Βασικά θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη συναντάμε εκείνους που παρασύρονται κυρίως από το συναίσθημα, αυτούς που πιστεύουν πως αλήθεια είναι αυτό που αισθάνονται, διότι μπορεί να ενηλικιώθηκαν, όμως δεν ωρίμασαν – αφού η συναισθηματική λογική δικαιολογείται μόνο στα παιδιά. Στη δεύτερη κατηγορία συναντάμε εκείνους που σκέπτονται, αποφασίζουν και πράττουν με γνώμονα κυρίως τη λογική. Αυτοί και ενηλικιώθηκαν και ωρίμασαν.
Στην Ελλάδα ανήκουμε σχεδόν σούμπιτοι στην πρώτη κατηγορία. Είμαστε άνθρωποι των παθών, του καημού, του πόνου, της καψούρας, της υπερβολής, της εμπάθειας, του φανατισμού, του γλεντιού και του δράματος. Ενα άτομο της συναισθηματικής λογικής μοιάζει πολύ με κάποιον που είναι κουφός και τυφλός στην «πραγματική πραγματικότητα», όπως και σε όσα γύρω του απειλούν να καταρρίψουν την πλάνη της «συναισθηματικής του πραγματικότητας». Αγνοεί ενδείξεις και αποδείξεις, όλα τα στοιχεία, την επιστήμη, την έρευνα, την ανάλυση της κατάστασης όπως πραγματικά είναι, αν όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την προσωπική του συμπάθεια ή αντιπάθεια για κάποιον, τη συναισθηματική του προσκόλληση σε «ιδανικά» και ιδεοληψίες που τον πλημμυρίζουν.
Οι άνθρωποι αυτού του είδους μπορεί να χειραγωγούνται πανεύκολα, για πλάκα που λέμε, γεγονός που φυσικά γνωρίζουν πολύ καλά οι πολιτικάντηδες Γκρούεζες και Μαυρογιαλούροι και αντίθετα μένουν παγερά αδιάφοροι ως και εντελώς εχθρικοί απέναντι σε σοβαρούς πολιτικούς που μιλάνε με βάση τα γεγονότα, τα έργα, τα προβλήματα της χώρας και τους στόχους, ιδίως όταν για να επιτευχθούν όλα αυτά χρειάζεται αναγνώριση ευθύνης, προσωπική και συλλογική. Δονούνται, συγκινούνται και εκστασιάζονται με εκείνους που τους μιλάνε για φτώχεια, αδικία, πόνο, ακόμα και για «αδικοχαμένους νεκρούς του αγώνα»! Παράλληλα, πετάνε παλιά δοκιμασμένα και αγαπημένα συνθήματα, υπόσχονται «μαγικές αλλαγές» και, απευθυνόμενοι ακριβώς στο θυμικό του «θύματος», ξέρουν πώς θα τσιμπήσουν το εύκολο ψηφαλάκι!
Ο λογικός άνθρωπος, απ’ την άλλη, έχει πάντα στον νου του το ανώτερο καλό και θα χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία της λογικής για να βρεθεί η καλύτερη λύση για όλους και, έχοντας τη συνείδηση της ευθύνης και το θάρρος να κάνει τις απαραίτητες θυσίες, σχεδιάζει και βλέπει μακριά. Ο συναισθηματικός είναι κοντόφθαλμος και βλέπει μόνο τον εαυτό του, κι αν αισθάνεται αδικημένος από έναν νόμο, τότε ο νόμος είναι άδικος. Αν ένα μέτρο δεν του αρέσει ή αισθάνεται να τον καταπιέζει, είναι κακό μέτρο και κακιά η κυβέρνηση που το επιβάλλει. Αν η πραγματικότητα δεν τον βολεύει, είναι εξ ορισμού βέβαιος πως η πραγματικότητα φταίει για όλα!
Η κυβέρνηση μιας χώρας, για να είναι καλή κυβέρνηση, οφείλει να αποτελείται από ανθρώπους της λογικής και της επιστήμης. Από άτομα μορφωμένα, με παιδεία, άτομα που γνωρίζουν τα δεδομένα και έχουν πάντα στόχο το ανώτερο καλό της χώρας και όχι απλώς την εκλογή τους. Μόνο τέτοια άτομα μπορούν να σε πάνε μπροστά και να ωφελήσουν τη χώρα, το κοινωνικό σύνολο.
Η ψήφος μας την Κυριακή πρέπει να δοθεί σε αυτό, και να μην πάει σε κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι «γοητευτικός», ψυχοπονιάρης (!), «τα λέει ωραία» και μας προκαλεί «αγωνιστικές ανατριχίλες» και άλλες συναισθηματικές τρίχες. Γκώσαμε από κάτι τέτοιους.
