Επιτακτική ανάγκη η κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα.
Γράφει ο Χάρης Παυλίδης
Το συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των φιλελεύθερων κεντροδεξιών κομμάτων της Ευρώπης, που διεξήχθη στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, επιβεβαίωσε τη βαθιά πίστη στον κοινοβουλευτισμό και στους κανόνες του δικαίου. Εκφράστηκε όμως και ο προβληματισμός που αναδείχθηκε από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σε ό,τι αφορά την απήχηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Μέχρι τον πόλεμο δεδομένη, υπό αμφισβήτηση όμως, μια και μόλις το ένα τέταρτο του πλανήτη απολαμβάνει των «προνομίων» (δυστυχώς εκ των πραγμάτων) της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Μπορεί η αντίδραση της δημοκρατικής Δύσης να είναι ενιαία και αποφασιστική (με τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα) έναντι του καθεστώτος Πούτιν, αλλά δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες χώρες στον κόσμο, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, ένας μεγάλος αριθμός χωρών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής κυβερνώνται αυταρχικά. Οπως, επίσης, είναι αξιοσημείωτη η επιρροή της Κίνας σε πολλά κράτη της Αφρικής. Αυτή η εικόνα που παραπέμπει στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου δεν φαίνεται να είναι αναστρέψιμη τα επόμενα χρόνια.
Η δημοκρατία δεν «παγκοσμιοποιήθηκε», ενώ την ίδια ώρα πάνω από 6 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και δικτατορίες. Ασφαλώς το δημοκρατικό αστικό μοντέλο που εξασφάλισε ευημερία, υψηλό βαθμό κοινωνικής προστασίας, βέλτιστη ιατρική περίθαλψη, μόρφωση για όλους κ.α. παραμένει ισχυρό. Ομως η διατάραξη των ισορροπιών, αργά ή γρήγορα, θα υποχρεώσει την Ευρώπη να αναλάβει πρωτοβουλίες, συνακόλουθα και ρίσκα.
Ξεκινώντας από την πολιτική ενοποίηση και τη δημιουργία ευρωστρατού, με δεδομένο πλέον ότι καμία χώρα δεν είναι σε θέση να αμυνθεί χωρίς τη βοήθεια των συμμάχων της. Η Ευρώπη στο νέο παγκόσμιο σκηνικό χρειάζεται απαραιτήτως κοινό στρατό και ενιαία εξωτερική πολιτική. Συγχρόνως, και προκειμένου να διαφυλάξει τις αξίες της, οφείλει να προχωρήσει σε κοινές πολιτικές στη φορολογία, την ενέργεια, τη γεωργία και τη μετανάστευση. Για όλα αυτά απαιτείται ισχυρό κέντρο λήψης αποφάσεων που δεν θα μπλοκάρει το βέτο μιας χώρας. Και προς αυτήν τη μεγάλη αλλαγή πρέπει να κινηθεί χωρίς χρονοτριβή το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα αναλαμβάνοντας σοβαρές πρωτοβουλίες ώστε η Ευρώπη να καταστεί παγκόσμια υπερδύναμη.
Η Ουκρανία έδειξε δυστυχώς ότι η Ευρώπη, εφόσον διέθετε κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, ενδεχομένως να απέτρεπε την εισβολή του Πούτιν σε ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, αλλά και να ματαίωνε τα σχέδια για τη νεκρανάσταση του αναθεωρητισμού.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
