Δεκατρία χρόνια μετά τη φρικτή επίθεση στη Μυρτώ στην Πάρο, από έναν παράνομο μετανάστη που καταδικάστηκε για τον άγριο ξυλοδαρμό και τον βιασμό της, η Πολιτεία εξακολουθεί να οφείλει περισσότερα από λόγια. Η Μυρτώ παλεύει καθημερινά για την αξιοπρέπεια και τη ζωή της, η οικογένειά της κουβαλά έναν σταυρό που δεν επέλεξε, και το κράτος δεν στάθηκε πάντα όπως έπρεπε στο πλευρό της.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η ανάρτηση του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, Θάνου Πλεύρη, δεν είναι απλώς μια υπενθύμιση – είναι μια πράξη πολιτικής ευθύνης. Με σαφήνεια και θάρρος, ο Πλεύρης λέει τα πράγματα με το όνομά τους:
«Σήμερα δε θα ακούσετε τις φωνές των επαγγελματιών ανθρωπιστών ή μάλλον ίσως ενοχληθούν που χαρακτηρίζω τον εγκληματία λαθρομετανάστη. Είμαστε με τη Μυρτώ.»
Και έχει δίκιο. Γιατί κάποιοι βολεύονται στη σιωπή. Κάποιοι έχουν εθιστεί στο να βλέπουν κάθε αναφορά σε εγκλήματα μεταναστών ως "ρατσισμό", ενώ κάθε φωνή που ζητά προστασία των πολιτών βαφτίζεται «ακροδεξιά». Ο Πλεύρης δεν δίστασε να τοποθετηθεί, σε αντίθεση με άλλους που προσπερνούν τέτοιες επετείους με αμήχανη αδιαφορία.
Ο όρος "λαθρομετανάστης", όσο κι αν ενοχλεί τους επαγγελματίες των δικαιωμάτων, εξακολουθεί να αποδίδει την πραγματικότητα: την παράνομη είσοδο κάποιου σε μια χώρα. Και όταν αυτή η είσοδος συνδυάζεται με φρικτά εγκλήματα, τότε η υποκρισία περισσεύει.
Ο Πλεύρης δεν στοχοποιεί συλλήβδην ανθρώπους. Στοχοποιεί την αδράνεια, την υποκρισία και την ενοχική στάση που έχει κυριαρχήσει επί χρόνια στον δημόσιο λόγο. Δηλώνει καθαρά: Πρώτα η προστασία των πολιτών μας. Πρώτα η Πατρίδα.
Σε μια εποχή που η πολιτική συχνά ισορροπεί σε μια θολή ουδετερότητα, η καθαρότητα της στάσης έχει αξία. Όχι ως επικοινωνιακή υπερβολή — αλλά ως έμπρακτη υπεράσπιση της αλήθειας.
Είμαστε με τον Θάνο Πλεύρη. Γιατί είμαστε με τη Μυρτώ. Και με κάθε Έλληνα που απαιτεί ασφάλεια, δικαιοσύνη και καθαρές κουβέντες.
