Σήμερα δε θα γράψω για την πολιτική στη συνηθισμένη εκδοχή της, σήμερα θα γράψω για την ύψιστη πολιτική, για την αγάπη για την πατρίδα, για την αυτοθυσία, για την αυταπάρνηση. Το πρόσφατο βίντεο στο Tik Tok ενός εύζωνα που ολοκληρώνει την τελευταία του υπηρεσία συγκίνησε χιλιάδες.
Όχι μόνο για τη στιγμή της λήξης, που δεν έγινε μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, αλλά για το βλέμμα που αντάλλαξε με το «ζευγάρι» του, και τα συναισθήματα που γέμισε η οθόνη με την τελευταία αγκαλιά τους με τη στολή. Μια αγκαλιά συντροφικότητας, αλληλοσεβασμού και σιωπηλής υπερηφάνειας.
Έτσι αποχαιρετιούνται όσοι έμαθαν να στέκονται ακίνητοι για την πατρίδα, πριν καν προλάβουν να μάθουν καλά τη ζωή.
Οι εύζωνες είναι τα παιδιά που φυλάνε το ιερότερο σημείο του ελληνικού κράτους. Με κρύο που «σπάει κόκαλα», με ήλιο που καίει, με επεισόδια να εκτυλίσσονται λίγα μέτρα μπροστά τους, δεν κουνιούνται, για την ακρίβεια παίζουν μόνο τα βλέφαρα.Κι όλα αυτά για την Πατρίδα. Για τον Άγνωστο Στρατιώτη, που συμβολίζει όλους όσοι έπεσαν χωρίς όνομα, για να έχουμε εμείς σήμερα πατρίδα.
Και αυτός ο χώρος, ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν ενδείκνυται για τίποτα άλλο. Είναι χώρος μνήμης. Χώρος που επιτρέπεται μόνο για αναμνηστικές φωτογραφίες τιμής στα πέριξ του, και ακόμη κι εκεί, με σεβασμό.
Μέσα στο μνημείο, θέση έχουν μόνο όσοι τιμούν τους πεσόντες. Μόνο όσοι αντιλαμβάνονται ότι η τιμή αυτή δεν είναι διακόσμηση· είναι το χρέος όλων μας.
Ίσως γι’ αυτό το βίντεο άγγιξε τόσο. Γιατί, για μια στιγμή, θυμηθήκαμε ότι ο πατριωτισμός δεν είναι λόγια: είναι στάση. Και οι εύζωνες το αποδεικνύουν κάθε μέρα, όχι με τη στάση του σώματος τους, με τη στάση της ψυχής τους.
