δικαιοσύνη (η) 1. αυτό με το οποίο συμφωνώ «με λύπη μου βλέπω ότι δεν υπάρχει παντού δικαιοσύνη» 2. δικαστική απόφαση που με εξυπηρετεί «σας καλώ όλους να αγωνιστούμε και να διαδηλώσουμε για δικαιοσύνη»
Η «δικαιοσύνη» ανήκει σ’ αυτήν την οικογένεια λέξεων που ενώ περιγράφουν κάτι το οποίο όλοι συμφωνούν πως είναι απολύτως απαραίτητο, ταυτοχρόνως επιτρέπουν στον καθέναν να έχει κάτι εντελώς διαφορετικό στο μυαλό του. Είναι από εκείνες τις λέξεις που αποκτούν εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με το ποιος, πού και πότε τη χρησιμοποιεί.
Ακριβώς εξαιτίας των χαρακτηριστικών αυτών, η λέξη «δικαιοσύνη» είναι ένα από τα καλύτερα δολώματα στο πολιτικό-κομματικό ψάρεμα. Το πόσο καλή θα είναι η ψαριά, το πόσο θα τσιμπήσει το κοινό στο δόλωμα εξαρτάται από αυτούς που απονέμουν τη θεσμική δικαιοσύνη και το πόσο προστατεύουν την αξιοπιστία τους.
Δυστυχώς στην Ελλάδα κανένα κομμάτι αυτού που ονομάζουμε «οργανωμένη πολιτεία» και «θεσμοί» δεν μοιάζει άξιο ιδιαίτερης εμπιστοσύνης κι άρα οι πολίτες πρέπει μόνοι τους να βρουν τη δύναμη να αποδεχτούν ότι ακόμα και αν η θεσμική δικαιοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, θα είναι πάντα καλύτερη από τη δικαιοσύνη του Πολάκη, του Ρουβίκωνα, της Χρυσής Αυγής, των χουλιγκάνων των γηπέδων, του ΚΚΕ, της Κωνσταντοπούλου, του Βελόπουλου και όποιου τη χρησιμοποιεί ως δόλωμα στο αγκίστρι του.
Απαραίτητοι
Από τους γενικώς και σε κάθε ευκαιρία διαμαρτυρόμενους πιο χαριτωμένους βρίσκω εκείνους τους συμπολίτες που με πάθος καταγγέλλουν την άνοδο του φασισμού την ώρα που, με το ίδιο πάθος, ρίχνουν καυσόξυλα στη φωτιά του, επειδή καταλαβαίνουν ότι αν είναι να υπάρξουν ως αντιφασίστες, χρειάζονται δυνατούς και αξιόμαχους φασίστες.
Το μεγάλο πρόβλημα της αντιπολίτευσης
«Όσοι θέλουν να φύγει η Νέα Δημοκρατία έχουν έναν τρόπο: να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ», είπε ο Νικόλας ο Ανδρουλάκης αποκαλύπτοντας, υποθέτω άθελά του, το μεγάλο πρόβλημα της αντιπολίτευσης. Γιατί είναι άλλο να μη σου αρέσει να βλέπεις πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη και άλλο να θέλεις να τον αντικαταστήσεις με τον Ανδρουλάκη.
Να μείνουν μέσα
Διαβάζω για το ζευγάρι που έδερνε μέχρι λιποθυμίας το τρίχρονο αγοράκι που μεγάλωνε, σκέφτομαι πως, ακόμα κι αν καταδικαστούν, μετά από λίγα χρόνια φυλακής θα αφεθούν ελεύθεροι και ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω γιατί. Υπάρχει κάποια κοινωνική ανάγκη που επιβάλλει να αφήνονται ελεύθεροι μετά από μερικά χρόνια στη φυλακή αυτοί που ξυλοκοπούν μέχρι λιποθυμίας παιδάκια;
