Ίσως ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 να μην είχε γίνει ή να μην είχε ξεκινήσει την 28η Οκτωβρίου 1940 αλλά πολύ αργότερα και με μοναδικούς αρνητικούς πρωταγωνιστές τους Γερμανούς του Χίτλερ, αν ένα καθοριστικό γεγονός δεν είχε συμβεί, στην Ιταλία, 18 ακριβώς χρόνια νωρίτερα.
Την 28η Οκτωβρίου 1922 ο Μπενίτο Μουσολίνι και οι μελανοχίτωνές του, έμπαιναν θριαμβευτικά στη Ρώμη μετά από πορεία 184 χιλιομέτρων, η οποία ξεκίνησε από τη Νάπολη στις 22 Οκτωβρίου.
Παρά το γεγονός ότι οι φασίστες δεν ήταν επαρκώς οπλισμένοι, κατάφεραν να καταλάβουν όλα τα στρατηγικά σημεία της Ρώμης και έτσι την 28η Οκτωβρίου ήταν απόλυτοι κυρίαρχοι της ιταλικής πρωτεύουσας ώστε την 29η ο αρχηγός τους, ο μετέπειτα αποκαλούμενος Ντούτσε, να ορκιστεί πρωθυπουργός μπροστά στον βασιλιά της χώρας Βιτόριο Εμανουέλε Γ’.
Αργά αλλά σταθερά ο Μουσολίνι κατάφερε να μετατρέψει τη διακυβέρνηση της Ιταλίας σε στυγνή φασιστική δικτατορία και να υποσχεθεί την αναβίωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στην οποία περιλαμβανόταν και η κατάκτηση της Ελλάδας.
Βέβαια ο Ντούτσε που έμεινε γνωστός περισσότερο για τους θεατρινισμούς του, όχι μόνο δεν κατάφερε να πιει τον καφέ του στη σκιά της Ακρόπολης λίγες μέρες μετά την 28η Οκτωβρίου 1940, όπως διαβεβαίωνε, με τον γνωστό γελοίο στόμφο του, τους πολίτες της Ρώμης, αλλά διασύρθηκε παγκοσμίως από την πορεία του πολέμου.
Η ήττα που υπέστη από τον ελληνικό στρατό ήταν η αρχή του τέλους του δικτάτορα, του οποίου το πτώμα κατέληξε κρεμασμένο ανάποδα από ένα τσιγκέλι, δίπλα σε αυτό της ερωμένης του Κλάρα Πετάτσι, στην πλατεία Λορέτο του Μιλάνου, στα τέλη Απριλίου του 1945, λίγα μόλις 24ωρα πριν βάλει τέλος στη ζωή του στα υπόγεια του Ράιχσταγκ στο Βερολίνο, ο φίλος και… συνοδοιπόρος του στη μεγαλύτερη αιματοχυσία που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος, Αδόλφος Χίτλερ.
