Εδώ είμαστε, τελευταίες μέρες πριν κλείσει το τριώδιο, που δεν έχει σχέση μ’ αυτό που λένε σχετικά με τα τρία-δύο. Πρώτο θέμα, η αποχώρηση ύστερα από τριάντα τέσσερα χρόνια από τα ψηφοδέλτια και το Κοινοβούλιο –όχι «γενικώς»– του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή του Β΄ – του Κωστάκη που λέμε, δίπλα στον Γιωργάκη.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Ξέρετε τη ρήση που λέει για τις γνώμες, πως καθένας μας έχει από μία –όπως και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι τώρα, αλλά δεν πειράζει, δεν είναι αυτό το θέμα μας–, ε, λοιπόν, για τον Κώστα Καραμανλή έχει δύο γνώμες ο καθένας.
Προσωπικά έχω τρεις, μόνο που δεν σας ενδιαφέρουν όλες, γι’ αυτό θα μείνω στη βασική, ότι πρόκειται για έναν υπέροχο τύπο, πρόσχαρο, πάντα γελαστό, γλεντζέ, καλαμπουρτζή, χιουμορίστα και έξω καρδιά. Τελείως έξω όμως, που θα πει δεν τα κάνει όλα, δεν είναι για όλες τις δουλειές, έχει κάποια στοχοπροσήλωση, αλλά σε πολύ συγκεκριμένα θέματα.
Επί πρωθυπουργίας του ήταν, καλοκαίρι του 2008 νομίζω, που ήμουν στο πλοίο για Ικαρία και στο καθιστικό, όχι στο σαλόνι της α΄ θέσης, έπεσα πάνω στον Κώστα τον Μικρό, μαζί με τα μικρά και την υπέροχη Νατάσσα. Με φώναξε να πιούμε καφέ ή ό,τι άλλο, ήταν μόνος σε τραπέζι μακριά από οικογένεια και δύο συνοδούς. Συζητούσαμε άνετα, με γέλια, σαν παλιοί συμμαθητές και μείναμε μαζί μέχρι που κατέβηκαν στη Νάξο.
Για τα πάντα μιλήσαμε, για πολιτική, ιστορία, γεωγραφία, θρησκευτικά, βεβαίως για αθλητισμό και ποδόσφαιρο, κυρίως αγγλικό, όχι για τον Πανσερραϊκό! Είναι πολλά, αλλά κρατήστε αυτό τώρα και τα ξαναλέμε…
Ο τύπος έχει φάει την πιάτσα με το κουτάλι, γνωρίζει καλά τον κόσμο και την αγορά, δεν είναι του δοκιμαστικού σωλήνα σαν κάτι άλλους, ξέρει και χαίρεται τη ζωή. Ας ζήσει λοιπόν κι αυτός καλά, ελεύθερος από μπελάδες, κι εμείς καλύτερα. Καλό τριήμερο!
