Σημειώνουμε την έλλειψη πραγματικών και ικανών ηγετών ενώ αντίθετα έχουμε υπερπροσφορά δημαγωγών ηγετίσκων, φορέων καταφανούς ανεπάρκειας και καταγεγραμμένης αναποτελεσματικότητας.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
«Περνάμε μια βαθιά κρίση για την οποία είναι απολύτως υπεύθυνη η ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη, ακροδεξιά κυβέρνηση των τελευταίων τεσσάρων χρόνων», όπως μας πληροφορούν κορυφαία στελέχη και ο επικεφαλής τής προηγούμενης κυβέρνησης που ήταν ευλογία για τη χώρα, αφού έκανε θαύματα ενώ είχε παραλάβει χάος από αυτήν που διαδέχτηκε, η οποία είχε προσπαθήσει να σώσει την πατρίδα και την παρτίδα από όσα τερατώδη είχε κάνει η απελθούσα, ήτις ως γνωστόν είχε παραλάβει καμένη γη, και πάει και το ξύλο που σκότωσε τον σκύλο, που έφαγε τη γάτα, που έφαγε τον ποντικό, που πήρε το φιτίλι, από μέσ’ από το καντήλι, που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντίλι, ντίλι, ντίλι, ντίλι…
Εδώ ήρθαμε, κορίτσια. Και εδώ σε θέλω, κάβουρα, να περπατείς στα κάρβουνα. Και να μας πεις κι εμάς πώς θα βγει η χώρα από αυτήν την κρίση, με τα μαντίλια και με τα καντήλια – μετά συγχωρήσεως, διότι, ανυπερθέτως, διαπιστώνονται πολλά αδιέξοδα, και με τον εγκλωβισμό ανάμεσα σε πλέγμα αναρίθμητων προβλημάτων, όπως της παγκόσμιας οικονομικής αναταραχής, του λαϊκισμού κάθε μορφής, των αποσταθεροποιητικών κηρυγμάτων διαφόρων φασιστοειδών, και όχι μόνο αυτά…
Επίσης, σημειώνουμε την έλλειψη πραγματικών και ικανών ηγετών ενώ αντίθετα έχουμε υπερπροσφορά δημαγωγών ηγετίσκων, φορέων καταφανούς ανεπάρκειας και καταγεγραμμένης αναποτελεσματικότητας. Βάλε δίπλα, εδώ σε μας, και την πλημμελή εφαρμογή των νόμων, τη διαφθορά και ουκ ολίγες ποικίλες εγγενείς διαχρονικές αδυναμίες και το κλείσαμε…
Πάντα διαπιστώνεται άμεση ανάγκη για πολιτική λύση μέσα σε ένα τοπίο, το οποίο σχεδόν όλοι και με κάθε ευκαιρία επικρίνουν αγρίως, και μόλις ψηφίσουν χτυπιούνται ότι είναι χάλια, ενώ λίγο πριν απομακρύνθηκαν από την κάλπη!
Ε, το παραβάν στήνεται οσονούπω, και περίπου σε πενήντα μέρες θα κληθούμε να βγάλουμε τα κάστανα απ’ τη φωτιά, με ορατό τον κίνδυνο να τα ρίξουμε ως κάρβουνα στη φουφού άλλου καστανά και όλοι μαζί μετά να τραγουδάμε «στάχτη να γίνεις, σατανά». Το έχουμε ξανακάνει, πολύ πρόσφατα και με πολύ μεγάλη επιτυχία, μάλιστα.
Πήραν φωτιά τα… μπατζάκια μας
Πήραν φωτιά τα μπατζάκια μας, λοιπόν, κι αρχίσαμε το γνωστό βιολί, τι δεν κάνατε εσείς, τι κάναμε εμείς, τι αφήσατε, πόσα δώσαμε, ποιος νομίζεις πως είσαι, κι από δω πάν’ κι οι άλλοι. Α
Άλλα λέει ο ένας, άλλα ακούει ο άλλος, ανακατεύουν δε και διάφορα γαλλικά, αγγλικά και σουαχίλι, ως μαγκιά μορφωμένων και πολύγλωσσων, οι μνηστήρες της Πηνελόπης – που δεν καταλαβαίνουμε και τα ελληνικά τους, άσε που ούτε κι αυτοί τα καταλαβαίνουν.
Αλλού βαρούν τα κρούταλα κι αλλού χορεύει η αρκούδα!
Και πες μου τώρα, έτσι με τρόπο εμφατικό και απόλυτο, ότι μόνο με κυβερνήσεις συνεργασίας θα πάει μπροστά η χώρα! Λέξη-καραμέλα, που ακόμα κι αυτοί που την πιπιλάνε τρομάζουν.
Οι λέξεις συνεννόηση, συνεργασία, συναίνεση, σύμπνοια και όσες έχουν πρώτο συνθετικό την πρόθεση συν τούς είναι άγνωστες, αν όχι απαγορευμένες και μισητές. Προσέξτε τους, όποτε μιλάνε για συνεργασία τούς σηκώνεται η τρίχα κάγκελο, γυαλίζει το μάτι τους, και μετά την εκφορά της πάντα ακολουθεί η λέξη αλλά…
Αφήνοντας απ’ έξω τον Μητσοτάκη, που ευθέως μιλάει για αυτοδυναμία, οι υπόλοιποι, οι «συνεργασάκηδες», λέγοντας «η συνεργασία είναι η μόνη λύση», αμέσως μετά αποκλείουν ο ένας τον άλλον!
Ο Τσίπρας δεν θέλει Βαρουφάκη, ο Ανδρουλάκης δεν θέλει τον Τσίπρα αλλά ούτε Βαρουφάκη, το ΚΚΕ, που όλοι το βάζουν στο προοδευτικό ιμάμ, μπαϊλντίζει μόνο που τους ακούει, τους σιχαίνεται και δεν θέλει κανέναν, ο δε Βελόπουλος με το κουβαδάκι του σε άλλη παραλία, διαβάζει τα γράμματα που του έστειλε ο Ιησούς.
