Αξίζουν συγχαρητήρια στον υφυπουργό Παιδείας Αγγελο Συρίγο για τη χθεσινή ομιλία του στη Βουλή. Πρωτίστως, επειδή ήταν ο μοναδικός ομιλητής της συμπολίτευσης ο οποίος τόλμησε να θίξει ευθέως τον ιδρυτικό μύθο της ασυδοσίας, που κατέστρεψε τα ελληνικά πανεπιστήμια. Περιληπτικά, ο Συρίγος εξήγησε ότι οι φοιτητικές εξεγέρσεις και η πολυθρύλητη αντίσταση δεν έριξαν τη χούντα των συνταγματαρχών το 1974. Την έριξαν τα δικά της σφάλματα και, συγκεκριμένα, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, που έδωσε την ευκαιρία στους Τούρκους να επέμβουν στην Κύπρο. Αυτές τις ενοχές η ελληνική κοινωνία εξαγόρασε με τον μύθο του Πολυτεχνείου όπως αναπτύχθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ηταν, δηλαδή, ο μύθος το προϊόν μιας διαδικασίας ψυχολογικής αναπλήρωσης εκ των υστέρων. Πολύ απλά, αφού δεν κάναμε αντίσταση όταν έπρεπε, την κάναμε μετά εναντίον του εαυτού μας!
Οι αντιδράσεις της αριστερής αντιπολίτευσης εναντίον του Συρίγου και των θέσεων του δύσκολα περιγράφονται. Η Αριστερά έπαθε κανονικό νταμπλά. Οχι επειδή τους σόκαρε η αλήθεια – την ξέρουν πολύ καλά, στα δικά τους έδρανα κάθονται οι αντιστασιακοί φοιτητές της εποχής. Τους φαινόταν όμως αδιανόητο ότι κάποιος μπορούσε, και μάλιστα ένας κεντροδεξιός «φιλελές», να τη λέει εκτενώς και αναλυτικά μέσα στη Βουλή, χωρίς να φοβάται. Το τελευταίο ειδικά δεν μπορούσαν να το επιτρέψουν με τίποτα! Τι θα απογίνει το «ηθικό πλεονέκτημα», αν ο καθένας μπορεί να μιλά για τους σκελετούς που έχει στο ντουλάπι της η Αριστερά χωρίς να φοβάται; Ο,τι έγινε και στη Σοβιετία από την ώρα που επικράτησε το κλίμα της «γκλάσνοστ» (διαφάνεια) του Γκορμπατσόφ, δηλαδή η κατάρρευση τοιι οικοδομήματος.
Εδώ να ανοίξω μια απαραίτητη παρένθεση. Παντού στον κόσμο, η Ακρα Αριστερά, παραδοσιακά κομμουνιστική ή νεοκομμουνιστική, είτε κυβερνά όπως στην Κίνα είτε βρίσκεται στην αντιπολίτευση, έχει μελετήσει με πολλή προσοχή το πείραμα του Γκορμπατσόφ και την παταγώδη αποτυχία του. Το συμπέρασμα είναι κοινό για όλους, ανεξαρτήτως της γωνίας από την οποία εξετάζουν το ζήτημα: σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας κατά τα πρότυπα
του Μαρξισμού-Λενινισμού και διαφάνεια (που είναι προϋπόθεση της αλήθειας) δεν πάνε μαζί. Από τη στιγμή που επιτρέπεις να αγγίξουν τους μύθους, το οικοδόμημα αργά η γρήγορα θα καταρρεύσει.
Αν αφήσουμε εκτός συζήτησης την ιδιότυπη περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στην Ελλάδα η Αριστερά αυτού του είδους ευτυχώς ποτέ δεν απέκτησε την εξουσία. Εξαιτίας όμως της ηλιθιότητας της Δεξιάς, η οποία αφού κέρδισε τον πόλεμο έχασε την ειρήνη, η Αριστερά επιβλήθηκε ιδίως στο πεδίο της πνευματικής ζωής, χάρη στο υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα που αντλούσε από τους μύθους της. Εκεί όπου, σήμερα, η ισχύς αυτή παίρνει συγκεκριμένη μορφή και επηρεάζει δραστικά τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας είναι στη λειτουργία της δημόσιας ανωτάτης παιδείας. Εξ ου η έκρηξη υστερίας από πλευράς της αριστερής αντιπολίτευσης για την ομιλία του Συρίγου.
Δεν ήταν μόνο η ένταση των αντιδράσεων εκείνο που καταπλήσσει – π.χ., επί πέντε ολόκληρα λεπτά ο Ν. Φίλης να ουρλιάζει ακαταπαύστως στη διαπασών. Κυρίως ήταν ο προφανώς κακόβουλος χαρακτήρας των αντιδράσεων που καταπλήσσει: η σκόπιμη διαστρέβλωση των λεχθέντων από τον Συρίγο, οι αδιανόητες κατηγορίες εναντίον
του και το ιταμό ύφος των επιθέσεων. Ο Θ. Παφίλης του «ιστορικού», λ.χ., απευθυνόταν στον Συρίγο με τη χυδαιότητα αξιωματικού της ΝΚVD. Μηδενός εξαιρουμένου, ο σκοπός των επικριτών του ήταν ένας: να τον εκφοβίσουν. Λυτό που επιχειρήθηκε χθες στη Βουλή εις βάρος του Συρίγου ήταν μια απόπειρα περιορισμού της ελευθερίας του λόγου, μέσω του εκφοβισμού. Στον ίδιο τον Συρίγο, πάντως, ο εκφοβισμός δεν πέρασε. Δυστυχώς, πέρασε στους περισσότερους συναδέλφους του της ΝΔ, οι οποίοι έκαναν τις κότες.
Να μην παραλείψω, βέβαια, ότι από το χθεσινό έργο στη Βουλή δεν έλειπε η ευχάριστη παρένθεση του κωμειδυλλίου, την παραγωγή του οποίου είχε αναλάβει το ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα, η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος, κυρία Γιαννακοπούλου, αντέδρασε μάλλον αμήχανα στην αρχή, επιτρέποντας έτσι στον Χάρη τον «διά τούτο λέγω» Καστανίδη, την προσωποποίηση του στόμφου, να κάνει μια φλογερή παρέμβαση κατά του Συρίγου, με την οποία πήγε το ΠΑΣΟΚ πιο αριστερά και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οταν το κατάλαβε η κυρία Γιαννακοπούλου ήταν αργά. Το μόνο που μπορούσε να κάνει πια ήταν ό,τι και ο Νίκος Φίλης προηγουμένως: να βάλει μπροστά τη σειρήνα. Καταλαβαίνω ότι σήμερα η φωνή της θα έχει κλείσει τελείως. Καλύτερα για όλους μας…
(Πηγή: Τα Νέα, από τη στήλη Πανδώρα του Στέφανου Κασιμάτη)
