Δεν πείθονται ούτε τα κομματικά στελέχη.
Γράφει ο Λεωνίδας Δεληγιώργης
Τα σημάδια κόπωσης στην Κουμουνδούρου είναι εμφανή. Η όλη εσωκομματική διαδικασία εξάντλησε την ηγεσία πάνω στη σκακιέρα μετακίνησης στελεχών και εναλλαγής ρόλων, προκειμένου να ενισχυθεί και να προστατευθεί ο ηγετικός ρόλος του Αλέξη Τσίπρα και έτερον ουδέν.
Και τώρα φαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται να τσαλαβουτά στα παλιά, στα τετριμμένα, στη φλυαρία για ήσσονος σημασίας θέματα και σε έναν στείρο καταγγελτικό λόγο.
Οσο και να αυτοθαυμάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ, πρόεδρος και επιτελείς, για την πορεία του κόμματος, αφήνει αδιάφορη την κοινωνία και δεν ξεμουδιάζει ούτε τους ψηφοφόρους τους, που δεν βλέπουν καμία συγκροτημένη προσπάθεια φυγής προς τα εμπρός, καμιά ριζοσπαστική κίνηση.
Παρατηρούν μια ανάλωση στο πόσο κακός είναι ο Μητσοτάκης, χωρίς να πείθουν για το πόσο καλοί είναι εκείνοι.
Είναι χαρακτηριστική η διαπίστωση ενός από τους «Νέστορες» της Αριστεράς πως «αν όντως είναι τόσο αντιλαϊκή η πολιτική Μητσοτάκη, τότε θα πρέπει να δούμε πόσο προβληματική και ανίκανη είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς απέναντι σ’ αυτήν την πολιτική δεν υπάρχει έκφραση αγανάκτησης από την κοινωνία, γιατί για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να σιγουρευτεί ο λαός πως υπάρχει άλλη λύση».
Με οδηγό το 2014
Δύσκολο να διαφωνήσει κανείς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας παραμείνει στην εποχή του 2014 με την εύκολη ρητορική και την ανέξοδη συνθηματολογία, αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Καμία πραγματικά διαφορετική αλλά συγκροτημένη πρόταση για τα μείζονα θέματα, καμία ολοκληρωμένη λύση για εργαζόμενους και ταυτόχρονα για επιχειρήσεις, καμία ρηξικέλευθη πρόταση για τον πρωτογενή τομέα, για την ανεργία των νέων και για το επιχειρείν.
Περιορίστηκε σε μια αναιμική πρόταση 5 +1 σημείων του Συνεδρίου, που στόχευε περισσότερο στο εσωτερικό του κόμματος παρά στην κοινωνία. Μοιραία λοιπόν τίθεται το ερώτημα: Δεν θέλει ή δεν μπορεί;
Και να θέλει, δεν μπορεί! Το διαπιστώνει κανείς και από την ξεπερασμένη ρητορική και από τις άβολες και αμήχανες αναφορές, στα ζέοντα προβλήματα της κοινωνίας. Δεν μπόρεσε να βρει ούτε ένα νέο σύνθημα, ούτε μια λέξη-κλειδί, για να προβληματίσει και να συνεπάρει τους πολίτες…
Βαρεμάρα!
Μια βαρεμάρα που συνήθως προκαλεί η δύναμη της συνήθειας και η ξεπερασμένη λογική του ώριμου φρούτου.
Ισως είναι και οι παρενέργειες από την έλλειψη εσωκομματικού διαλόγου και πίεσης από την εσωκομματική αντιπολίτευση.
Ισως η επιλογή συνεργατών Ισως… Με πολλά ή λίγα, ίσως σημασία έχει το αποτέλεσμα.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
