Η δυστοκία που φαίνεται ότι παρατηρείται στις προσπάθειες συγκρότησης ενός δεξιού πόλου στα δεξιά της ΝΔ δείχνει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλύπτει και τον χώρο αυτό. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει …χώρος για κάτι άλλο.
του Νίκου Σίμου
Άλλωστε όπως είχε προσδιορίσει τα ιδεολογικά όρια της Νέας Δημοκρατίας ο ιδρυτής της Κωνσταντίνος Καραμανλής, το κόμμα αυτό καλύπτει τον χώρο από τις παρυφές της άκρας δεξιάς μέχρι τις παρυφές της κοινοβουλευτικής αριστεράς.
Η τελευταία δημοσιοποιηθείσα εξέλιξη της συμπόρευσης του πολιτικού συνεταίρου του Δ. Καμμένου στην «Δύναμη Ελληνισμού» κ. Τάκη Μπαλτάκου με ένα άλλον Καμμένο, τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ, αποκαλύπτει ουσιαστικώς την δυσκολία συνεννόησης όλων όσων κινούνται στο «πολύ δεξιό» τμήμα της πολιτικής. Και, βεβαίως την δυσκολία συγκρότησης μιας πολιτικής κίνησης με αξιώσεις, την στιγμή μάλιστα που λείπουν οι ηγετικές εκείνες προσωπικότητες οι οποίες στο παρελθόν κατόρθωσαν να συγκροτήσουν κόμματα –ανεξαρτήτως της επιτυχίας τους ή μη- όπως οι Σαμαράς, Ντόρα Μπακογιάννη και Αβραμόπουλος.
Συγχρόνως αναδεικνύεται και η πικρή αλήθεια: Ότι ακόμη και αυτοί που επιχειρούν τέτοια εγχειρήματα αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία απαιτεί σήμερα πολιτική σταθερότητα και όχι ευάλωτες συνεργασίες-δεκανίκια, που είναι συνήθως η φιλοδοξία των μικρών κομμάτων. Αναδεικνύεται ακόμη από την όψιμη συνεργασία Πάνου Καμμένου και Τάκη Μπαλτάκου στις εκλογές για την Ευρωβουλή και το περιορισμένο περιθώριο επιτυχίας στις γενικές εκλογές ανάλογων προσπαθειών. Άλλωστε οι ΑΝΕΛ, με τους οποίους συνοδοιπορεί ο κ. Μπαλτάκος, δημοσκοπικώς είναι σε αφάνεια με ποσοστά μάλιστα που είναι αδύνατον να σημειώσουν κάποιου είδους διόρθωση που να επιτρέπει αισιοδοξία στα μέλη τους και στον αρχηγό τους ότι θα είναι στην προσεχή Βουλή.
Έτσι με βάση την απόφαση του κ.Μπαλτάκου να εγκαταλείψει –τουλάχιστον για τις Ευρωεκλογές- την «Δύναμη Ελληνισμού» για μία αμφίβολης μάλιστα εκλογής, θέση στο Ευρωκοινοβούλιο, μπορούν να εξαχθούν κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τις όποιες κινήσεις στα δεξιά της ΝΔ:
– Οι δυνάμεις που φιλοδοξούν να βρεθούν στο προσκήνιο της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης παραμένουν κατεσπαρμένες και με αδυναμία να επιτύχουν ένα βασικό στόχο, πέραν των μεγαλόστομων πολιτικών επιδιώξεων. Και ο στόχος αυτός που συνιστά και κίνητρο, δεν είναι άλλος από την επιδίωξη ενός εκλογικού ποσοστού 1,5% που επιτρέπει την χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό σε όποιο κόμμα επιτύχει το ποσοστό αυτό. Ενδεχομένως τον στόχο αυτό θα μπορούσε να τον επιτύχει ο Κυριάκος Βελόπουλος με την Ελληνική Λύση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εξασφαλισμένη και η είσοδός του στην Βουλή.
-Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν περιθώρια να συγκροτηθεί με αξιώσεις –όπως προαναφέρθηκε- κάτι δεξιό που να μην το καλύπτει ιδεολογικά η Ν.Δ. οφείλεται και στην εξής πραγματικότητα. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ενσωματώσει στην ιδεολογική του δομή πρόσωπα που μπορούν να εκπροσωπήσουν τον συγκεκριμένο δεξιό χώρο και τα οποία μάλιστα είναι σε επίλεκτες θέσεις μέσα στο κόμμα. Όπως λ.χ. οι κκ Γεωργιάδης και Βορίδης, για να αναφέρουμε δύο παραδείγματα πολιτικών που μπορούν, με το περιεχόμενο του πολιτικού τους λόγου που έχει ιδιαίτερη απήχηση στο δεξιό ακροατήριο αλλά και με τα χαρακτηριστικά της λαϊκής δεξιάς που αποπνέουν, να προσελκύσουν ψηφοφόρους του σκληρού μεν, αλλά δημοκρατικού δεξιού χώρου. Ή να αποτρέψουν την φυγή άλλων προς την ακροδεξιά ή προς την αποχή ή προς άλλα περιθωριακά κόμματα υφιστάμενα ή εν τη γενέσει τους.
Συμπερασματικά λοιπόν η ΝΔ έχει κλείσει το όποιο κενό συνορεύει με την Χρυσή Αυγή καθώς έχει επιβεβαιώσει ότι δεν διαθέτει μόνο τα φιλελέυθερα χαρακτηριστικά άλλων συγγενών ευρωπαϊκών κομμάτων αλλά και τα πατριωτικά χαρακτηριστικά που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία, μετά μάλιστα το φιάσκο της εξωτερικής πολιτικής της αριστερής κυβέρνησης. Υπό την έννοια αυτή η ΝΔ δεν χρειάζεται και κάποιο «δεξιό δεκανίκι», όχι μόνο διότι καλύπτει τον χώρο αυτό αλλά και διότι όσο καθυστερεί και ο χρόνος των εκλογών αυξάνονται και οι πιθανότητες για μία εκλογική αυτοδυναμία της.
-Είναι εμφανής η έλλειψη μιας δυναμικής και με λαϊκή απήχηση ελεύθερης δεξιάς πολιτικής προσωπικότητας για να ηγηθεί οιουδήποτε εγχειρήματος συγκρότησης πολιτικού φορέα. Ακόμη και την περίοδο, προ μηνών, που διεξάγονταν συζητήσεις μεταξύ των φερομένων ως εκπροσώπων της λαϊκής δεξιάς ιδεολογίας, το μεγάλο πρόβλημα ήταν όχι μόνο ποιος θα ετίθετο επικεφαλής, δεδομένων των αρχηγικών διαγκωνισμών, αλλά και η αναζήτηση ενός πολιτικού προσώπου που θα ήλκυε όχι μόνο ιδεολογικά αλλά και ως προσωπικότητα, δεξιό ακροατήριο.
– Η ύπαρξη των δεδομένων αυτών μπορεί να ερμηνεύσει και την στροφή Μπαλτάκου προς Πάνο Καμμένο, για τρείς λόγους:
Πρώτον διότι δεν «περπατάει» οποιοδήποτε δεξιό εγχείρημα.
Δεύτερον διότι οι ΑΝΕΛ παραμένουν υπό κάποια στοιχειώδη κομματική συγκρότηση την στιγμή που άλλοι φορείς του χώρου αδυνατούν να συγκροτηθούν και,
Τρίτον διότι παρά του ότι η κοινωνία του έχει, δικαιολογημένα, γυρίσει την πλάτη, όπως καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις, ο κ. Πάνος Καμμένος διατηρεί τον ρόλο του κομματικού αρχηγού και με μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από οποιονδήποτε άλλον, εξ αυτών που έχουν επιδιώξει μέχρι σήμερα να κάνουν ένα κόμμα της λαϊκής δεξιάς.
