Ο λαϊκισμός της Δεξιάς και της Αριστεράς ξανασηκώνει κεφάλι και απειλεί. Οι πολιτικές θέσεις που θεωρούνταν mainstream περιφρονούνται, και οι πολιτικές συμμαχίες που άντεξαν για έναν αιώνα ή περισσότερο διαλύονται, λόγω μεγάλων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτιστικών αλλαγών.
Πρόκειται για κάτι πρόσκαιρο ή βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής; Ο πραγματικός διχασμός σήμερα είναι ανάμεσα στην πρόοδο και στη συντήρηση. Είναι μεταξύ εκείνων που βλέπουν την παγκοσμιοποίηση ουσιαστικά ως ευκαιρία που εγκυμονεί κινδύνους που πρέπει να μετριαστούν. Και των άλλων που πιστεύουν ότι, παρά τα φαινομενικά πλεονεκτήματά της, η παγκοσμιοποίηση καταστρέφει τον τρόπο ζωής μας και θα πρέπει να περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό.
Ο κίνδυνος για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης είναι ότι, χωρίς ένα ευρύ και σταθερό κέντρο, τα δύο άκρα συναντώνται σε αδιάλλακτη αντιπαράθεση. Αυτό είναι επικίνδυνο, γιατί η δημοκρατία χάνει την ελκυστικότητά της. Η δημοκρατία έχει πνεύμα, όχι απλώς μορφή. Και η πόλωση δεν συνάδει με αυτό. Γι’ αυτό χρειάζεται μια νέα Κεντροδεξιά πολιτική που:
Πρώτον, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη για ριζικές αλλαγές, όχι απλώς σταδιακές μεταρρυθμίσεις. Η τεχνολογία από μόνη της θα αλλάξει τον τρόπο που ζούμε, εργαζόμαστε και σκεφτόμαστε. Πρέπει να δείξουμε σε όσους αισθάνονται ότι μένουν πίσω πως υπάρχει τρόπος να ξεπεράσουν το σοκ της αλλαγής. Και θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις κατανοητές ανησυχίες τους για ζητήματα όπως η μετανάστευση, τα οποία είναι πολύπλοκα και πολυεπίπεδα και δεν μπορούν απλώς να απορρίπτονται χωρίς επιχειρήματα. Με άλλα λόγια, πρέπει η νέα Κεντροδεξιά πολιτική να ακούσει τα θεσμικά επιχειρήματα που αφορούν ορισμένες πτυχές της παγκοσμιοποίησης.
Δεύτερον, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η σύγχρονη πολιτική σε διεθνές επίπεδο δεν λειτουργεί επαρκώς για να ανταποκριθεί στην πρόκληση. Ενώ παραμένει ταμπού για τους πολιτικούς που καταλαμβάνουν το κέντρο των παραδοσιακών κομμάτων να συνεργάζονται μεταξύ τους, επιπλέον είναι και αναποτελεσματικοί, άτολμοι να πουν αυτό που πραγματικά πιστεύουν, αλλά και ανήμποροι να εκπροσωπήσουν εκείνους που πρέπει επειγόντως να εκπροσωπηθούν. Στην προκειμένη περίπτωση, τη μεσαία τάξη.
Εν ολίγοις, σε αυτούς τους επικίνδυνους ‒και πονηρούς‒ καιρούς για τη δημοκρατία και την ελευθερία, η πολιτική αλλαγή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στα άκρα.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
