Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη, μια μέρα που σηματοδοτεί την ανάγκη να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια, να αφουγκραστούμε το σώμα μας και να σκεφτούμε τις επιλογές μας. Και όμως, αλήθεια, μια μέρα δεν είναι αρκετή και σίγουρα μια μέρα δεν μπορεί να αλλάξει συνήθειες που χτίζονται δεκαετίες.
Ο διαβήτης είναι σιωπηλός, αλλά δεν συγχωρεί. Δεν κάνει διακρίσεις. Δεν ρωτάει ηλικία, φύλο ή τρόπο ζωής. Είναι εκεί, στις μικρές καθημερινές παραλείψεις, στα γεύματα που τρέχουμε να φάμε όρθιοι, στην κούραση που μας κάνει να αγνοούμε το σώμα μας. Και πολλές φορές, τον καταλαβαίνουμε μόνο όταν οι συνέπειες είναι ήδη ορατές.
Και τότε καταλαβαίνεις, πως η πρόληψη δεν είναι θεωρία. Η πρόληψη είναι η καθημερινή φροντίδα, είναι οι μικρές αποφάσεις που παίρνουμε ξανά και ξανά. Είναι, η απόφαση να περπατήσουμε λίγο περισσότερο, να δούμε τι μπαίνει στο πιάτο μας με προσοχή και να σταθούμε, έστω για λίγα λεπτά, και να σκεφτούμε: «Φροντίζω πραγματικά τον εαυτό μου;».
Σίγουρα, η κοινωνία μας χρειάζεται αφύπνιση. Όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα. Όσο μιλάμε, ενημερωνόμαστε, μοιραζόμαστε εμπειρίες και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, τόσο πιο πολλοί μπορούμε να αποφύγουμε τις επιπλοκές που μπορούν να καταστρέψουν ζωές.
Και δεν μιλάμε μόνο για ιατρικά δεδομένα, μιλάμε για στάση ζωής, για συνείδηση και για ευαισθησία. Για τα μικρά, αλλά σταθερά βήματα που πρέπει να κάνει ο καθένας μας.
Και προσοχή! Ο διαβήτης δεν κάνει φασαρία, δεν χτυπάει καμπάνες. Αλλά εμείς μπορούμε. Με γνώση, φροντίδα και προσοχή, μπορούμε να του κλείσουμε τον δρόμο. Και ίσως, μέσα από αυτή τη σιωπηλή καθημερινή μάχη, να θυμηθούμε κάτι που συχνά ξεχνάμε, ότι η υγεία είναι από τα πολυτιμότερα αγαθά.
Και αν μια μέρα το χρόνο είναι η αφορμή, να θυμόμαστε ότι η πραγματική μάχη είναι κάθε μέρα. Και όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο πιο δυνατοί θα είμαστε.
