Εγινε αυτό που όλοι φοβούνταν και τώρα ο πλανήτης κρατά την ανάσα του, σε αναμονή πλέον της ισραηλινής αντίδρασης. Η παγκόσμια ειρήνη κρέμεται από μια κλωστή, καθώς οι μουλάδες του Ιράν άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου. Εδώ που φτάσαμε, όλα είναι πλέον πιθανά, αν και πεποίθηση πολλών στη Δύση είναι ότι οι Ιρανοί δεν θα τραβήξουν άλλο το σκοινί. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται πλέον μόνο από αυτούς. «Εάν το σιωνιστικό καθεστώς ή οι υποστηρικτές του επιδείξουν απερίσκεπτη συμπεριφορά, θα λάβουν μια αποφασιστική και πολύ ισχυρότερη απάντηση», δήλωσε μετά την εκδήλωση της επίθεσης κατά του Ισραήλ ο σκληροπυρηνικός Πέρσης πρόεδρος Εμπραχίμ Ραΐσι.
Το ιρανικό Σύνταγμα αναφέρει πως ο πρόεδρος επιλέγεται μεταξύ «διακεκριμένων θρησκευτικών και πολιτικών προσωπικοτήτων». Ο Εμπραχίμ Ραΐσι, φανατικός πολέμιος της Δύσης και του πολιτισμού της, διοικεί από το καλοκαίρι του 2021. Και αυτό δεν προμηνύει τίποτα καλό για την ανθρωπότητα. Αυστηρός στα θέματα της εφαρμογής του ισλαμικού νόμου, γεννήθηκε το 1950, προέρχεται από οικογένεια κληρικών και είναι απόφοιτος ιερατικής σχολής.
Συμμετείχε στην εξέγερση κατά του Σάχη και αμέσως μετά τη νίκη της Επανάστασης στράφηκε και κατά των μαρξιστικών ομάδων στην περιφέρεια του Ιράν που προσπάθησαν τότε να εκμεταλλευτούν το κλίμα των ημερών εκείνων. Ο πόλεμος μεταξύ Ιράν και Ιράκ τον βρήκε να διευθύνει παράλληλα δύο εισαγγελίες, εκείνες του Καράζ και του Χαμεντάν. Θεωρείται ένας εκ των πρωτοπόρων στην απόπειρα της Ισλαμικής Επανάστασης να στελεχώσει το κράτος με τα κατάλληλα πρόσωπα για την κάλυψη των αναγκών διαχείρισης του συστήματος.
Το Λαϊκό Μέτωπο των Ισλαμικών Επαναστατικών Δυνάμεων τον αξιοποίησε και ακολούθησε το 1989 η τοποθέτησή του στην Τεχεράνη, όπου παρέμεινε επικεφαλής της Επαναστατικής Εισαγγελίας ως το 1994, όταν και διορίστηκε στον Οργανισμό Γενικής Επιθεώρησης της χώρας. Αργότερα διορίστηκε πρώτος αναπληρωτής του δικαστικού σώματος και ακολούθησε το 2012 η τοποθέτησή του με Προεδρικό Διάταγμα ως Ειδικού Εισαγγελέα του Κλήρου, θέση που τον κατέστησε πανίσχυρο. Μέχρι σήμερα, διδάσκει Δίκαιο σε σιιτικά ιεροσπουδαστήρια και πανεπιστημιακές σχολές της Τεχεράνης και εξακολουθεί να συμμετέχει καθοριστικά στην προσπάθεια για τη ριζοσπαστικοποίηση – σε ισλαμική πάντα κατεύθυνση– των νέων της χώρας.
Κάτοχος διδακτορικού τίτλου σπουδών, διδάσκει εδώ και χρόνια σε μεταπτυχιακούς φοιτητές, συνεισφέροντας στη δημιουργία μιας νέας ισλαμικής ελίτ και στη διαιώνιση της εξουσίας της Επανάστασης. Την δε εκπαιδευτική ιδιότητά του δεν την άφησε ποτέ, κάτι που αναδεικνύει το βάθος της προσήλωσής του σε αυτό που θεωρεί ο ίδιος ότι έχει ταχθεί. Αλλωστε, διετέλεσε μαθητής κάποιων εκ των ηγετών της Επανάστασης και είναι η ανυποχώρητη δογματική αντίληψη και η πίστη του στην τζιχάντ με την οποία γαλουχήθηκε, που τον καθιστούν ανυποχώρητο και πολύ επικίνδυνο. Η συμμετοχή του στο παρελθόν στο Κεντρικό Συμβούλιο Μαχόμενων Κληρικών λέει πολλά για το ποιος είναι...
Υπό τον Ανώτατο Ηγέτη
Ο πρόεδρος είναι ο δεύτερος πιο υψηλόβαθμος αξιωματούχος στο Ιράν, μετά τον Ανώτατο Ηγέτη, που είναι σήμερα ο Αγιατολάχ Αλί Καμενεΐ. Σύμφωνα με το άρθρο 113 του συντάγματος, «ο Πρόεδρος είναι ο ανώτατος κρατικός αξιωματούχος, υπεύθυνος για την εφαρμογή του Συντάγματος και, ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, για την άσκηση εκτελεστικών εξουσιών, εκτός από τα θέματα που σχετίζονται άμεσα με τον Ηγέτη». Ο Ηγέτης είναι ο αρμόδιος για την επίβλεψη των γενικών πολιτικών του κράτους και εκείνος που καθορίζει τον τόνο της πολιτικής της χώρας. Επιπλέον, είναι ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών και έχει την αποκλειστική ευθύνη της κήρυξης πολέμου και της προκήρυξης δημοψηφίσματος. Επίσης, διορίζει τους επικεφαλής του δικαστικού σώματος, των κρατικών ΜΜΕ, τον διοικητή της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς και μπορεί να απονείμει χάρη.
Το Ιράν είναι μια Ισλαμική Δημοκρατία και το θρησκευτικό κριτήριο είναι κυρίαρχο παντού, έχοντας διαποτίσει τα πάντα. Η Περσία του Σάχη υπάρχει πλέον μόνο στο μυαλό κυρίως των εμιγκρέδων και δη ως ανάμνηση. Τον έλεγχο στο Ιράν τον έχουν οι μουλάδες και στο πρόσωπο του Ραΐσι, δεδομένης της λογικής του αλλά και των συνταγματικών και εκτελεστικών δυνατοτήτων του, η Δύση δεν θα έχει ποτέ μπροστά της έναν συνομιλητή έτοιμο να βρει ένα modus vivendi μαζί της ή έστω να διατηρήσει κάποιες γέφυρες επικοινωνίας. Εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα.
