Η συγκυρία που προσέρχονται στις κάλπες οι σχεδόν 50 εκατομμύρια Γάλλοι ψηφοφόροι είναι ιστορικής σημασίας από κάθε άποψη. Η αναμέτρηση δεν περιορίζεται στο ποιος θα είναι ο αρχηγός του γαλλικού κράτους για την επόμενη πενταετία ή στο ποιες πολιτικές θα εφαρμοστούν στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης.
Και μόνο το γεγονός ότι είναι μια αναμέτρηση που διεξάγεται στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία -του πολέμου που αλλάζει τον κόσμο- έχει καταλυτική επίδραση.
Την Κυριακή δεν κρίνεται μόνο το μέλλον της Γαλλίας ή και ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου. Δεν κρίνονται απλώς οικονομικά μεγέθη ή κοινωνικά πλάνα. Πάνω απ’ όλα είναι μια μάχη που έχει στο επίκεντρό της την ελευθερία, τη δημοκρατία, τις αξίες με τις οποίες καλείται να βαδίσει στο εξής ο κόσμος μας.
Η Μαρίν Λεπέν δεν κρύβεται. «Φωνάζει» από μακριά αυτό που είναι, που συμβολίζει. Δεν χρειάζεται να την αποκωδικοποιήσει ιδιαίτερα κανείς. Δεν είναι δύσκολο να «μπει» στο μυαλό της. Ούτε υπάρχουν ψευδαισθήσεις για τις Κερκόπορτες που θα ανοίξουν με την τυχόν εγκατάστασή της στα Ηλύσια Πεδία.
Όσο κι αν προσπάθησε να εξωραΐσει το προφίλ της για να ψαρέψει στο μετριοπαθές τμήμα του εκλογικού σώματος το μόνο που έχει να προσφέρει, το μόνο που εγγυάται, είναι η διάλυση και όχι η δημιουργία, το γκρέμισμα και όχι η οικοδόμηση, η αποσυναρμολόγηση και όχι η σύνθεση.
Η Μαρίν Λεπέν δεν κρύβεται γιατί -υπερεκτιμώντας τις υπάρχουσες συνθήκες- πιστεύει ότι λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων και της δικαιολογημένης σε σημαντικό βαθμό κοινωνικής δυσφορίας μπορεί να επενδύσει πάνω στον λαϊκισμό και να καρπωθεί τα αποτελέσματά του. Αν ελάχιστα την παρακολουθήσει κανείς, θα διακρίνει εύκολα ότι δεν κάνει προτάσεις, στηρίζεται στην άρνηση και στην εύκολη καταγγελία.
Με την πόλεμο στην Ουκρανία αφαιρέθηκε και το φύλλο συκής. Στο πλευρό του εισβολέα Βλ. Πούτιν, υπέρ της κατοχής της Κριμαίας, εναντίον του ΝΑΤΟ, με θέσεις για μια Ευρώπη «à la carte» που ισοδυναμούν με διάλυσή της, η Μαρίν Λεπέν έχει σχέδιο να φέρει την καταστροφή εκ των έσω. Διότι περί κανονικής καταστροφής πρόκειται.
Και μόνο να φανταστεί κανείς όλα αυτά που έχει στο μυαλό της, ανατριχιάζει. Μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, απολύτως χαοτική, χωρίς κανένα σημείο ισορροπίας και ευστάθειας, ολοκληρωτικά επικίνδυνη. Όπως πολύ εύστοχα διαπιστώνει ειδικός αναλυτής «η πολιτική της Λεπέν για την ΕΕ είναι: “Θα μείνουμε στο λεωφορείο, αλλά θα το οδηγήσουμε στον γκρεμό”». Όσον αφορά δε τα περί Κριμαίας, καλό είναι να τα λάβουν υπόψη τους και όσοι στη χώρα μας κόπτονται μεν κατά της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, αλλά δυσκολεύονται ταυτοχρόνως να συγκρατήσουν το φιλοπουτινισμό τους.
Ο πόλεμος αυτός όντως αλλάζει τον κόσμο. Το ζητούμενο όμως είναι προς ποια κατεύθυνση. Αν η αλλαγή αυτή σημαίνει πορεία προς το γκρεμό, σίγουρα δεν το θέλει κανείς. Ας μας λείπει και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε εκείνες τις αλλαγές και διορθώσεις που θα επιτρέψουν σε όλους να πάμε καλύτερα και όχι χειρότερα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, με φόντο αυτό το διεθνές σκηνικό, πολλά προβλήματα έχουν οξυνθεί σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε τις απανωτές κρίσεις που έχουν πλήξει τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα ορισμένες χώρες όπως τη δική μας.
Όπως επίσης δεν πρέπει ούτε στιγμή να μας διαφεύγει ότι στην Ελλάδα έχουμε πικρή εμπειρία από συμπεριφορές λαϊκισμού και δημαγωγίας κατά το όχι πολύ μακρινό παρελθόντος. Σε μεγάλο βαθμό μάλιστα τα απόνερά τους τα υφιστάμεθα μέχρι και σήμερα ενώ βλέπουμε δυστυχώς ότι κάποιοι φορείς τέτοιων αντιλήψεων επιδιώκουν να σηκώσουν πάλι κεφάλι αναπολώντας τα «περασμένα μεγαλεία» τους.
Κανείς δεν πρέπει ασφαλώς να εθελοτυφλεί και να καμώνεται ότι όλα βαίνουν καλώς. Υπάρχουν πολλά ανοικτά θέματα που απασχολούν, που καίνε κυριολεκτικά, τους πολίτες της σύγχρονης κοινωνίας. Υπάρχουν ανισότητες, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, αδικίες. Ουδείς έχει το δικαίωμα να τα προσπερνά όλα αυτά ή να τα βάζει κάτω από το χαλί. Κάτι τέτοιο είναι η καλύτερη πρώτη ύλη για να τροφοδοτείται ο λαϊκισμός και ο ισοπεδωτισμός.
Οι πολίτες ζητούν λύσεις και απαντήσεις στα προβλήματα, όπως είναι το καθήκον των πολιτικών ηγεσιών. Η εντολή που έχουν. Ο λαϊκισμός, όπως έχουμε βιώσει όλοι πολύ καλά, δεν ενδιαφέρεται για τις πραγματικές λύσεις και απαντήσεις που συχνά είναι δύσκολες και επώδυνες.
Ποντάροντας στην κόπωση, την απογοήτευση και πολλές φορές στην απόγνωση, οι εκφραστές του λαϊκισμού -που γνωρίζουν άλλωστε ότι δεν θα χρειαστεί να υλοποιήσουν όσα υπόσχονται, κι αν χρειαστεί είναι έτοιμοι να κάνουν την κυβίστηση- αφού πρώτα καταστροφολογήσουν, κατόπιν τάζουν λαγούς με πετραχήλια και χαϊδεύουν αυτιά προς πάσα κατεύθυνση για να γίνουν αρεστοί και να υφαρπάξουν τη λαϊκή ψήφο. Από εκεί και πέρα «γαία, πυρί, μιχθήτω», για να θυμηθούμε την αρχαία ελληνική έκφραση.
Δεν αρκεί επομένως να ηττηθεί στην κάλπη την Κυριακή η Μαρίν Λεπέν. Για να νικηθεί και ο,τι ζοφερό αντιπροσωπεύει σε όλα τα μέτωπα, οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν με έργο, συστηματική δουλειά προς ουσιαστικό όφελος της κοινωνίας, της ανάπτυξης και της βελτίωσης του επιπέδου ζωής.
Στον εύκολο και ολισθηρό δρόμο της ισοπέδωσης και της διάλυσης, οι δημιουργικές δυνάμεις καλούνται να αντιτάξουν όχι τις δικές τους κραυγές -όπως θα ήταν εξίσου εύκολο και ανέξοδο- αλλά την πραγματική πρόοδο και την ανασύνθεση υπερβαίνοντας «δεξιά» και «αριστερά» στερεότυπα του παρελθόντος. Από αυτή την άποψη, η μάχη της Κυριακής στην Γαλλία μας αφορά όλους.
* Το άρθρο του Φώτη Καρύδα δημοσιεύεται στο protothema.gr
