Καλά είναι τα δικαιώματα και η υπεράσπισή τους, αλλά με τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις τι γίνεται; Ποιος θα τα υπηρετήσει, ή θα τα «υπερασπιστεί»;
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Βασικά, σε ό,τι με αφορά, το δεύτερο, διότι προσωπικώς έστησα αυτί. Σε μια καφετέρια της γειτονιάς με αρκετό κόσμο όλων των ηλικιών, το είχα στήσει κι άκουγα τη συζήτηση, είχα νετάρει τι και πώς και πλησίασα ύπουλα, σε μια παρέα έξι-επτά νέων 20 χρόνων το πολύ.
«Καλά, ρε φίλε, είναι ή δεν είναι άδικο το σύστημα; Είναι. Είναι ή δεν είναι η εξουσία φορέας αναπαραγωγής ανισοτήτων, εκμετάλλευσης, αναλγησίας, με χρήση βίας, δηλαδή ένα σύνολο μηχανισμών καταστολής και διαιώνισης αυτού του μοντέλου αδικίας; Είναι. Αρα; Δεν οφείλουμε να αντιδρούμε με κάθε τρόπο και χρησιμοποιώντας κάθε μέσον θεμιτό και αθέμιτο; Οφείλουμε. Οπότε, λοιπόν, τι μου τσαμπουνάς σπάνε και καίνε και δεν είναι πράγματα αυτά και δεν πρέπει κι ότι καλό είναι να υπάρχουν νόμοι και κανόνες και να τηρούνται, και κάτι τέτοια…», και δώσ’ του προβληματισμός και ανταλλαγή απόψεων.
Θυμήθηκα ανάλογες συζητήσεις, συχνά σε πολύ έντονο ύφος, σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο στην Καραολή και Δημητρίου, στον Πειραιά. Με τη Ρούλα την τροτσκίστρια, τον Διονύση της ΑντιΕΦΕΕ, κάτι μαοϊκούς, με τη Ρόζα και τη Μαρία από την Καρδίτσα και λοιπά και λοιπά, μη σας λέω τώρα ονόματα. Ηταν μαύρη χούντα, δυο μήνες μετά έγινε η πρώτη κατάληψη της Νομικής και μετά από άλλους οκτώ το Πολυτεχνείο, όπου μια Τετάρτη απόγευμα πήραμε τον Ηλεκτρικό, κατεβήκαμε στη Βικτώρια και μπουκάραμε μέσα. Μας βγάλαν σηκωτούς Σαββάτο τρεις η ώρα ξημερώματα – κλείνει η παρένθεση.
Σκεφτόμουν διάφορα τέτοια, ακούγοντας την κουβέντα που είχε ανάψει κι έψαχνα κάποιες διαφορές ανάμεσα στη χούντα, σε μια δικτατορία, σ’ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, ακόμα και εκλεγμένο από ένα σοφό λαό και στη δημοκρατία. Οπου έχεις πλήρη δικαιώματα, μιλάς ελεύθερα, ψηφίζεις, διαδηλώνεις, φωνάζεις και συγκρούεσαι, συχνά βίαια, απεργείς.
Εκτός όμως από όλα τα δικαιώματα, που δεν υπάρχουν ούτε για πλάκα στις στρατιωτικές ή και κοινοβουλευτικές χούντες, αναλαμβάνεις και υποχρεώσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι να σέβεσαι τα δικαιώματα του διπλανού σου, η ελευθερία σου σταματά εκεί που αρχίζει του άλλου. Διότι, καλά είναι τα δικαιώματα και η υπεράσπισή τους, αλλά με τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις μας τι γίνεται; Αυτά ποιος θα τα «υπερασπιστεί», ποιος θα τα υπηρετήσει;
Γιατί, τι μού ’ρθε τώρα και τα λέω αυτά, θα μου πεις. Ελα, ντε. Εχω έναν, προβληματικό ίσως, αλλά προβληματισμένο προβληματισμό, βασικά.
