Η πανδημία του Covid-19 δεν έχει επηρεάσει μόνο τα παγκόσμια σχέδια ιατρικής περίθαλψης αλλά έχει επίσης αλλάξει σημαντικά ολόκληρο το πλαίσιο με το οποίο λειτουργεί το σύστημα υγείας. Η τρέχουσα πανδημία έχει επιταχύνει τη σταδιακή συγχώνευση της παγκόσμιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης με τη ρητορική και τις προκλήσεις των διεθνών σχέσεων, οι οποίες ξεκίνησαν στις αρχές του 2000.Με έναν τρόπο, η παρούσα κρίση οριστικοποιεί την ανάγκη για ένα καινούργιο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και διεθνών σχέσεων, με την ιδέα «μία υγεία» ως το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Η αυξανόμενη έκθεση στα μέσα μαζικής επικοινωνίας πολιτικών δημόσιας υγείας και της παγκόσμιας φύσης της υπάρχουσας ιατρικής απειλής έχουν παίξει έναν μεγάλο ρόλο σε αυτή την διαδικασία. Τους τελευταίους μήνες, έχουμε παρατηρήσει μία μεγάλη αλλαγή της παγκόσμιας υγείας η οποία βασίζεται σε δύο αμοιβαία αποκλειστικές τάσεις στον τομέα των διεθνών επικοινωνιών. Ενώ υπάρχουν νέες προσπάθειες για να ενοποιηθεί ο κόσμος λόγω της ασθένειας , υπάρχουν επίσης προσπάθειες για τη διαμόρφωση μίας καινούργιας δομής βασισμένης στην «ημιδιαπερατή μεμβράνη »,ένα μοντέλο που αποτελείται από αρκετά σύνορα που σχετίζονται με διαφορετικούς τομείς της παγκόσμιας οικονομίας και των διεθνών σχέσεων. Σε αυτό το μοντέλο, τα κρατικά σύνορα είναι ανοιχτά για συγκεκριμένες δραστηριότητες και κλειστά για άλλες. Σήμερα αυτό το μοντέλο έχει πολύ μεγαλύτερη δυναμική εξαιτίας της ανάπτυξης των ψηφιακών τεχνολογιών .Η δύναμή του βρίσκεται στην ικανότητά του να προστατεύει τα κράτη από την εξάπλωση του ιού ,ενώ ταυτόχρονα τους επιτρέπει να συνεχίσουν να επεκτείνουν την διεθνή επιρροή τους.
Μια καινούργια ερμηνεία των πανδημιών
Το Μάιο του 1980,σαράντα χρόνια πριν ,η 33η Παγκόσμια Διάσκεψη Υγείας ανακοίνωσε ότι ο κόσμος κι ολόκληρος ο πληθυσμός είχε απαλλαγεί από την ευλογιά .Αυτή ήταν μία πολύ ενθαρρυντική ιατρική νίκη για τον τομέα της διεθνούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης υπό τις συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου ,η οποία επετεύχθη με τη συνεργασία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ανάμεσα στους δύο ανταγωνιστές την ΕΣΣΡ και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής .Εκείνη την εποχή οι επιστήμονες φαινόταν να πιστεύουν πως οι επιδημίες πλέον ανήκαν στο παρελθόν. Νίκες από τις ανταγωνιστικές υπερδυνάμεις ενθάρρυναν την παγκόσμια αισιοδοξία και την πίστη ότι πολλές ασθένειες θα μπορούσαν να εκλείψουν μέσω προσπαθειών συνεργασίας. Αλλά, ακολουθώντας το τέλος του Ψυχρού Πολέμου τη δεκαετία του 1990,οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης συνεισέφεραν στην ανάγκη μιας καινούργιας συζήτησης. Οι μολυσματικές ασθένειες άρχισαν να θεωρούνται εξωτερικές απειλές στις διεθνείς κι εγχώριες πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων, αναφορικά με την ανάγκη για επιπρόσθετα ρίσκα ιατρικών και βιολογικών απειλών στους πληθυσμούς τους ,οι οποίες εισάγονταν από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Ενα καινούργιο στάδιο στην ενοποίηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και των διεθνών σχέσεων άρχισε να διαμορφώνεται στην ιατρική κοινότητα και την πολιτική.
Το 2004,μία εξέχουσα προσωπικότητα στον τομέα της παγκόσμιας υγείας και του διεθνούς δικαίου David Fidler, παρατήρησε ότι ο τομέας της δημόσιας υγείας θα υποστεί επανάσταση η οποία θα είναι περισσότερο πολιτική παρά τεχνική στην πράξη. Σύμφωνα με τον Fidler «ο άλλοτε σκοτεινός κι παραμελημένος τομέας της δημόσιας υγείας απέβαλλε το σκοτάδι και την αδιαφορία για να γίνει θέμα έντονης εθνικής ασφάλειας, εξωτερικής πολιτικής, και αντικείμενο αντιπαραθέσεων της παγκόσμιας διακυβέρνησης».
Ο ιός SARS (οξύ αναπνευστικό σύνδρομο) εμφανίστηκε ως η πρώτη τέτοια απειλή το 2003.Ιατρικά μιλώντας, δεν ήταν κάτι καινούργιο .Όμως σύμφωνα με το σύστημα διακυβέρνησης της παγκόσμιας υγείας, η εξάπλωσή του και η αδιαφορία του για σύνορα επέβαλαν ένα νέο περιβάλλον για τη διακυβέρνηση της παγκόσμιας υγείας.
Η διεθνής κατάσταση ήταν αρκετά διαφορετική από ότι ήταν κατά τη διάρκεια άλλων παγκοσμίων επιδημιών. Αργότερα ,η δεκαετία του 2000 σημαδεύτηκε από επιδημικά ξεσπάσματα σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
Ο κόσμος κατελήφθη από νέες ανησυχίες σχετικά με τον πολλαπλασιασμό των ασθενειών. Κλασικές πανδημίες όπως η γρίπη καθώς επίσης κι άλλες -άγνωστες προηγουμένως -όπως ο MERS ,ο ιός Ebola και άλλες.
Η πρόβλεψη του David Fidler βγαίνει αληθινή. Στις μέρες μας, ο κόσμος βιώνει τον επανακαθορισμό της διεθνούς πολιτικής και διεθνών επικοινωνιών στην παγκόσμια υγεία.
«Αυτό που λέει είναι η απλή ιδέα της παγκόσμιας υγείας-μια διαδικασία που συνοδεύεται από την δημιουργία βασικών προτεραιοτήτων, φορέων, συνασπισμών και τις αρχές ενός συστήματος διακυβέρνησης της παγκόσμιας υγείας»
Καινούργια σύνορα δημιουργούνται γύρω από την ιδέα της καραντίνας και του διαβατηρίου/πιστοποιητικού εμβολιασμού. Καινούργια ρητορική εμφανίζεται, συμπεριλαμβανομένης της «διπλωματίας της ιατρικής» και της «διπλωματίας της υγείας» ,η οποία σχετίζεται με την συζήτηση περί παγκόσμιας ασφάλειας. Αυτό που βλέπουμε, στην πραγματικότητα ,είναι μια σειρά παγκοσμίων αλλαγών ,οι οποίες λαμβάνουν χώρα εδώ και ενάμιση χρόνο, με κύριο σκοπό τη δημιουργία άρρηκτης σχέσης της διεθνούς υγείας και των διεθνών σχέσεων. Αυτό είναι ένα καινούργιο στάδιο στην εξέλιξη των προβλημάτων του 19ου αιώνα σχετικά με διεθνείς κανονισμούς για τη δημόσια υγεία.
Η ανάλυση αυτού του ενδιαφέροντος απαιτεί διεπιστημονική έρευνα της σχέσης της ιστορίας της ιατρικής, του ιατροφαρμακευτικού οργανισμού, των διεθνών σχέσεων, της διεθνούς νομοθεσίας, της πολιτικής της παγκόσμιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και των ηθικών εμπλοκών σε διαφορετικά στάδια. Επίσης απαιτεί γνώση των ικανοτήτων που χρειάζονται για μία πολιτική και διαπολιτισμική ανάλυση της υγείας.
Το παρόν άρθρο θα εστιάσει σε δύο κύριες τάσεις- υποκείμενες σε ερευνητικές και δημόσιες συζητήσεις -σε αυτόν τον τομέα.
- Ο COVID-19 έχει αναμορφώσει την παγκόσμια ρητορική περί υγείας εμπλουτίζοντάς τη με καινούργιο νόημα το οποίο -προηγουμένως -ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό συσχετισμένο με τα διεθνή θέματα, και έχει δώσει νέα πνοή στη συζήτηση περί παγκοσμιοποίησης υπό το πρίσμα της υγείας.
- Οι υπάρχουσες πολιτικές προκλήσεις στις διεθνείς σχέσεις έχουν εδραιωθεί σαν μέρος της μάχης κατά της πανδημίας, με τις διεθνείς επικοινωνίες να επικεντρώνονται γύρω από το θέμα της παγκόσμιας υγείας.
Στις μέρες μας ,η δημόσια υγεία βρίσκεται στο σταυροδρόμι δύο ρητορικών- της «ιατροποίησης» και της «ασφαλοποίησης» Η διεθνής καραντίνα έχει γίνει ένα παγκόσμιο λοκντάουν. Αντί για τα προγράμματα εξάλειψης της ευλογιάς του παρελθόντος ,υπάρχει ένα πρόγραμμα προετοιμασίας και πρόληψης των μελλοντικών ιατρικών απειλών. Και το μότο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας τη δεκαετία του 1970, «Υγεία Για Όλους», έχει αλλάξει σε «Ενας Κόσμος Μία Υγεία». Το διεθνές σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης έχει γίνει παγκόσμιο ,με τον εμβολιασμό να αναδεικνύεται ως η βάση της δημόσιας υγείας ,το κύριο εργαλείο της παγκόσμιας ασφάλειας και το πρωταρχικό παγκόσμιο δημόσιο αγαθό.
Τι είναι η «παγκόσμια υγεία»
Στο δοκίμιό του το 2013,ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Harvard Alan Brandt γράφει ότι «η επιδημία του AIDS παρείχε το θεμέλιο για μία επανάσταση η οποία ανέτρεψε παραδοσιακές προσεγγίσεις στο θέμα της «διεθνούς υγείας», αντικαθιστώντας τες με παγκόσμιες καινοτόμες προσεγγίσεις σε θέματα ασθενειών. Πράγματι ,η επιδημία του HIV και οι αντιδράσεις που προκάλεσε έγιναν, κρίσιμης σημασίας, δυνάμεις στην «εφεύρεση» του όρου «παγκόσμια υγεία» .Αυτοί οι όροι έχουν αναβαθμιστεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1990,κάτι το οποίο ο Colin Macinnes εξηγεί με δύο τρόπους. Πρώτον, ο καινούργιος όρος έχει δώσει πολιτική ώθηση για προβλήματα δημόσιας υγείας ,με τα οποία δεν ασχολείτο κανένας για πολύ καιρό , και που έγιναν ορατά υπό την επίδραση της παγκοσμιοποίησης. Δεύτερον, είναι μία αντανάκλαση της αλλαγής της συλλογιστικής η οποία προέκυψε σε απάντηση του πώς η παγκοσμιοποίηση αλλάζει την ανθρώπινη υγεία. Συνολικά, αυτή η «μετονομασία» διαμόρφωσε μία νέα πολιτική διάσταση, όπου το δημοφιλές θέμα της υγείας ,στις αναπτυσσόμενες χώρες, συνδέθηκε με θέματα νέας παγκόσμιας ασφάλειας και διεθνούς πολιτικής, περιβαλλοντικά θέματα και την κλιματική αλλαγή. Όλα μαζί έχουν ενισχύσει το πολιτικό συστατικό της ανάπτυξης της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Ο όρος «παγκόσμια υγεία» συνεπάγεται μία καινούργια ερμηνεία του όρου της υγείας η οποία είναι κατά πολύ πιο ενωτική από τις παραδοσιακές αντιλήψεις της διεθνούς υγείας. Το κύριο χαρακτηριστικό του όρου είναι η υπερεθνική φύση της υγείας-και των προβλημάτων που σχετίζονται με την ασθένεια, καθώς επίσης και το γεγονός ότι καμία χώρα μόνη της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ασθένεια δεδομένου πόσο συνδεδεμένος είναι ο κόσμος, ενθαρρύνοντας την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων και των αγαθών και, ως συνέπεια την ταχεία εξάπλωση της αρρώστιας. Η παγκόσμια υγεία συνεπάγεται τη συμμετοχή επιστημόνων, πολιτικών και διεθνών ανεξάρτητων φορέων στις συζητήσεις σχετικά με το πώς να χρηματοδοτηθεί ο τομέας της ιατρικής περίθαλψης, πώς να διανεμηθεί ο ιατρικός εξοπλισμός ,τα φάρμακα και οι υπηρεσίες σε ένα περιβάλλον παγκόσμιας συνεργασίας. Ο ερχομός αυτής της αντίληψης ακολουθήθηκε από την επιτακτική ανάγκη για νέους ηθικούς κανόνες που αντιλαμβάνονται την δημόσια υγεία ως το υπέρτατο αγαθό.
Αλλάζοντας την παγκόσμια ρητορική.
«Η φετινή Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας (WHA) θα παίξει ζωτικής σημασίας ρόλο στη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής της παγκόσμιας υγείας του μέλλοντος, και στην τόνωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για να εκπληρώσει την αποστολή του και το διάταγμα » είπε ο Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Dr Tedros Adhanom Ghebrevesus στην Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας το Μάιο.
Παγκόσμια υγεία σήμερα σημαίνει «μετά- Βεστφάλεν δημόσια υγεία» Αυτός ο όρος περιγράφει μία μορφή διακυβέρνησης της δημόσιας υγείας η οποία διαχωρίζεται από το μοντέλο περίθαλψης της Βεστφάλεν, το οποίο έδινε έμφαση στις αρχές της εθνικής κυριαρχίας και στην μη ανάμιξη άλλων. Είναι μία απάντηση στην ολοένα αυξανόμενη επιρροή της παγκοσμιοποίησης η οποία συνδυάζει τα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιριών και των διεθνών οργανισμών και θέτει ως προτεραιότητα την πολυμερή δραστηριότητα και τις συμμαχίες. Από πολλές απόψεις , είναι από την ιστορία της διεθνούς συνεργασίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου( πολιομυελίτιδα, ευλογιά και άλλα διεθνή προγράμματα υγείας)Εκείνη την εποχή ,ήταν θέμα συλλογικών προσπαθειών των εθνών, ενώ σήμερα το βάρος της προσοχής δίνεται στην ανάπτυξη ενός υπερεθνικού συστήματος που θα διαχειρίζεται την παγκόσμια υγεία και θα ανταποκρίνεται στις απειλές κατά της υγείας δημιουργώντας ένα παγκόσμιο ανάλογο του «αεροπορικού αμυντικού συστήματος»
Αυτές οι τάσεις έχουν φανεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19,και πιο συγκεκριμένα τα διεθνή γεγονότα υγείας τα οποία έλαβαν χώρα το Μάιο και τον Ιούνιο του 2021,συμπεριλαμβανομένης της 74ης συνάντησης της Παγκόσμιας Διάσκεψης Υγείας ,την Παγκόσμια Διάσκεψη για την υγεία των G20 και της συνάντησης των G7. Το θέμα της πανδημίας κυριάρχησε επίσης και στη Συνάντηση Κορυφής μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών που έγινε στη Γενεύη στις 16 Ιουνίου του 202.Μιλώντας στη διάσκεψη Τύπου που ακολούθησε ,ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπάιντεν χάραξε την πορεία του αγώνα εναντίον των παγκόσμιων απειλών κατά της υγείας ,λέγοντας ότι ήταν αναγκαίο να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός για την αναγνώριση μελλοντικών πανδημιών.
Αυτό που είχε ενδιαφέρον ήταν ότι ήταν σε αυτές τις δυο συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας όπου οι παγκόσμιοι ηγέτες διαμόρφωσαν νέες παγκόσμιες ρητορικές σχετικά με την υγεία. Οι κύριοι στόχοι του συστήματος της παγκόσμιας διαχείρισης υγείας είναι «πρόληψη», «εντοπισμός», «ανταπόκριση» και «ανάρρωση» εν όψει απειλών πανδημιών .Επιπλέον, υπάρχουν νέοι διακρατικοί φορείς της παγκόσμιας υγείας όπως ο GAVI,UNICEF Global Health Security Agenda,Bill & Melinda Gates Foundation,WTO,WEFκαι άλλοι ,οι οποίοι αναπτύσσουν νέα κρατικά και ιδιωτικά μοντέλα συνεργασίας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει επίσης αναλάβει επιπρόσθετες πρωτοβουλίες, συμπεριλαμβανομένων των Independent Panel for Pandemic Preparedness and Response (IPPPR), τεχνικών συστάσεων ,κλινικών δοκιμών αλληλεγγύης, μίας ειδικής ομάδας του οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, μία πρωτοβουλία να επιταχυνθεί η πρόσβαση σε πόρους για την καταπολέμηση του ιού, καθώς επίσης και αυτών που δημιουργήθηκαν από τη συνεργασία COVAX με τη Solidarity Response Fund.
Αυτές οι συναντήσεις έχουν επίσης εδραιώσει την αντίληψη «μία υγεία» η οποία διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 2000 και τώρα αντανακλάται στο σλόγκαν «Ενας Κόσμος Μία Υγεία» της παγκόσμιας καμπάνιας υγείας.
Αυτή η ιδέα συνδέεται με τη στρατηγική συζήτησης σχετικά με την παγκόσμια ασφάλεια.
Πολιτικοί, επιστήμονες, διεθνείς οργανισμοί και ταμεία επικεντρώθηκαν στο σχέδιο “build back better”που έχει στόχο την προώθηση παγκόσμιων προγραμμάτων ανοσίας, αναπτύσσοντας στρατηγικές για να σταματήσουν την υφιστάμενη κρίση λόγω πανδημίας ,αναζητώντας κοινή προσέγγιση αντιμετώπισης μελλοντικών απειλών της παγκόσμιας υγείας. Με αυτόν τον τρόπο, η πανδημία έχει καταλήξει να είναι μία νέα προσπάθεια ενοποίησης του κόσμου μέσω της ασθένειας, με ένα πρόγραμμα ανοσίας που είναι πιθανό να είναι ο τελευταίος στόχος.
Όσο παράξενο και να φαίνεται, ο διεθνής διάλογος κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 παρουσιάζει ομοιότητες με συζητήσεις που έγιναν στο International Sanitary Conferences το 19ο αιώνα εν μέσω της επιδημίας της χολέρας, της κατασκευής της διώρυγας του Σουέζ, και μίας αύξησης του παγκόσμιου εμπορίου. Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι-παρά τα μεγάλα βήματα στην διεθνή συνεργασία- οι σχέσεις ανάμεσα στις χώρες έγιναν τρομερά ανταγωνιστικές εκείνη την εποχή. Παρατηρήσαμε παρόμοιες τάσεις στην αρχή της πανδημίας ,όταν οι υπήρξαν εντάσεις ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας με φόντο τις εκκλήσεις των αναπτυσσόμενων χωρών για «παγκόσμια συμφωνία για γρήγορη πρόσβαση σε εγγυημένης ποιότητας εμβόλια και θεραπεία» Οι προσπάθειες που έγιναν από τους λαούς ήταν χαοτικές και χωρίς συνοχή.
«τα τοπικά και παγκόσμια επίπεδα, αυτό δημιουργούσε πολλές μορφές αναταραχής και κινδύνου. Αναφέρομαι στο συναγωνισμό για ατομικό προστατευτικό εξοπλισμό, σημαντικά φάρμακα και αναπνευστήρες στην αρχή της πανδημίας, ο «αγώνας για το εμβόλιο»(προκαλώντας αγώνα δρόμου)αντί για «διπλωματία εμβολίου» στο στάδιο της ανάπτυξης και παραγωγής του, συζητήσεις σχετικά με την αμοιβαία αναγνώριση των εμβολίων, και προβλήματα με το λανσάρισμα του παγκόσμιου εμβολίου»
Αυτή η προσοχή που δόθηκε για την προστασία μεμονωμένων χωρών οδήγησε σε έναν νέο όρο, στον «εθνικιστικό εμβολιασμό», ο οποίος υπονομεύει την παγκόσμια αλληλεγγύη στη μάχη κατά της κοινής απειλής. Με άλλα λόγια, οι εκπρόσωποι του ιατροφαρμακευτικού συστήματος του 21ου αιώνα πρότειναν, όπως οι ομόλογοί τους το 19ο αιώνα στο Sanitary Conferences ,ένα μοντέλο του κόσμου σαν μία «ημιδιαπερατή μεμβράνη» παρά ενός κόσμου χωρίς σύνορα» ή «ενός κόσμου με απόλυτα σύνορα» .Αυτό που βιώνουμε είναι η εξέλιξη μίας ιδέας 150 ετών.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η πανδημία του COVID-19 έχει αμφισβητήσει παραδοσιακές αντιλήψεις για τη δημόσια υγεία. Για την πλειοψηφία των κρατών, ήταν θέμα εσωτερικής πολιτικής και ένα σημαντικό στοιχείο των συστημάτων εθνικής ασφάλειας .Σε παγκόσμιο επίπεδο ,η πολιτική της υγείας πάντα υπήρξε ήσσονος σημασίας και όχι μείζονος όπως τα πυρηνικά όπλα. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη για μία δραματική αναθεώρηση της ιδέας ότι η ιατρική γνώση έχει προτεραιότητα στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τη δημόσια υγεία.
Είναι δύσκολο ακόμα και να προσπαθήσουμε σε αυτή τη φάση να αξιολογήσουμε τον αντίκτυπο της πανδημίας στο σύστημα των διεθνών σχέσεων εξαιτίας της συνένωσης των πλάνων της ιατρικής και περίθαλψης με την πολιτική των διεθνών σχέσεων. Οι ρητορικές στην παγκόσμια πολιτική περιπλέκονται ,δημιουργώντας περαιτέρω εντάσεις ,με τη στρατιωτική ορολογία να ξεπετάγεται σε ένα πλαίσιο απλών ανθρωπιστικών, κοινωνικών- γεμάτων νόημα- στόχων, που προσπαθεί η ιατρική και το σύστημα περίθαλψης να επιτύχουν. Η «Υγεία», ένας ιδιαίτερα εξατομικευμένος όρος έχει επισκιαστεί από την παγκόσμια ασφάλεια. Αυτό δημιουργεί όχι μόνο εντάσεις- ανάμεσα στα συνεργαζόμενα κράτη τα οποία θεωρούν αυτό το θέμα ως τη ζώνη της επιρροής τους-και ευθύνη αλλά επίσης σε επίπεδο κοινωνιών και ανθρώπων, οι οποίοι καλούνται για πρώτη φορά να αντιμετωπίσουν τόσο επίπονο ηθικό καθήκον για να «παραμείνουν υγιείς» σε αντίθεση με το «δικαίωμα στην υγεία»
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουμε δει την γρήγορη ενσωμάτωση της παγκόσμιας ασφάλειας και της ρητορικής για παγκόσμια διακυβέρνηση(διεθνείς σχέσεις) με θέματα υγείας(ιατρική και προστασία της υγείας ως ευθύνη της εσωτερικής πολιτικής)Το σημαντικό για τη Ρωσία είναι να μην αγνοήσει αυτήν την τάση και να παραμείνει στο παιχνίδι της παγκόσμιας υγείας, όπου ήταν οι πρώτοι που παρείχαν στον κόσμο εμβόλιο και έχουν να επιδείξουν πολύ μεγάλη ιστορική εμπειρία.
*O Έρολ Ούσερ (Erol User) είναι πρόεδρος και CEO της USER HOLDİNG. Επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος, πρόκειται έναν από τους καινοτόμους παίκτες της επιχειρηματικής τουρκικής σκηνής. Η USER HOLDİNG είναι επενδυτική τραπεζική εταιρεία που προσφέρει συμβουλευτικές υπηρεσίες τόσο σε τουρκικές όσο και διεθνείς εταιρείες.
