Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την ημέρα που οι δύστυχοι οι Ρώσοι, απειλούμενοι από το τέρας του αμερικανικού, ευρωπαϊκού και ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού και αμυνόμενοι υπέρ πίστεως και πατρίδος, υπέρ βωμών και εστιών, όρθωσαν το ανάστημά τους για να συντρίψουν αυτό το τέρας.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
«Aι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους…» μετέδιδε με δικά του λόγια το επίσημο ραδιόφωνο του Κόκκινου Στρατού, «Γκοβορίν Μόσκβα!» κραύγαζε ο εκφωνητής, την ώρα που με τανκς, αεροπλάνα και με όλμους, πολυβόλα, στα πεδία των τίμιων μαχών, ο Ιβάν και η Σβετλάνα εμπούκαραν σε Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ για να εξοντώσουν τους αιμοβόρους Ουκρανούς ναζί των ταγμάτων Αζόφ που απειλούσαν τη Μεγάλη Πατρίδα.
Τα κόμματα, όπως και οι μικρότερες ομάδες της Αριστεράς, αμέσως τοποθετήθηκαν απέναντι στον αιμοδιψή θεατρίνο Ζελένσκι που είχε αποφασίσει –εκτός από νεοναζί– να γίνει μίσθαρνο όργανο του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και εποφθαλμιούσε την Πετρούπολη την Αγία, το Νοβοσιμπίρσκ και το Βλαδιβοστόκ. Μπορούσε η ηρωική Αριστερά –και η χριστιανορθόδοξη δεξιά– στην Ελλάδα και παντού να αφήσει τη μαμά Ρωσία βορά στις σατανικές ορέξεις ενός ατάλαντου ηθοποιού;
Υπό τους ήχους των Βαλκυριών της Βάγκνερ, ρωσικής ομάδας ευγενών μισθοφόρων, κατήγαγε περιφανείς νίκες ισοπεδώνοντας Μαριούπολη, Μπερντιάνσκ, Χερσώνα, Ζαπορίζια, Χάρκοβο, Μπούτσα και δεκάδες άλλες πόλεις και χωριά. Εξοντώνοντας μυριάδες, κυρίως αμάχων, εξαναγκάζοντας πάνω από ένα εκατομμύριο Ουκρανών εχθρών να πάρουν δρόμο και οργανώνοντας παιδομάζωμα δεκάδων χιλιάδων παιδιών για να ζήσουν περήφανα και ελεύθερα στη Ρωσία.
Στη διάρκεια αυτών των δώδεκα μηνών, διάστημα λίγο μεγαλύτερο από τις δύο εβδομάδες που υπολόγιζαν οι Ρώσοι να καταλάβουν την Ουκρανία, άφησαν και περίπου διακόσιες χιλιάδες δικούς τους μαχητές νεκρούς, ως δώρο.
Η Δύση, ευτυχώς, δεν υποστήριξε αποφασιστικά τους Ουκρανούς νεοναζί, προσώρας. Και εμείς οι απανταχού προοδευτικοί μπορούμε να συνεχίσουμε τις συναυλίες «για τον άνθρωπο» και να οργανώνουμε πορείες στην αμερικανική πρεσβεία, κραυγάζοντας τα γνωστά συνθήματα. Παλιά μας τέχνη κόσκινο…
