Θρηνούμε όλοι από προχτές πάνω από πενήντα συνανθρώπους μας στο τραγικότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη χώρα, κυρίως νέα παιδιά και φοιτητές, που μόνο οι εικόνες, η απόγνωση και ο πόνος των δικών τους σε αφήνουν άφωνο και συντετριμμένο.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Ως υπεύθυνος συνελήφθη επί του παρόντος ο σταθμάρχης της Λάρισας, ο οποίος ανέλαβε αυτό το καίριο πόστο μετά από δέκα χρόνια μετάταξής του σε άσχετη θέση αχθοφόρου, αφού προηγήθηκε εκπαίδευσή του για δυο τρεις μήνες. Ομως το δικό του τραγικό λάθος, να οδηγήσει δύο αντιθέτως κινούμενα τρένα στην ίδια γραμμή και η αμέλειά του να ελέγξει την κατάσταση, είναι μόνο η κορυφή του δολοφονικού παγόβουνου.
Δεν είναι πάντως ο μοναδικός υπεύθυνος για αυτήν τη μαζική δολοφονία ανθρώπων, όσο και αν είναι ο πρώτος που φαίνεται, διότι μπροστά μας υπάρχουν πολλά σοβαρά και αναπάντητα ερωτήματα.
Γιατί δεν λειτουργεί εδώ και είκοσι χρόνια, αφότου αγοράστηκε, το ηλεκτρονικό σύστημα ρύθμισης και ασφάλειας σε όλη τη χώρα παρά σε 100 χλμ. μόνο, στο τμήμα Τιθορέας-Δομοκού; Τι ρόλο παίζει η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων (ΡΑΣ); Πώς οι μηχανοδηγοί δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, παρότι όλα τα τρένα είναι σε ανοιχτή ακρόαση;
Ποιος είναι ο υπεύθυνος προϊστάμενος για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας των τρένων πέρα από τον τοπικό σταθμάρχη; Γιατί αυτός, σε τέτοια καίρια θέση, στο κέντρο της γραμμής και της χώρας ήταν μόνος; Πώς είναι δυνατόν σε γραμμή διπλής κατεύθυνσης να αφήνονται να κινούνται δύο αμαξοστοιχίες στην ίδια γραμμή και με τέτοιες ταχύτητες, αντίθετα η μία προς την άλλη;
Είναι δυνατόν εν έτει 2023 να μη γνωρίζει και να μην παρακολουθεί κανείς την κίνηση των αμαξοστοιχιών, όταν ακόμα και τις παραγγελίες μας μπορούμε να παρακολουθούμε ανά πάσα στιγμή πού βρίσκονται, με κινητά, GPS και τόσες άλλες εφαρμογές;
Γιατί δεν υπάρχει συντονισμός των δύο οργανισμών δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για την εύρυθμη λειτουργία των τρένων και πού είναι ο δευτεροβάθμιος έλεγχος των χειρισμών; Πώς ανέχεται τόσα χρόνια η πολιτεία τη λεηλασία και την κλοπή των υλικών και των καλωδίων σε όλη τη χώρα;
Οχι άλλα… κλισέ
Ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Αχ. Καραμανλής, προς τιμήν του, υπέβαλε παραίτηση και ήταν η πρώτη φορά που είδαμε κάτι τέτοιο. Όμως, ακούμε όπως πάντα τα ίδια κλισέ: άπλετο φως θα χυθεί παντού.
Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο. Θα διερευνηθούν σε βάθος, σε όλη τους την έκταση οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε το δυστύχημα. Θα αναζητηθούν οι υπεύθυνοι για το τραγικό περιστατικό και θα αποδοθούν οι ευθύνες σε όλους, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, όπου και αν ανήκουν, απ’ όπου και αν προέρχονται…
Εκατοντάδες φορές, από αναρίθμητους αρμόδιους και κρατικούς παράγοντες έχουμε ακούσει όλα αυτά τα φοβερά κλισέ, τα τρομερά βαρετά και χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Πάντα το φως σαν κλεφτοφάναρο είναι ελάχιστο, το μαχαίρι δεν ξέρουμε αν υπάρχει, το κόκαλο αναζητείται, η διερεύνηση δεν μπορεί να φτάσει σε τόσο απύθμενο βάθος και οι ευθύνες διαχέονται ως αέριο που τείνει να καταλάβει όσον περισσότερο χώρο μπορεί, όπως μαθαίναμε στη χημεία, με αποτέλεσμα να διαλύεται στο υπερπέραν. Λόγια και μόνο λόγια.
Για να μην τα πούμε όλα σήμερα, από το 2000 που προμηθευτήκαμε αυτά τα υπερσύγχρονα τότε συστήματα διαχείρισης και ασφάλειας των σιδηροδρόμων –μιας γραμμής, στην πραγματικότητα!– έχουν αναλάβει τις τύχες της χώρας οι κυβερνήσεις Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, Τσίπρα-Καμμένου και η σημερινή του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Κι ακόμα δεν λειτουργεί τίποτα απ’ όλα αυτά –όπως κι από πολλά άλλα– και δεν ξέρουμε καν πότε ΘΑ… ούτε πόσα χρήματα στοιχίζει ο ΟΣΕ και όλοι οι δημόσιοι οργανισμοί που παραπαίουν. Κουβαλάμε νερό με καλάθια
