Αν μια νταλίκα που διασχίζει μια γέφυρα πέσει και καταπλακώσει δέκα αυτοκίνητα, το φταίξιμο είναι του οδηγού ή του κακοσυντηρημένου οχήματος, άρα πάλι του οδηγού που δεν φρόντισε να είναι σε καλή κατάσταση το όχημα ή ενδεχομένως και ο ίδιος. Αν μια νταλίκα διασχίζοντας μια γέφυρα πέσει από κάτω επειδή γκρεμίστηκε η γέφυρα, η ευθύνη για το δυστύχημα είναι του κατασκευαστή της γέφυρας ή του κράτους που παρέλαβε μια κακοτεχνία χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο και χωρίς πιστοποίηση.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Αναφέρουμε αυτό το παράδειγμα για να πούμε πως πρέπει με βάση τη λογική να αναζητήσουμε τα αίτια ενός δυστυχήματος. Σε μια καραμπόλα πολλών αυτοκινήτων η ευθύνη βαρύνει τους οδηγούς που εμπλέκονται στην καραμπόλα, εκτός αν ο δρόμος είναι κακοφτιαγμένος, η άσφαλτος ακατάλληλη και ολισθηρή, η κλίση του δρόμου κακή, δεν υπάρχει διαχωριστικό διάζωμα και η σήμανση είναι πλημμελής, οπότε η ευθύνη είναι του κατασκευαστή και της πολιτείας.
Ενδέχεται βέβαια να υπάρχει συνέργεια όλων αυτών, οπότε η ευθύνη πρέπει να επιμεριστεί αναλόγως ύστερα από εξαντλητικό έλεγχο όλων των παραμέτρων.
Σε ένα κράτος που δεν φημίζεται για την εύρυθμη λειτουργία του, οι πιθανότητες να συμβούν δυστυχήματα είναι πολύ περισσότερες, όμως κάποια τέτοια μπορεί να συμβούν και σε ένα κράτος που λειτουργεί τέλεια.
Ας εξετάσουμε λοιπόν όλες τις παραμέτρους, ας αναλάβει η Δικαιοσύνη να διερευνήσει τι ακριβώς συνέβη και σε ποιους τομείς υπήρξαν κενά, αν υπήρξε ένα ή περισσότερα ανθρώπινα λάθη, και ας σταματήσουμε τη σπέκουλα και τις αλληλοκατηγορίες «εμείς κάναμε αυτό ενώ εσείς δεν κάνατε», ποιος παρέλαβε τι και από ποιους, τι έκαναν οι προηγούμενοι ή τι δεν έκαναν οι επόμενοι.
Γιατί έτσι συμμετέχουμε σε ένα κωμικοτραγικό γαϊτανάκι διάχυσης ευθυνών που αναστατώνει την κοινωνία, πριμοδοτεί τα πολιτικά άκρα, ακραίους πολιτικούς αλαλαγμούς, υπονομεύει τους θεσμούς και τη Δημοκρατία και προετοιμάζει το έδαφος για την επέλαση ολοκληρωτικών αντιλήψεων, αφού καταλήγει πάντα στο «όλοι το ίδιο είναι».
Δεν μπορούμε να γυρίσουμε όμως τον χρόνο πίσω, ώστε να μη συμβεί αυτό που συνέβη, ενώ η οργή και ο θυμός δεν διορθώνουν τίποτα. Αντίθετα, οργισμένοι, μάλλον θα προκαλέσουμε πολλές και μεγαλύτερες καταστροφές.
Οι… πανηγυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ
«Πενθούμε τους νεκρούς ΜΑΣ!», δακρυσμένη μάς πληροφορούσε η αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πανηγυρίζει – χωρίς να μπορεί να κρυφτεί γιατί η χαρά δεν τον αφήνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, θέλει νεκρούς πολλούς, διότι είναι ωραίος καμβάς για να κεντήσει αντίσταση, ανυπακοή, εξέγερση και ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης και του καθεστώτος.
Κι αν δεν υπάρχουν κανονικοί νεκροί, επινοεί φανταστικούς, όπως στην ΕΡΤ ή στον Εβρο. Εύκολα λοιπόν τα θύματα ενός δυστυχήματος γίνονται ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ. Εντελώς ξεδιάντροπα. Χωρίς τσίπα.
«Απαιτούμε την Αλήθεια!» έγραφε παρακάτω η ίδια αφίσα του επαγγελματία ψεύτη και μας καλούσε σε «θρήνους και οδυρμούς», χορούς και γλέντια, κινητοποιήσεις, καταλήψεις, απεργίες, οδοφράγματα και συγκρούσεις με το «κράτος καταστολής» και τη «Χούντα των… Δολοφόνων»!
Αβυσσαλέα άβυσσος η ψυχή του «αντισυστημικού» ψυχάκια, που πετάει τη λερωμένη σκούφια του για εμπρησμούς, σπασίματα, λεηλασίες και άλλες επαναστατικές γυμναστικές, γιατί «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά». Έτσι, στη γενική απεργία προσέτρεξαν ποικίλες συντεχνιακές παρέες, απαιτώντας αλλαγές ενώ τις σιχαίνονται. Σχιζοφρένεια…
Πως γίνεται το κόλπο
Ας δούμε τώρα πώς γίνεται το κόλπο. Στη γενική συνέλευση ομάδας 1.000 π.χ. εργαζομένων, προσέρχονται κάπου 200, συζητάνε επί 10 ώρες, στο τέλος μένουν 80, οπότε με 42 ψήφους αποφασίζεται να γίνει απεργία – και κατάληψη στο οδόστρωμα, επειδή απαγορεύεται, άρα έτσι χτυπάμε αλύπητα τον καπιταλισμό, ο οποίος μας πλερώνει.
Κατάλαβες ή να σου ρίξω καμιά μολότοφ, πουλημένε τσάτσε της εργοδοσίας; Χθες τραγούδησαν μαζί μας ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΣΑΤΑ, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΕΙΝΑΠ, ΔΣΑ, ΠΝΟ, ΠΟΣΠΕΡΤ, ΠΟΚ, ΠΟΕΟΤΑ, Ασπρα Χώματα, Πράσινα Πουλιά και Αναγέννηση Μπραχαμίου.
Καλή σας νύχτα. Βερεσέμος, Νο παραβάν!
