Μακροσκελέστατο άρθρο του Spiegel για τον πολυδιάστατο και εν πολλοίς αντιφατικό ρόλο της Τουρκίας απέναντι στη Ρωσία και τις δυτικές κυρώσεις. Η διαπίστωση; Από την έναρξη του πολέμου η Τουρκία αγοράζει μαζικά ρωσικό πετρέλαιο και έχει σχεδόν διπλασιάσει τις εξαγωγές προς τη χώρα του Πούτιν. Και η ερώτηση; Μα ειδικά μια χώρα του ΝΑΤΟ ανοίγει “τρύπες” στο καθεστώς δυτικών κυρώσεων; Η επιβεβαίωση ήρθε δια στόματος του επικεφαλής του τουρκικού συνδέσμου μεταλλουργίας Τσετίν Τεσντελίογλου, ο οποίος τον περασμένο Αύγουστο είπε πως ό,τι δεν μπορεί να αγοράσει πλέον η Ρωσία από τη Γερμανία, την Ιταλία και τη Γαλλία λόγω των δυτικών κυρώσεων, το αγοράζει από την Τουρκία.
Και με τη Δύση και με τον Πούτιν
Η άποψη αυτή δεν είναι μόνο δική του” σημειώνει ο Γερμανός αρθρογράφος υπενθυμίζοντας ότι πρόσφατα η τουρκική εφημερίδα Dünya έγραφε ότι όλες οι αποθήκες στο λιμάνι της Μερσίνας είναι γεμάτες με προϊόντα που έφτασαν από όλον τον κόσμο για να μεταφερθούν στην Ρωσία. “Επειδή μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες δεν καταπλέουν πια στα ρωσικά λιμάνια λόγω των κυρώσεων, μπορούν να το κάνουν τουρκικές ναυτιλιακές εταιρείες. Η εταιρεία Medcon Shipping για παράδειγμα έχει ξεκινήσει εμπορευματικές συνδέσεις από την Μερσίνα, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη προς το ρωσικό λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας Νοβοροσίσκ. Η κυκλοφορία φορτηγών μέσω Καυκάσου έχει επίσης αυξηθεί κατακόρυφα και τουρκικές ενώσεις προειδοποιούν τους οδηγούς μεγάλων αποστάσεων για μεγάλους χρόνους αναμονής στα ρωσικά σύνορα”. Στο άρθρο αναφέρεται ότι η Δύση και οι εταίροι της από καιρό παρατηρούν πώς καταφέρνει η Ρωσία να βρει εναλλακτικούς εμπορικούς εταίρους, μεταξύ άλλων, για να πουλήσει τα ορυκτά της καύσιμα.
“Τα βλέμματα πέφτουν κυρίως στην Ασία, αλλά ενώ Ινδίες και Κίνα αγοράζουν φυσικό αέριο σε ευνοϊκούς όρους από τη Ρωσία, οι εξαγωγές και των δύο χωρών προς τη Ρωσία μειώθηκαν” επισημαίνει ο αρθρογράφος. “Ο εμπορικός όγκος ανάμεσα σε Άγκυρα και Μόσχα είναι αισθητά μικρότερος από ότι ανάμεσα σε Μόσχα και Πεκίνο. Αλλά εάν βασιστεί κανείς στις τουρκικές στατιστικές, όπως ότι ανάμεσα σε 8 μήνες διπλασιάστηκαν οι εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου, τίθεται το ερώτημα, εάν ίσως η μεγαλύτερη τρύπα στο καθεστώς των δυτικών κυρώσεων βρίσκεται κάτω από τη μύτη των Ευρωπαίων, και μάλιστα σε νατοϊκή χώρα”.Ο Γερμανός αρθρογράφος περιγράφει την κατάσταση με την Τουρκία ως σύνθετη. “Διότι αν και μέλος της δυτικής συμμαχίας, δεν έχει ενταχθεί ρητά στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Πρόσφατα ζήτησε από τον πρόεδρο Πούτιν να επιστρέψει όλα τα κατεχόμενα εδάφη στην Ουκρανία … Από τη δυτική σκοπιά ωστόσο παρά αυτές τις δηλώσεις φαίνεται κάπως ιδιότυπη η στρατηγική του να διαπραγματεύεται ταυτόχρονα προσωπικά με τον Πούτιν για την κατασκευή ρωσικού πυρηνικού σταθμού και την χορήγηση έκπτωσης στις αγορές φυσικού αερίου. Μάλιστα συμφώνησε να καταβάλλει το 25% των μελλοντικών της αγορών φυσικού αερίου σε ρούβλια. Σε τέτοιες αποφάσεις ο Τούρκος πρόεδρος κάνει κάτι απλό, ακολουθεί αυτό που θεωρεί ως πλεονέκτημα για τη Τουρκία”.
“Αρουραίος των υπονόμων” και ο αντιπρόεδρος της γερμανικής βουλής
Ο αρθρογράφος της Süddeutsche Zeitung Τόμας Αβενάριους ασκεί σφοδρή κριτική στον Βόλφγκανγκ Κουμπίκι, δικηγόρο και αντιπρόεδρο της γερμανικής βουλής, επειδή αποκάλεσε τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν “αρουραίο των υπονόμων” για την μεταναστευτική πολιτική κατηγορώντας τον ότι την χρησιμοποιεί ως όπλο κατά της Δύσης.
“Με όλο τον σεβασμό μου κύριε Αντιπρόεδρε της Βουλής, ποιο φτηνό και πιο ανόητο (σχόλιο) δεν υπάρχει” γράφει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος. “Δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς σε έναν πολιτικό όπως τον Κουμπίκι, τί συνεπάγεται αυτό το αξίωμα. Ο αντιπρόεδρος της Βουλής εκπροσωπεί το γερμανικό κοινοβούλιο. Προεδρεύει συχνά αυτού του συνταγματικού οργάνου, ταξιδεύει με επίσημη ιδιότητα στο εξωτερικό, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε. Ούτε κι όταν εμφανίζεται ως κομματικός πολιτικός. Παρόλα αυτά ο αντιπρόεδρος των Φιλελευθέρων κάνει χρήση μιας ανείπωτης γλώσσας αργκό… Είναι κάτι περισσότερο από κακοί τρόποι. Σε μια εποχή που η πολιτική αντικαθίσταται όλο και περισσότερο από τον λαϊκισμό, θα πρέπει ο Κουμπίκι να γνωρίζει ότι αποτελεί πρότυπο, κι ας ακούγεται παλιομοδίτικο. Αλλά προφανώς τα ζητήματα στιλ τον ενοχλούν το ίδιο λίγο όπως και η σημασία του πολιτικού του αξιώματος” καταλήγει στο σχόλιο της η εφημερίδα.
Πηγή: DW
