Κάποια κόμματα της Αριστεράς όσο και μικρότερα γκρουπούσκουλα έχουν μακρά πείρα σε «εξεγέρσεις», στην οργάνωση εκδηλώσεων απείθειας και αναταραχής, στην επικοινωνιακή σπέκουλα, στην προβολή και διαφήμιση κάποιου ομιχλώδους ηθικού πλεονεκτήματος.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Ειδικεύονται όμως παράλληλα και σε κάτι ακόμα: στην εκμετάλλευση των νεκρών «τους», πραγματικών ή φανταστικών. Η ιστορία, όχι μόνο η ελληνική, βρίθει από τέτοια παραδείγματα και δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε σε συγκεκριμένα ονόματα ανθρώπων που «έπεσαν θύματα» σε περιόδους εντάσεων και κοινωνικής αναταραχής.
Ετσι βλέπουμε και τώρα με πόση «μαεστρία» ομάδες της Αριστεράς οικειοποιούνται τα θύματα του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη, τα εκμεταλλεύονται πολιτικά γιατί στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος, επιδιώκοντας ακόμα και την ανατροπή του καθεστώτος, αφού «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά», όπως σε ανύποπτο χρόνο μάς πληροφόρησε η συντρόφισσα Εφη.
Θυμηθείτε τι έγινε τον Δεκέμβρη του 2008 που καιγόταν η Αθήνα και όχι μόνο, τις αναταραχές με τους δήθεν νεκρούς της ΕΡΤ, τον παραλίγο ξεσηκωμό για την άταφη μικρή Μαρία του Εβρου, που δεν υπήρξε ποτέ. Πώς ήταν δυνατόν τώρα με τα αδικοχαμένα παιδιά των Τεμπών να χάσουν κάποιοι την ιστορική ευκαιρία να τα κάνουν όλα μπάχαλο;
Κάθε μέρα θα οργανώνουμε συμβολικές καταλήψεις, σιωπηλές διαμαρτυρίες, θεατρικές παραστάσεις με κεριά, λουλούδια και άδεια σακίδια, εκμεταλλευόμενοι την αθωότητα και την πραγματική θλίψη μαθητών, φοιτητών και άλλων, για να διευκολύνουμε τη δράση επαναστατικών ταξιαρχιών που καθοδηγούνται από κουφοντινικούς αγκιτάτορες. Θα σπάσουμε, θα κάψουμε, θα προπηλακίσουμε, θα καταγγείλουμε τη χούντα Κούλη, τον καπιταλιΖμό, τον ιμπεριαλιΖμό και τη μαύρη αντίδραση που σκοτώνει τα παιδιά στις γραμμές των τρένων.
Οι αρχηγοί της ανατροπής και της επανάστασης είναι πάλι παρόντες και δεν αφήνουν φυσικά τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη. Διακαώς εύχονται στις συγκρούσεις, των οπαδών της ρήξης με το σύστημα απ’ τη μια και των μπάτσων απ’ την άλλη, να υπάρξουν κι εδώ νεκροί για να γιγαντωθεί η οργή του λαού, να γίνει ποτάμι που θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Πως τοποθετούνται άραγε οι σταθμάρχες;
Από παιδί, έχω ταξιδέψει εκατοντάδες φορές με τα παλιά ξύλινα τρένα, τις πόστες ή τα οτομοτρίς, ως τον σταθμό της Λιλαίας που ήταν το χωριό της μάνας μου η Αγόριανη. Ηξερα απέξω όλους τους σταθμούς, που ήταν δεκάδες, υπήρχαν διακλαδώσεις μόνο στους βασικούς, αφού η γραμμή ήταν μονή, κι όμως δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί τέτοιο δυστύχημα, παρ’ όλα τα ανθρώπινα λάθη.
Μόνο το 1972 συνέβη μετωπική επειδή δύο σταθμάρχες ήταν μαλάκες και κάνανε τσαμπουκά ποιο τρένο θα περάσει πρώτο. Τι να λέμε τώρα…
Αραγε οι σταθμάρχες τοποθετούνται από επιτροπή του ΟΣΕ μετά από αξιολόγηση ικανοτήτων και επαρκή εκπαίδευση στους στοιχειώδεις χειρισμούς και στις σύγχρονες τεχνολογίες, ή είναι ρουσφέτια και βύσματα; Η τοποθέτηση του εν λόγω σταθμάρχη πώς έγινε;
Το υπηρεσιακό έντυπο υπογράφεται από στελέχη του ΟΣΕ που τον προτίμησαν από άλλους και τον έκριναν ικανό και επαρκή για τη θέση, όχι επειδή μένει κοντά κι επιθυμεί να συνταξιοδοτηθεί ως σταθμάρχης, φαντάζομαι. Μπορούμε να μάθουμε τα ονόματα όσων υπέγραψαν τον διορισμό;
Ο Ελληνας υπεύθυνος των γαλλικών σιδηροδρόμων που συνδέουν τη χώρα με την Ισπανία, Πέτρος Παπαγιαννάκης, δήλωσε στα κανάλια ότι είναι εξωφρενικό και αδιανόητο να κινούνται αντίθετα δύο τρένα στην ίδια γραμμή.
Αν παρ’ ελπίδα, κατόπιν λάθους συμβεί αυτό, τότε και τα δύο τρένα βλέπουν συνεχώς κόκκινους σηματοδότες, ακούγεται συναγερμός και υπάρχει σύστημα πέδησης που τα ακινητοποιεί, δηλαδή φρενάρουν αυτόματα. Και όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε χιλιάδες χιλιόμετρα πολυπλόκαμων ευρωπαϊκών δικτύων.
Καταλάβατε ή να σας το πω στα γαλλικά;
