Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα ξαναθυμόμαστε τα πάθη του Αθώου, τις δύσκολες αποφάσεις που αναγκάζεται να πάρει, το θάρρος ψυχής για την εκούσια θυσία, τον πόνο και τον εξευτελισμό που περνάει, και τον φριχτό ατιμωτικό θάνατο.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Για τον Ιησού ήταν επάνω στον σταυρό Του κι ήταν όλα απαραίτητα για να φτάσει στην Ανάσταση και στη Θέωση. Ταυτιζόμαστε με τα βάσανά Του και συγκλονισμένοι δακρύζουμε, γιατί είμαστε άνθρωποι, και ξέρουμε από πόνο. Ξέρουμε καλά τι εστί Γολγοθάς, γιατί ακόμα κι αν ποτέ στ’ αλήθεια δεν ανεβήκαμε μια ανηφόρα κουβαλώντας έναν βαρύ σταυρό στην πλάτη, ανεβαίνουμε επανειλημμένα ανηφόρες με πολλούς συμβολικούς, από τη μέρα που γεννιόμαστε μέχρι και τη μέρα που πεθαίνουμε.
Ο δρόμος ενός ανθρώπου είναι στρωμένος με απώλειες και πόνο, όμως η ζωή, αμείλικτη, συνεχίζεται χωρίς να δίνει σημασία στον δικό σου πόνο, τη δυσκολία, το βάσανο. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία…
Συνεχίζουμε λοιπόν να ζούμε, και καθώς μεγαλώνουμε και γερνάμε οι απώλειές μας γίνονται ακόμα πιο βαριές, το περπάτημα πιο δύσκολο και οι πόνοι τώρα απλώνονται και στο σώμα μας. Αλλά συνεχίζουμε. Μοχθούμε, προσπαθούμε, υπερνικάμε, παλεύουμε, πασχίζουμε.
Βουτηγμένοι στα άγχη, στις αγωνίες, πολεμώντας να αντιπαρέλθουμε τις αναποδιές, τις καταστροφές, τις αρρώστιες, προσπαθώντας να καταφέρουμε να επιβιώσουμε βιολογικά και ψυχολογικά. Γεμάτοι ανασφάλειες, φοβίες, παθολογίες, πασχίζουμε να κάνουμε το καλύτερο για μας και για τους ανθρώπους μας.
Είμαστε το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που έχει επίγνωση του εαυτού του και του θανάτου του, και η επίγνωση αυτή κάνει τη ζωή μας ακόμα δυσκολότερη, γιατί στο τέλος του Γολγοθά μας δεν υπάρχει η θέωση, το αίσιο τέλος, παρά το τέλος, σκέτο.
Συχνά αναρωτιόμαστε, «ποιο είναι το νόημα της ζωής»; Ποιους κανόνες πρέπει να ακολουθούμε για να είμαστε σωστοί και πού μπορούμε να βρούμε εκείνο το κάτι που θα μας φέρει ευτυχία, ή έστω στιγμές ευτυχίας. Κάπου θα υπάρχει κρυμμένο, ας το βρούμε…
Μια από τις απαντήσεις στο ερώτημα αυτό είναι πως το νόημα της ζωής, παρ’ όλες τις δυσκολίες της, είναι να τη ζήσουμε και να την απολαύσουμε πλήρως.
Και όσοι από εμάς στον δρόμο καταφέρνουμε να μαζέψουμε και μερικά ψήγματα σοφίας, ανακαλύπτουμε πως το μέτρο είναι τελικά το ζητούμενο σε όλα γιατί υπάρχουν επιτρεπόμενες απολαύσεις αλλά και απαγορευμένες απολαύσεις που είναι εν δυνάμει φονικές και συχνότατα οδηγούν σε περισσότερες και μεγαλύτερες απώλειες όπου η ζημιά είναι μεγαλύτερη από το όφελος.
Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο που σε κάθε ευκαιρία προσπαθούμε να αποδράσουμε από την καταδίκη μιας καθημερινότητας που μοιάζει με το μαρτύριο του Σίσυφου ή το κουβάλημα του σταυρού στον Γολγοθά για να ζήσουμε στιγμές χαράς, ξεγνοιασιάς, να πέσουμε με τα μούτρα σε μεζέδες και ποτά, να φύγουμε για κάπου, δεν έχει σημασία πού, να δούμε αγαπημένους φίλους (και εχθρούς…)
Να φύγουμε, να αποφύγουμε, να ξεφύγουμε. Για λίγες σταγόνες χαράς και απόλαυσης, να ξεχαστούμε έστω για μία ή δύο μέρες.
Ας ζήσουμε τη συμβολική Ανάσταση που έρχεται με ανάταση ψυχής, ας απολαύσουμε τις μέρες, μακριά από επικίνδυνα βεγγαλικά μόνο με εσωτερικές λάμψεις και εκλάμψεις, ας έχουμε ένα ωραίο και ασφαλές ταξίδι και καλή επιστροφή. Θυμήσου, ο συμβολισμός των ημερών είναι αγάπη, φιλία και αλληλεγγύη και πως μετά την απόδραση θα επιστρέψουμε πάλι στην πραγματικότητα, στην καθημερινή ζωή.
Περιμένοντας πάντα ανατάσεις και αναστάσεις. Αυτά δεν ευχόμαστε στους φίλους και σε όσους αγαπάμε; Καλή Ανά(σ)ταση, λοιπόν!
