Λένε διάφοροι επαΐοντες, αναλυτές των πραγμάτων και εις βάθος γνώστες των αιτίων, ερασιτέχνες συγκοινωνιολόγοι και επαγγελματίες παντογνώστες ότι το δυστύχημα οφείλεται στην κρατική αναλγησία και στις διαχρονικές παθογένειες της πολιτείας. Και βέβαια υπάρχει μια βάση σε αυτό, είναι εν μέρει αληθές, αλλά αν ήταν μόνο αυτό η αιτία, κάθε μέρα θα συγκρούονταν τρένα, πλοία θα βυθίζονταν και θα έπεφταν αεροπλάνα.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Έχουμε ξαναπεί ότι στην τραγωδία των Τεμπών συνήργησαν πολλοί παράγοντες και υπήρξε αλληλουχία πράξεων, παραλείψεων και κακών χειρισμών από πολλές πλευρές, με βασικότερη το εγκληματικό λάθος του σταθμάρχη.
Αντικειμενικά, ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης χρεώνεται στην παρούσα κυβέρνηση επειδή συνέβη επί των ημερών της, όμως αν όλο το Υπουργικό Συμβούλιο παραιτηθεί ή αν τους περάσουμε όλους από λαϊκά δικαστήρια και τους κρεμάσουμε στις πλατείες, πιστεύει κάποιος ότι όλα διορθώθηκαν, αποδόθηκε δικαιοσύνη και πάμε παρακάτω; Θα έχουμε δηλαδή στο εξής την εύρυθμη λειτουργία του κράτους;
Εδώ είχαμε την άμεση συνδρομή του μηχανισμού της Πολιτικής Προστασίας, αντίθετα με άλλες περιπτώσεις, όπου ο κρατικός μηχανισμός κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου και δεν ανταποκρίθηκε ούτε στο ελάχιστο για να βοηθήσει την κατάσταση. Τα μέτρα που πάρθηκαν από την παρούσα κυβέρνηση ήταν ακαριαία και θα φανεί πολύ σύντομα αν είναι και αποδοτικά.
Να θυμίσουμε πάλι την απάντηση που έδωσε ο πρώην πρωθυπουργός της Αγγλίας Μακμίλαν όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο τι φοβάται περισσότερο. Η απάντησή του λοιπόν ήταν: «Τα γεγονότα, φίλε μου, τα γεγονότα».
Γεγονότα, λοιπόν, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβούν, ρίχνουν κυβερνήσεις και ανεβάζουν άλλες, χωρίς καμία κυβέρνηση να μπορεί να προβλέψει και να προλάβει κάποια επόμενα, ακόμα και η καλύτερη κυβέρνηση του κόσμου δεν μπορεί να το κάνει.
Έτσι έγινε στα Τέμπη το μοιραίο ανθρώπινο λάθος, έτσι έγινε όταν βυθίστηκε το «Ηράκλειον» στη Φαλκονέρα, έτσι έγινε όταν ο καπετάνιος του «Σάμινα» έριξε το πλοίο στις Πόρτες της Πάρου, το ίδιο έγινε με τον «Τιτανικό» ή με πολύνεκρα αεροπορικά δυστυχήματα.
Η πολιτική εκμετάλλευση και η επικοινωνιακή σπέκουλα που ασκείται μετά είναι εργαλείο σκοτεινών μεθοδεύσεων και αποσταθεροποίησης, δεν διορθώνουν τίποτα.
Τα «αντισυστημικά» κόλπα οδηγούν σε εκτροχιασμό
Η δικαιολογημένη οργή και το αίτημα για καλύτερες μέρες μπορούν να βρουν αποτελεσματικό τρόπο να εκδηλωθούν. Αν αρχίσουμε εν χορώ να τραγουδάμε «Μητσοτάκη γ@μι€σ@ι», «Τσίπρα είσαι απατεώνας», «πουλημένε Σημίτη» ή «πάρ’ την γκόμενα και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός», δεν καταφέρνουμε τίποτα, απλώς εκτονώνουμε την οργή μας ή εκδηλώνουμε μια προσωπική ψυχοπαθολογία.
Αν συνεχίσουμε, λοιπόν, με τα γνωστά πανηγύρια και τα συνηθισμένα «αντισυστημικά» κόλπα, δεν πάμε καλά. Θα εκτροχιαστούμε ή θα συγκρουστούμε με ένα τρένο που έρχεται από την άλλη.
Είναι μεγάλο λάθος να λέμε πως φταίμε όλοι διαχέοντας τις ευθύνες παντού, έτσι ώστε να μην επιμερίζονται πουθενά, αθωώνοντας συγκεκριμένους ενόχους. Στη λειτουργία της ελληνικής πολιτείας υπάρχει σύγχυση εξουσιών, αλληλοκάλυψη αρμοδιοτήτων κι ένα πολύπλοκο σύστημα, όπου κανείς δεν μπορεί να βρει ποιος ευθύνεται για οτιδήποτε.
Είναι κάτι πολύ συνηθισμένο, μια μεθοδευμένη πρακτική δεκαετιών, ακριβώς γι’ αυτό: για να μην εντοπίζεται ο υπεύθυνος. Αυτό το πολύ ωραίο κόλπο πρέπει να το θάψουμε βαθιά, μαζί με το τομαχόκ του εμφυλίου. Γκέγκε;
«Αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ, τα παραμύθια σου τ’ ανθίστηκα πια τώρα και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε ο πασατέμπος σου για να περνάει η ώρα. Φύγε λοιπόν αφού το θες αλλού να πας, άσ’ τις μουρμούρες και τις κλάψες και τις τρίχες…».
Να ένα ωραίο άσμα που μπορούμε να τραγουδάμε σε διάφορους εξυπνάκηδες που μας ζαλίζουν τα ούμπαλα με διάφορες π@παριές χωρίς να προτείνουν ποτέ τίποτα το συγκεκριμένο, που συνεχώς ρεκάζουν ζητώντας αλλαγή σε όλα χωρίς να θέλουν να αλλάξει τίποτα.
