Θυμάστε πριν λίγο καιρό ένα άρθρο του κ. Μαραντζίδη που αδικούσε τον τιτάνα της ελληνικής πολιτικής Αλέξη Τσίπρα, συγκρίνοντάς τον με κάποιον… Ελευθέριο Βενιζέλο και έναν Ανδρέα Παπανδρέου; Ε, οι αδικίες συνεχίζονται και αυτή τη φορά θύμα τους είναι ο Άρης ο Βελουχιώτης που τον είδαμε στο ίδιο πρωτοσέλιδο με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στην έντυπη έκδοση της 24ης Μαρτίου της Εφημερίδας των Συντακτών.
του Μιχάλη Δεμερτζή
Κατ’ αρχάς, αυτός ο Βενιζέλος τι βύσμα έχει άραγε και μπαίνει σε όλες αυτές τις συγκρίσεις πότε με τον Τσίπρα και πότε με τον Βελουχιώτη; Επειδή πολλαπλασίασε τα χιλιόμετρα της ελληνικής συνοριογραμμής περνιέται για σπουδαίος ηγέτης; Εδώ ο Αλέξης Τσίπρας την κατήργησε τη συνοριογραμμή με μία του κουβέντα, «δεν έχει σύνορα η θάλασσα»… Δεν έχει ξαναγίνει αυτό και ούτε πρόκειται να ξαναγίνει. Ασύγκριτος. Ή ο άλλος, ο Κολοκοτρώνης, τι το φοβερό έκανε; Επειδή είναι από τους βασικότερους υπεύθυνους για την αναγέννηση ενός ολόκληρου έθνους και την γέννηση ενός κράτους;
Ο Βελουχιώτης δεν γεννά τέτοια πεζά πράγματα, γεννά συναισθήματα, όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί. Τόσο μίσος, από τόσους πολλούς και για τόσο πολύ καιρό ενάντια στη σύγχρονη δημοκρατία, δεν πρέπει να υπάρχει σε άλλη ανεπτυγμένη κοινωνία και όλοι τους πίνουν νερό στο όνομα του Βελουχιώτη. Για αυτό στην Ελλάδα μιλάμε πολύ και προχωράμε λίγο… Ο εμφύλιος τελείωσε το 1949 κι ακόμα συζητάμε αν ο Στάλιν ήταν ένας αδίστακτος δικτάτορας ή μία παρεξηγημένη ιδιοφυΐα και δεν είμαστε σίγουροι αν η 17 Νοέμβρη ήταν τρομοκράτες ή ακτιβιστές. Θέλουμε να κάνουμε μία επένδυση και δεν ξέρουμε από πού να την πιάσουμε και ποιον να ρωτήσουμε… Το δήμαρχο, τα κόμματα, την τοπική κοινωνία, τα τοπικά βουνά ή τα λαγκάδια, μη τυχόν και βρεθεί κάποιος και στενοχωρηθεί και καταλήξουμε πάλι εκεί που καταλήγουν όλες οι διαφωνίες στην Ελλάδα: στα μετεμφυλιακά μας σύνδρομα.
Μπορεί στο τέλος να μη γίνεται η επένδυση και, γενικώς, να μη γίνεται ποτέ τίποτα εν ευθέτω χρόνω σε αυτή τη χώρα, αλλά τουλάχιστον ευχαριστιόμαστε να το συζητάμε το θέμα. Είναι να την χαίρεσαι τόση ακαδημαϊκή εμβάθυνση, έτσι δεν είναι; Στο μεταξύ, οι άλλες χώρες απλώς αναπτύσσονται, χωρίς πολλές περιστροφές και βόλτες στο παρελθόν, ενώ εδώ κρατάμε την ιστορία μας όσο μπορούμε ζωντανή, για αυτό και τον ζούμε με την ψυχή μας τον διχασμό…
Αν δεν ήμασταν Ευρωπαϊκή Ένωση, ποιος ξέρει, μπορεί να τον ζούσαμε και με το σώμα μας, με αντάρτικο, λαϊκά δικαστήρια, μάχες στα βουνά και άλλα όμορφα, αλλά να που καμιά φορά η ζωή είναι άδικη και αντί να υπάρχει κι από ένα εικόνισμα του Άρη σε κάθε σπιτικό, υπάρχουν μόνο μικροαστικές ανέσεις και η παρακμή να τον βλέπουμε σε ένα φτωχό εξώφυλλο μαζί με τύπους σαν τον Βενιζέλο και τον Κολοκοτρώνη. Τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο με τον καπιταλισμό, ούτε ιερό ούτε όσιο…
