Κάποτε ήταν πάρα πολύ δύσκολο να είσαι κατάσκοπος ή πράκτορας γιατί ήταν κουραστική, πολύ απαιτητική και ιδιαίτερα επίπονη απασχόληση, στην οποία έπρεπε να είσαι εντελώς αφοσιωμένος. Θέλω να πω δεν ήταν πάρεργο, κι αν είχες μια υποτιθέμενη άλλη εργασία, ήταν μόνο για κάλυψη και ξεκάρφωμα.
Γράφει ο Γρηγόρης Ψαριανός
Είχες χρέος να είσαι παρών ανα πάσα στιγμή, να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα, ήταν ένα διαρκές τρεχαλητό, με πολλές μεταμφιέσεις, πλούσιο βεστιάριο, περούκες, μουστάκια, είδη μακιγιάζ, να κάνεις τον καστανά, τον λαχειοπώλη, την τσατσά, άσε που έπρεπε να ’σαι προχωρημένος κι επιδέξιος γκατζετάκιας όταν όλα αυτά ήταν άγνωστα στους πολλούς.
Στις μέρες μας μπορεί να είναι πράκτορας κι η κουτσή Μαρία, σε ένα μαγαζάκι στο Παγκράτι, που πουλάει πουλοβεράκια, τερλίκια, είδη πλεκτικής, διάφορα μάλλινα, κλωστές και κουβαράκια. Μαλλιά κουβάρια, δηλαδή.
Τώρα, αυτή η δραστηριότητα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή διότι εύκολα χάνεσαι σε ένα απέραντο πλήθος από πράκτορες, όχι απαραίτητα επαγγελματίες, αλλά και ερασιτέχνες εθελοντές που δεν κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν, να συλληφθούν, να τους βρουν σε χαντάκι ή τσιμεντωμένους, να γίνουν χαλκομανία στο πεζοδρόμιο πέφτοντας από κάποια ταράτσα ή να ανακληθούν από την ΥπΕρεσία. Ακόμα και πολιτικά κόμματα μπορεί να κάνουν αυτή τη δουλειά όπως ακούμε.
Εχεις κι ένα πρόσθετο πλεονέκτημα σήμερα, να μπορείς να την κοπανήσεις, να γίνεις λούης, μπουχός, να φιδιάσεις, να εξαφανιστείς πριν σε πάρουνε πρέφα, αφού η μητέρα εταιρεία, λόγω τεχνολογικής υπεροχής, είναι μάλλον μπροστά από τις διωκτικές αρχές αντικατασκοπείας, από τις διάφορες ΕΥΠ ας πούμε. Ο εργοδότης σε έχει μαζέψει πίσω στα Κεντρικά Γραφεία πατ-κιουτ, πριν καταλάβει ο εχθρός τι ρόλο παίζεις και τι υλικό έχεις μαζέψει.
«Αχ Μαρία, αχ Μαρία, μόνος μου στην μπιραρία, ονειρεύομαι τη νύχτα που σε πρωτοφίλησα…», σας το λέω σαν εξομολόγηση, γιατί την ήξερα τη Μαρία, ήταν καλή στη δουλειά, όμως δεν είχα ιδέα ότι δουλεύει κι αλλού, έτσι έπεσα κι εγώ απ’ τα σύγνεφα μαζί με τους υπόλοιπους. Τώρα πρέπει να ερευνήσω και τ’ς άλλες, γιατί ξέρω κι άλλες Τσάλες.
Άραγε η Μαρία ήταν κατάσκοπος από μόνη της ή ήταν μισθωτή πράκτορας των Ρώσων; Πληρωνότανε δηλαδή κανονικά και περιλάμβανε το pay roll βαρέα κι ανθυγιεινά; Σύνταξη θα πάρει και μετράνε σ’ αυτήν τα ένσημα του ΕΦΚΑ, γιατί ήτανε πολύ τυπική στις υποχρεώσεις της απ’ ό,τι μάθαμε. Κι αν η Μαρία πληρωνόταν καλά, σκέψου πόσα πήραν τα παλικάρια της μαμάς Ρωσίας που έβγαλαν τον Τραμπ, που κατάφεραν το Brexit κι όσοι δουλεύουν σε Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία, Ουγγαρία, Βραζιλία και όπου αλλού.
Ποιός τελικά έδειρε τον Γιάνη;
Τελικά τον πρόεδρο Γιάνη δεν τον πλακώσανε κάτι μπράβοι της νύχτας, ούτε αναρχικοί ούτε αντιεξουσιαστές ούτε τίποτα. Δεν αναγνώρισε κανέναν διότι οι εφτά-οχτώ κουκουλοφόροι γύρω του ήταν κάτι σαν κινηματογραφικό συνεργείο που κατέγραφαν τη σκηνή με τα κινητά.
Ο Γιάνης ξέρει μόνο ότι αυτός που τον χτύπησε ήταν ένας σωματώδης εικοσιπεντάρης, όμως ούτε αυτόν μπορεί να τον αναγνωρίσει άμα τον δει και ούτε προτίθεται να κάνει μήνυση ο πρόεδρος. Ενα πέπλο μυστηρίου καλύπτει την ιστορία αυτή.
Από τα υπάρχοντα στοιχεία μπορούμε να συμπεράνουμε πως αν στη θέση του μπρατσωμένου εικοσιπεντάρη ήταν ένας καχεκτικός δεκαεξάρης θα τον είχε σπάσει στο ξύλο ο Γιάνης μας και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν θα χρειαζόταν να ψάχνει κι η Αστυνομία τι έγινε, ενώ το θύμα δεν επιθυμεί και πολύ να το σκαλίζουμε το θέμα.
Μια άτυχη στιγμή ήτανε που, παρά την ατυχία, μπορεί να τον οδηγήσει εντός της Βουλής. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
