Η πρωτοφανής εχθροπάθεια καλλιεργείται από μια φανατισμένη, κομπλεξική και μεταλλαγμένη αριστερά που δεν έχει καμιά σχέση με «μια άλλη αριστερά» που γνωρίσαμε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Ο,τι έσπειρες θα θερίσεις, φίλε μου… Οταν καλλιεργείς σε κοινωνικοπολιτικά θερμοκήπια επί δεκαετίες το μίσος για τον «άλλον» και για τη διαφορετική από τη δική σου άποψη, ντοπάρεις τον κόσμο –που έχει μια σχετική προδιάθεση και «φτιάχνεται» εύκολα– με διχαστικά μηνύματα, διαδίδεις συκοφαντίες και ψευδείς ειδήσεις, οργανώνεις καμπάνιες με άθλια εμφυλιοπολεμικά συνθήματα του τύπου «ή εμείς ή αυτοί», τότε είναι βέβαιο ότι θα έρθει μια μέρα που το άλιεν που γέννησες, έθρεψες και καθοδήγησες θα κόψει τον ομφάλιο λώρο και θα αυτονομηθεί.
Δεν θα έχεις πλέον ούτε εσύ, ο νέος Φρανκενστάιν, τον έλεγχο του τέρατος, μέχρι που θα είσαι πλέον κι εσύ εχθρική φιγούρα, μισητός στόχος. Πόσες φορές στην παγκόσμια ιστορία το έχουμε δει να συμβαίνει και γιατί πρέπει να το αφήσουμε να επαναλαμβάνεται;
Το ερώτημα αυτό πολύ θα ήθελα να το υποβάλω σε διάφορους τύπους που υπηρέτησαν με πάθος αυτήν τη λογική ντρεσαρίσματος και εκπαίδευσης οπλισμένων κουκουλοφόρων και αντισυστημικών ντόπερμαν και που κάποια στιγμή θα κληθούν να πληρώσουν το κόστος, να επιστρέψουν με τόκο τα «δίδακτρα».
Ας απαντήσουν, αν θέλουν, ο Γιάνης, ο Μήτσος και η Όλγα, μια που είναι τα πιο πρόσφατα θύματα, αφού ο ένας ξυλοκοπήθηκε μέχρι κλοτσοπατινάδας από αγνούς αγωνιστές-μαθητές του, ο άλλος προπηλακίστηκε αγρίως και η τρίτη είδε το βουλευτικό της αυτοκίνητο να της το κάνουν καλοκαιρινό οι αντικαθεστωτικοί μαχητές με τους οποίους μαζί κατέβηκε στους δρόμους για να πέσει η χούντα της ανάλγητης δεξιάς που σκοτώνει κόσμο στις σιδηροτροχιές.
Ζούμε μια τρέλα, μια παράνοια. Άνθρωποι στοχοποιούνται, απειλείται η ζωή τους, συκοφαντούνται από κωλοφυλάδες και μέσα μαζικής δικτύωσης. Προβάλλονται οι φωτογραφίες τους και δημοσιοποιούνται οι διευθύνσεις τους από ψυχοπαθείς δημοσιολογούντες που τοιχοκολλούν την επικήρυξή τους, ως αυτόκλητοι σερίφηδες, ενώ η Τάνια, η ντίβα του σαλούν, τραγουδάει «Φάτε τους!»
Αυτή η πρωτοφανής εχθροπάθεια καλλιεργείται από μια φανατισμένη, κομπλεξική και μεταλλαγμένη αριστερά που δεν έχει καμιά σχέση με «μια άλλη αριστερά» που γνωρίσαμε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Όπου η αισθητική και το ήθος της ήταν πραγματικά μεγέθη και όχι η προβιά τού τρομοκράτη-δολοφόνου, που μόνο μισεί και αποστρέφεται.
Γύρω μας παντού, ποζάρει αυτάρεσκα η αποθέωση του παραλογισμού που δεν φαίνεται καθόλου εύκολο τώρα πια να αντιμετωπισθεί, μια θανατηφόρα κοινωνικοπολιτική διαστροφή που δεν συμμαζεύεται, είναι εκτός ελέγχου και θα χρειαστεί ευρύτερες συνεννοήσεις και συναινέσεις που στην περίπτωσή μας, εδώ και σήμερα, δεν τις βλέπω ούτε καν στο βάθος του ορίζοντα.
Η βία έχει γίνει τρόπος ζωής και συνηθισμένος πια τρόπος άσκησης πολιτικής, καθημερινή μέθοδος κοινωνικών εκβιασμών και είδος ασκήσεων επαναστατικής γυμναστικής που ανθούν σε ταραγμένα κρανία. Μικρών και μεγάλων.
Οι πανβρόμικοι “ομιλούντες” τοίχοι
«Βία στη βία της εξουσίας»! Στους πανβρόμικους τοίχους αυτής της πόλης, όπως και σε όλη τη χώρα, αναβοσβήνουν, σαν ταμπέλες από νέον στο Λας Βέγκας, συνθήματα και μηνύματα άρρωστων ψυχών που απευθύνονται προφανώς σε ομοιοπαθείς συνασθενείς.
Εχω αρχίσει να συγκεντρώνω φωτογραφίες ομιλούντων τοίχων και να καταγράφω αυτά τα παρανοϊκά γραφήματα, που μοιάζουν με ασυνάρτητες επιστολές στους συντρόφους μας στο Δρομοκαΐτειο.
Η ποικιλία εκφράσεων και νοημάτων είναι πραγματικά εντυπωσιακή και προβάλλει σαν σε οθόνη τη βλάβη του εκάστοτε γράφοντος.
Α, θυμηθήκαμε και το περίφημο «Η Χούντα δεν Τελείωσε το ’73», που είναι μνημείο σουρεαλισμού, ηλιθιότητας και άγνοιας, διότι χωρίς να το θέλει ή να το ξέρει, ένα δίκιο το ’χει, αφού η Χούντα τελείωσε το ’74.
Μιλώντας για φωνασκούντες τοίχους να σημειώσουμε κι ένα ακόμα σύνθημα πραγματικής σχιζοφρένειας και κραυγαλέας γελοιότητας: «Βία και Μίσος, ταξικό!»
Τρομερή, αυθόρμητη πρόκληση και πρόσκληση στην Εξουσία και στους «μπάτσους» να ασκήσουν και τα δύο πάνω στον ηλίθιο γράφοντα. Να τον σπάσουν στο ξύλο!
