Ο κοσμάκης, ο λαός –ο κάθε λαός–, οι πολίτες, πάντα εξουσιαζόμενοι από κυβερνήσεις που δεν ήταν και ούτε είναι οι καλύτερες, δεν έχουν παρά ελάχιστους τρόπους να διαμαρτυρηθούν, να υψώσουν τη φωνή τους, να εναντιωθούν σε πράξεις και παραλείψεις, σε εγκληματικές αστοχίες της εκάστοτε κυβέρνησης.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Ενας είναι οι εκλογές, όπου η λαϊκή ετυμηγορία σπανίως είναι «εύστοχη» και συχνά βαράει στον γάμο του Καραγκιόζη, ένας άλλος είναι η εξέγερση και η «επανάστα» –που συχνά φέρνει κάτι χειρότερο απ’ αυτό που γκρεμίζει– και, τέλος, ο πιο διαδεδομένος και συμβατός με τη δημοκρατία, είναι η διαδήλωση, η απεργία, οι κινητοποιήσεις και οι πορείες.
Αυτές τις μέρες απλοί άνθρωποι, φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι θέλουν «να βγουν έξω, σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους έχει απομείνει, μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτά πουκάμισα με το σταυρουδάκι τού ήλιου, όπου έχει κράτος κι εξουσία η άνοιξη». Να φωνάξουν, όχι άλλο!
Όχι άλλα εγκληματικά λάθη, όχι άλλη κοροϊδία, όχι άλλα αθώα θύματα στις φωτιές, στις πλημμύρες, στους δρόμους και τώρα στα τρένα, στα λίγα τρένα που έχει η χώρα και τα άφησε στα χέρια ενός ή δύο άχρηστων και ανίκανων. Οπου βέβαια δεν φταίνε μόνο αυτοί όταν τα έβαλαν σε μια γραμμή να συγκρουστούν μετωπικά σε μια μοιραία τροχιά θανάτου, αλλά και όποιος άλλος, αρμόδιος, υπεύθυνος, επιθεωρητής ή σταθμάρχης που δεν κατάλαβε τίποτα (!), επί 12 λεπτά και για 18 χιλιόμετρα.
Ακούσαμε όλους τους εξωφρενικούς διαλόγους στις επικοινωνίες ανάμεσα σε σταθμάρχες και επιθεωρητές και τις μάταιες απόπειρες των μηχανοδηγών να συνεννοηθούν και δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας! Το αποτέλεσμα είναι νεκροί 57 νέοι άνθρωποι, θύματα δολοφονικών χειρισμών, που ακολούθησαν παραιτήσεις υψηλά ιστάμενων ενώ έπονται, κατόπιν εορτής, επανορθώσεις στα αχρηστευμένα συστήματα.
Οι κινητοποιήσεις του κόσμου είναι και αναμενόμενες και απαραίτητες, για να μην επαναληφθεί κάτι παρόμοιο, όμως οι καταστροφές δεν αποτρέπονται με πρόκληση άλλων καταστροφών όπως συχνά γίνεται. Ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και σύνεση θέλουμε τώρα. Και συνεργασία φορέων και πολιτικών.
Να μη γίνουν οι κινητοποιήσεις γήπεδα ανομίας
Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας οφείλουν να είναι πράγματι ειρηνικές, αν όχι και σιωπηλές όπως δηλώνουν κάποιοι από τους διοργανωτές, και να έχουν καθαρή στόχευση στην τιμωρία των ενόχων, στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν, στην άσκηση πίεσης προς την πολιτεία για την ασφάλεια των πολιτών, για λιγότερα κούφια λόγια και περισσότερα έργα.
Και σε καμία περίπτωση αυτές οι δίκαιες κινητοποιήσεις δεν πρέπει να γίνονται γήπεδα ανομίας και καταστροφής, ανοιχτά πεδία μάχης όπου παρεισφρέουν προβοκάτορες, μπαχαλάκηδες, αντικοινωνικά στοιχεία, ακόμα και πράκτορες.
Η πολιτική αντιπαράθεση είναι θεμιτή και αναγκαία βεβαίως, αλλά οι «πονηρές πολιτικές» δεν έχουν θέση σε γνήσιες και αυθόρμητες λαϊκές κινητοποιήσεις. Παρακολουθώντας όσα γίνονται αυτές τις μέρες, άκουσα μια άγνωστή μου κυριούλα να ψιθυρίζει στη φίλη της στο Σύνταγμα –ανήμερα της γιορτής της Γυναίκας μάλιστα– «…γιατί σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις δεν έγιναν αυτά, Τασία μου;
Ούτε μετά τις μεγάλες φωτιές του 2007 –με “δεξιά” κυβέρνηση και τότε–, ούτε μετά την κόλαση στο Μάτι, τις πλημύρες και τους πνιγμένους στη Μάντρα»…
Μήπως πράγματι κάποιοι μάς ετοιμάζουν καινούργιες Ανω-Κάτω Πλατείες και άνω-κάτω καταστάσεις, επειδή «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά»; Θα δούμε πάλι αντισυστημικά «καλλιτεχνικά» δρώμενα και εαρινή σύναξη λαοφυλάκων μαζί με Χρυσαυγίτες, θεούσες, αναρχοχαφιέδες, καμένους, ψεκασμένους, νεοναζί, σταλινάκια, κουκουλοφόρους, γαλαζοζαίους, μουχλιασμένους πρασινοφρουρούς, ρωσόδουλους και καθυστερημένους αντιεμβολιαστές;
Κάθε μέρα θα τα βλέπουμε πάλι, σαν φρικιαστική επανάληψη προηγούμενων επεισοδίων του ίδιου σίριαλ, με ίδιο σενάριο, σκηνικά, κοστούμια και ίδιους πρωταγωνιστές;
