Γράφει ο Φώτης Καρύδας
Καταγγελία κάνει τον γύρο του Διαδικτύου για ηλικιακό ρατσισμό σε γνωστή καφετέρια της Νέας Σμύρνης. «Ξέρετε, είναι πολιτική του μαγαζιού να απαγορεύει σε ηλικιωμένους να κάθονται». Με αυτόν τον τρόπο απάντησε το κατάστημα. Δεν είναι, όμως, η μοναδική φορά που τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται στη δημόσια σφαίρα ένας λόγος επιθετικός απέναντι στην τρίτη ηλικία.
Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω για να θυμηθούμε τις ακρότητες που γράφουν κατά καιρούς στο Twitter λογαριασμοί, όπως για παράδειγμα το κλείδωμα των παππούδων σε σπίτια και ντουλάπες για να μην ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα.
Η υποτίμηση, ο παραγκωνισμός και εν τέλει ο στιγματισμός της τρίτης ηλικίας στη σημερινή Ελλάδα είναι κάτι που πρέπει να συντριβεί εν τη γενέσει του.
Ενας στους τρεις ηλικιωμένους πάσχει από κατάθλιψη στις μέρες μας. Εννοιες όπως μοναξιά, εξασθένιση, αρρώστια, είναι άμεσα συνδεδεμένες με την πορεία προς την τρίτη ηλικία ενός ανθρώπου. Ερευνα του Πανεπιστημίου Yale υποστηρίζει πως οι ηλικιωμένοι με πιο θετική στάση απέναντι στο γήρας έζησαν 7,5 χρόνια περισσότερο από τους υπόλοιπους. Αυτό αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι να στεκόμαστε δίπλα τους και να τους δίνουμε έναν σημαντικό ρόλο στην κοινωνία μας.
Στους γονείς μας, που αγωνίστηκαν σκληρά στη ζωή τους για να μας μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια. Στους παππούδες και στις γιαγιάδες μας, που βγήκαν αλώβητοι μέσα από πολέμους και αντιμετώπισαν με θάρρος τόσες δυσκολίες. Τους αξίζει μόνο σεβασμός και όχι μια θέση στο περιθώριο.
Λανθασμένα πολλοί νεότεροι, μη σκεπτόμενοι πως θα έρθουν στην ίδια κατάσταση, τους θεωρούν βάρος. Σε πολλές οικογένειες πίσω από κλειστές πόρτες γίνονται θύματα. Κακοποίηση, προσβολές και υποβιβασμός αποτελούν το άδικο «παράσημο» για όλα αυτά που προσέφεραν. Οι οικονομικές δυσκολίες και ο εγκλεισμός λόγω Covid, έχουν αποτέλεσμα την όξυνση τέτοιων φαινομένων.
Η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες με τον πιο γηρασμένο πληθυσμό παγκοσμίως. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνήσεων, τα προβλήματα σε αυτήν την ευαίσθητη κοινωνική ομάδα παραμένουν πολύ μεγάλα. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο οικονομικό. Η έλλειψη παιδείας και ενσυναίσθησης σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες είναι η ρίζα της απαξίωσης της προσφοράς αυτών των πρωταγωνιστών. Πρέπει όλοι όσοι διαθέτουμε βήμα λόγου και αποφάσεων να βελτιώσουμε τη ζωή τους, αναδεικνύοντας από τις πιο μικρές μέχρι και τις πιο μεγάλες κακοποιήσεις.
