Στο Καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου εγκαινιάστηκε η έκθεση ζωγραφικής του Σπύρου Ρωμάνου που διοργάνωσε και συντονίζει η Αιμιλία Κουγιά.
Πλήθος επισκεπτών είχε την ευκαιρία να θαυμάσει τα έργα που επιγράφονται Του Αυγούστου...
Η ιστορικός της Τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης, Ευαγγελία Θ. Καϊράκη, περιγράφει τον Αύγουστο που ενέπνευσε τον Ρωμάνο με λυρισμό και ευαισθησία: Η ξυπολυσιά στην ηλιοκαμένη πέτρα. Τα άγουρα ρόδια και η συγχορδία των τζιτζικιών. Μεθυστικός σαν τον άκρατο οίνο των πανηγυριών, δρεπανηφόρος σαν τα εργόχειρα που φαίνονταν στην πανσέληνο, αδυσώπητος σαν τα μελτέμια που ανταριάζουν το πέλαγος. Αυτοκρατορικός μα και πληβείος, ο ζεστός μήνας Αύγουστος στα ανθρώπινα μέτρα ζυμωμένος, αλλά και πέρα από αυτά.
Τη συναισθησία του Αυγούστου αποτυπώνει ο Σπύρος Ρωμάνος, σε ένα πλαίσιο εννοιακό, αντίστοιχο με αυτό του λυσίππειου «Καιρού», όπου η πολλαπλότητα του νοήματος υπερβαίνει την εικονιστική κυριολεξία. Μαθητής των Παναγιώτη Τέτση και Δημήτρη Μυταρά στην ΑΣΚΤ, αντλεί από τους πρώτους αυτούς δασκάλους τη θέρμη των χρωμάτων, την ηδονιστική απόθεση των χρωστικών πάνω στο φέρον υλικό, χωρίς αυτό να του αρκεί. Ελεύθερος από μορφοπλαστικές συμβάσεις, έχοντας το άλλοθι από τη θητεία του στο εργαστήρι του Νίκου Κεσσανλή, από όπου και αποφοίτησε με έπαινο, αντιλαμβάνεται κάθε πινελιά, σταθερή ή φευγαλέα, σαν ένα προσωπικό αφήγημα, σαν το αυτοαναφορικό του αποτύπωμα στις θαλασσινές σπηλιές.
Έργα με κοινό και μόνο παρονομαστή ότι φτιάχτηκαν στην ανέχεια της θερινής ραστώνης από χέρια εμβαπτισμένα σε μούστο και σάρκα καρπουζιού, παρουσιάζονται στην παρούσα ατομική έκθεση. Μια σειρά από υδατογραφίες και σχέδια –αυτόματα, σχεδόν, στη γραφή– ανασύρουν τη χωρική και χρονική υπόμνηση και όχι τόσο την οπτική εντύπωση της εμπειρικής πραγματικότητας.
Έργα που κλείνουν τα αυτιά στον πένθιμο ήχο της καμπάνας, για να καθαγιαστούν από την παλλόμενη σάρκα πάνω στα ιδρωμένα σεντόνια ενός ντιβανιού ή από τη δίψα για παγωμένο νερό μετά από μια λιγωτική κουταλιά βανίλιας. Και να περάσουν μέσα από το βίωμα που μεθίσταται σε εικαστική πράξη, χωρίς κανέναν άλλον κοσμικό ή υπερκοσμικό μεσάζοντα, απευθείας στην αθανασία. Απλά. Ανθρώπινα. Κατά τον δαίμονα εαυτού.
Λίγα λόγια για τον Σπύρο Ρωμάνο
Ο Σπύρος Ρωμάνος γεννήθηκε στην Πάτρα τo 1958. Η πρώτη καλλιτεχνική του μαθητεία έγινε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πύργου της Τήνου, όπου διδάχθηκε σχέδιο και γλυπτική από τον γλύπτη
Γιάννη Μανιατάκο. Στη συνέχεια, σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στα εργαστήρια των Δημήτρη Μυταρά, Παναγιώτη Τέτση και Νίκου Κεσσανλή, από όπου και αποφοίτησε. Παράλληλα, διδάχθηκε χαρακτική στο εργαστήριο του Θανάση Εξαρχόπουλου. Στην ΑΣΚΤ μαθήτευσε, επίσης, στα εργαστήρια Αγιογραφίας και Σκηνογραφίας.
Εργάστηκε στην τηλεόραση ως σκηνογράφος και δημιουργός stop motion videos για χρήση blue box, στο θέατρο ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος, στον περιοδικό Τύπο και σε έντυπα ως εικονογράφος. Από το 1999 έως το 2021 δίδαξε εικαστική παιδεία σε δημόσια σχολεία.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις και εικαστικές δράσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ τα έργα του υπάρχουν σε αρκετές ιδιωτικές και εταιρικές συλλογές.
Το 2017 εξέδωσε σε συγκεντρωτικό τόμο, από τις εκδόσεις Οδός Πανός, τα ποιητικά πονήματα της περιόδου 1978-2015. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 3 Σεπτεμβρίου 2024 και η είσοδος είναι ελεύθερη.
