“Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Μια εμβληματική μορφή της αθάνατης ελληνικής υπαίθρου που λίγο-λίγο ξεθωριάζει και που ένα κομμάτι της, το πιο ατόφιο, πεθαίνει, μαζί με την κυρα-Ευρυδίκη”, σημειώνει ο Χρίστος Χ. Λιάπης, καθηγητής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποχαιρετώντας την «κυρά της Παναγίας».
Στο συγκινητικό του κείμενο ο Χρίστος Λιάπης τονίζει:
«Όπως νιώθω να πεθαίνει μαζί της και το πιο όμορφο κομμάτι του Αγροτικού μου, της ιατρικής μου νιότης. Σπάνια, ορεσίβια ευστροφία και μεγάλη καρδιά, πλατιά και καθαρή όπως οι ασυμβίβαστες πλαγιές των βουνών της ιδιαιτέρας μας πατρίδας που την υπηρέτησα από την πρώτη γραμμή της παροχής φροντίδας Υγείας, με την κυρα-Ευρυδίκη να με υποδέχεται κάθε μέρα στο Περιφερειακό Ιατρείο της Παναγίας.
Μια ορεινή πατρίδα την οποία ενσάρκωνε με όλη τη θυμόσοφη σεμνότητα μιας ασίγαστης προκοπής, μιας άσβεστης αγάπης και μιας ακάματης αλληλεγγύης προς τον συγχωριανό και προς τον συνάνθρωπο, η «μάνα του βουνού» η Ευρυδίκη του Πάλλα.
Εδώ ο τόπος μας δεν έχει θάλασσα. Για ακριτικά νησιά μας, έχουμε τις κορυφές των βουνών μας. Για κύματα έχουμε τις ράχες και τα ανήλιά τους, για αφρό των κυμάτων έχουμε τα σύννεφα, την πάχνη και την ομίχλη που σκεπάζουν άλλοτε άγρια κι άλλοτε απαλά τις οροσειρές μας και για ακρογιαλές μας, έχουμε τα ξέφωτα και τα ριζώματά τους”.
