«Το τεκμήριο αθωότητος ισχύει μέχρις αμετακλήτου δικαστικής αποφάσεως η αμετακλήτου βουλεύματος» (άρθρο 5&2α ν. 4596/2019). Ή «οι ύποπτοι ή κατηγορούμενοι τεκμαίρονται αθώοι μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή τους σύμφωνα με τον νόμο» κατά το άρθρο 72Α του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Ο (σοφός) νομοθέτης έχει προβλέψει προ πολλού με στόχο η κοινωνία μας να μην εξελιχθεί σε ζούγκλα αλαλάζοντος όχλου που ζητεί αίμα με συνοπτικές διαδικασίες.
Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης
Τα χρόνια της αμέμπτου δικαιοσύνης του κ. Παπαγγελόπουλου και της κ. Θάνου μπορεί να πέρασαν, ο όχλος μετατράπηκε σε ηλεκτρονικός, με τα μέλη του να απολαμβάνουν την ασφαλή αγκαλιά του καναπέ τους με όπλο ένα πληκτρολόγιο, ωστόσο η βασική αυτή αρχή δεν έχει αλλάξει. Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχουν κατηγορούμενοι αλλά μια υπόθεση υπό διερεύνηση.
Όπως είναι η σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών.
Δίχως κατηγορίες, δίχως να έχει ολοκληρωθεί η έρευνα των αρχών, κάποιοι απαιτούν τιμωρία εδώ και τώρα. Μεταξύ των κάποιων, πέρα από τους τηλεοπτικούς «μικρούτσικους» και τα «τσαντήρια» της ενημέρωσης, που με φρασεολογία καφενείου άλλης εποχής και σενάρια που ανά περίπτωση ξεπερνούν τη φαντασία του πιο ικανού συγγραφέα, ξάφνου εντοπίζονται και εκείνοι που εξ ορισμού καλούνται να υπερασπίζονται τους νόμους και την τάξη στη χώρα, πρωτίστως του συντάγματος.
Προβλέπει… χάος
Όπως, για παράδειγμα, ο εξαιρετικός κατά τα λοιπά νομικός επιστήμονας, Νίκος Αλιβιζάτος, ο οποίος ενυπόγραφα καλεί την κυβέρνηση να παραβιάσει τον νόμο, να καταργήσει το τεκμήριο της αθωότητας, σχεδόν προβλέποντας νέα... Δεκεμβριανά, θυμίζοντας τα όσα συνέβησαν στην ελληνική πρωτεύουσα το 2008, όταν δολοφονήθηκε ο ανήλικος Γρηγορόπουλος από χέρι αστυνομικού και η οργή μετέτρεψε την πόλη σε πεδίο μάχης.
«Να παραπέμψουν απευθείας στο πενταμελές δικαστικό συμβούλιο του ειδικού δικαστηρίου τους υπουργούς, τους συνεργάτες και τους υφισταμένους τους, για τους οποίους υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ενέχονται στην τραγωδία», προτείνει ο γνωστός συνταγματολόγος στους πολιτικούς αρχηγούς και, κυρίως, στον Κυριάκο Μητσοτάκη προδιαγράφοντας ότι μια Προανακριτική ή Εξεταστική Επιτροπή δεν θα παραγάγει αποτέλεσμα.
«Διότι δεν αρκούν οι διαβεβαιώσεις του κ. Μητσοτάκη ότι η κυβέρνηση δεν θα αντιταχθεί στη σύσταση των επιτροπών αυτών. Άλλα, όμως, θα πράξουν οι βουλευτές του στην πράξη», γράφει χαρακτηριστικά, και το «όλοι ίδιοι είναι» αποκτά άλλη βαρύτητα όταν δεν βγαίνει από το στόμα του Κυριάκου Βελόπουλου ή της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Πόσο μάλλον όταν ένα νομικός επιστήμονας, έμμεσα τουλάχιστον, ρίχνει νερό στον μύλο εκείνων που επιχειρούν να πείσουν ότι η Δικαιοσύνη είναι καθοδηγούμενη από την κυβέρνηση. Με αυτήν τη λογική, τι, αλήθεια, κάνει τον κ. Αλιβιζάτο να πιστέψει πως αν οι βουλευτές στήνουν τις επιτροπές, δεν θα πράξει το ίδιο και το Ειδικό Δικαστήριο;
Επί της ουσίας, καλεί σε σύγκληση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, δίχως να το γράφει έτσι ακριβώς στο άρθρο που δημοσίευσε. Το είπε όμως δίχως περιστροφές σε ραδιοφωνική συνέντευξή του. Περιγράφει από την άλλη με ακρίβεια το πώς θα ήθελε να λειτουργήσει το πενταμελές δικαστικό συμβούλιο του ειδικού δικαστηρίου, όπως, για παράδειγμα, ο ένας Αρεοπαγίτης να αναλάβει χρέη ανακριτή και να συντάξει πόρισμα μέσω του οποίου θα οδηγηθούν εντέλει σε δίκη όσοι από τους παραπεμφέντες κατηγορηθούν!
Διαφεύγει μάλλον του κ. Αλιβιζάτου, ή καλύτερα θυσιάζει εκείνους που θα στοχοποιηθούν ως κατηγορούμενοι, το ότι θα αποτυπωθούν ως τέτοιοι στην κοινή γνώμη και θα κληθούν μόνοι τους τελικά να αποκαταστήσουν το όνομά τους (κάτι θυμίζει αυτό), αλλά και να ανακτήσουν την οικογενειακή γαλήνη τους.
Η σκευωρία διδάσκει
Η πρόσφατη εμπειρία της σκευωρίας Novartis, όπου δέκα πρόσωπα σύρθηκαν στη λάσπη για πολιτικούς λόγους και μόνο για να δικαιωθούν μετά από ταλαιπωρία, δεν δίδαξε τίποτα.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι ένας έγκριτος συνταγματολόγος προτείνει κάτι αντίστοιχο;
Η πρόταση ίσως δεν είναι όμως και τόσο αθώα: «Θα δοθούν απτά δείγματα της αποφασιστικότητας των κυβερνώντων αλλά και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, να προχωρήσουν στην αποκάλυψη της αλήθειας, όλης της αλήθειας, για ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα της νεότερης Ιστορίας μας», γράφει χαρακτηριστικά ο Νίκος Αλιβιζάτος, συντασσόμενος ουσιαστικά με την ετυμηγορία που έχουν εκδώσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Ίσως, και πάλι, με τη διατύπωση αυτή να συμφωνούσαν πολλοί παραβλέποντας μια λέξη: «εγκλήματα». Η επιλογή της λέξης μόνο τυχαία δεν μπορεί να έγινε από έναν άριστο χρήστη της ελληνικής γλώσσας. «Έγκλημα»!
Ο Νίκος Αλιβιζάτος, κρίνοντας από τα γραφόμενά του, έχει ήδη καταλήξει σε ετυμηγορία. Και εφόσον πρόκειται για «έγκλημα» και όχι για τραγωδία, τότε συνεπάγεται πως υπάρχουν και «εγκληματίες», που, αν και δεν τους κατονομάζει, ανήκουν στη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Οι αποδείξεις απουσιάζουν και ως εκ τούτου ούτε ο συνταγματολόγος τις προσκομίζει προς διευκόλυνση των αρχών.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η επιστημονική γνώση του έχει επηρεαστεί από το γενικότερο κλίμα. Γιατί κάθε άλλη ερμηνεία θα προκαλούσε ακόμα περισσότερα ζητήματα, πώς, για παράδειγμα, ο Νίκος Αλιβιζάτος με ένα άρθρο μερικών εκατοντάδων λέξεων, συντάσσεται στο πλευρό των λαϊκιστών, που απειλούν σε μόνιμη βάση από το 2012 μέχρι και σήμερα τη χώρα επενδύοντας άλλοτε στην άγνοια και άλλοτε στις ενστικτώδεις αντιδράσεις.
Δεν είναι ο μόνος. Είναι όμως εκείνος που προτείνει την ευκαιριακή αλλαγή των όσων με κόπο κατακτήθηκαν, ώστε σήμερα να απολαμβάνουμε τη Δημοκρατία.
