Την προσωπική της εμπειρία από μία παλαιότερη πυρκαγιά στο Λουτράκι που έζησε στα μέσα περίπου της δεκαετίας του '80, κατέγραψε η δημοσιογράφος Αριστέα Κοντόζογλου. Παρακάτω, παρατίθεται ολόκληρο το άρθρο της, στο οποίο περιγράφει τις μνήμες από εκείνες τις μέρες της παιδικής της ηλικίας που επανήλθαν με αφορμή τη μεγάλη πυρκαγιά που έχει ξεσπάσει αυτές τις μέρες στην περιοχή του Λουτρακίου.
«Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται»
«Τότε εφτά χρονών, θυμάμαι να στέκομαι ανάμεσα στη γιαγιά και τον παππού μου στη βυθιζόμενη γέφυρα που ενώνει το Λουτράκι με την Ποσειδωνία και, ναι, ήταν καλοκαίρι του 1986 και η πύρινη λαίλαπα είχε κατακλύσει τα Γεράνεια.
Μια φωτιά που διψούσε πολύ, μια φωτιά που όσο ξεδιψούσε τόσο φούντωνε και στο πέρασμά της άφηνε τα κουφάρια άψυχα σε ένα τοπίο της επόμενης μέρας σε φόντο μαύρο-γκρι. Ένα τοπίο... ένα βουνό που, για να διώξει τα χρώματα αυτά, για να ξαναβαφτεί με το πράσινο της ελπίδας και της αισιοδοξίας, να ξαναγίνει το κόσμημα του Λουτρακίου συνάμα με τη θάλασσα που το αγκαλιάζει, χρειάστηκαν τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια.
Και πέρασε το καλοκαίρι, με τη νοσταλγία της ανεμελιάς των παιδικών χρόνων και ξημέρωσε 14 Σεπτεμβρίου 2019. Μέρα σημαντική για την Ορθοδοξία! Του Σταυρού, όπως λέει ο λαός, και –όπως ο Χριστός σταυρώθηκε για τους ανθρώπους– έτσι μια ακόμη φορά ήρθε η τραγικότητα της στιγμής να θυσιαστούν τόσα δέντρα και συνάμα κάποια ζωάκια που ήταν στο βουνό των Γερανείων και χωρίς να αποφασίσουν αυτά, χωρίς δική τους βούληση, κάποιος... κάποιοι ξαναχτύπησαν μέσα από την ηδονή της φωτιάς γι’ αυτούς, ενώ πολύς κόσμος με δάκρυα στα μάτια κοίταζε αποσβολωμένος το πύρινο τοπίο αδυνατώντας να βοηθήσει.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και στην καρδιά του φετινού Ιουλίου περιοχές της Ελλάδας, μαζί και το αγαπημένο μου Λουτράκι, δίνουν αγώνα μέσα από την ανθρώπινη παρουσία να σώσουν ό,τι απόμεινε από την πύρινη λαίλαπα που έδωσε το παρών μία ακόμη φορά.
Χιλιάδες ερωτήματα και ανάμεσα σ’ αυτά προβάλλουν δειλά κάποιες απαντήσεις στυγνές, τυποποιημένες, ανούσιες και επαναλαμβανόμενες ύστερα από τέτοιες καταστροφές... Η επόμενη μέρα ποτέ δεν θα είναι ίδια με την προηγούμενη. Το ζητούμενο είναι η κάθε μέρα που ξημερώνει να είναι με λιγότερα τραύματα... Γίνεται;»
