Το τελευταίο διάστημα ακούμε όλο και πιο συχνά για νέα μέτρα στους δρόμους, για ελέγχους, για τεστ, για αλλαγές και ειλικρινά, ήταν καιρός. Δεν μπορεί κάθε τόσο να μας παγώνει ένα ακόμη τροχαίο, όπως αυτό στη Λούτσα, όπου μέσα σε μια στιγμή μια ολόκληρη οικογένεια καταστράφηκε. Το ζήτημα της οδικής ασφάλειας δεν είναι ούτε τεχνικό ούτε πολιτικό, είναι βαθιά ανθρώπινο. Είναι θέμα σεβασμού στη ζωή.
Για αυτό και η είδηση ότι έρχονται τεστ ανίχνευσης ναρκωτικών στους οδηγούς με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Το αλκοτέστ μόνο του δεν αρκεί και όλοι το ξέρουμε. Υπάρχουν οδηγοί που πιάνουν το τιμόνι έχοντας καταναλώσει ουσίες που δεν ανιχνεύονται εύκολα, και κυκλοφορούν δίπλα μας, μπροστά μας, κι όταν συμβεί το κακό, όλοι ξαφνικά πέφτουμε από τα σύννεφα. Όμως, με αυτά τα νέα τεστ, κλείνει μια τρύπα που για χρόνια άφηνε χώρο στην ανευθυνότητα. Δεν είναι μέτρο αυστηρότητας, αλλά μέτρο προστασίας. Προστασίας για τον δρόμο που διασχίζει το παιδί μας, για τον δρόμο όπου οδηγούμε εμείς οι ίδιοι.
Το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, και ειδικά ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης, τα τελευταία χρόνια έχουν φέρει πραγματικές αλλαγές πάνω στο θέμα αυτό. Δεν μιλάμε για διακηρύξεις, αλλά για ουσιαστικό εκσυγχρονισμό του Κ.Ο.Κ., ενισχυμένοι έλεγχοι, σαφέστερο πλαίσιο για τις επικίνδυνες παραβάσεις, πιο οργανωμένη αστυνόμευση και αξιοποίηση της τεχνολογίας. Η κατεύθυνση είναι ξεκάθαρη: «κάνουμε σοβαρά βήματα για να προστατευτούμε». Αυτό δεν το λες ούτε αυτονόητο ούτε δεδομένο σε μια χώρα που επί χρόνια άφηνε την οδική ασφάλεια να «πάει με τον Θεό».
Και μετά έρχεται η Λούτσα και μας υπενθυμίζει με τον χειρότερο τρόπο γιατί χρειαζόμαστε όλα αυτά. Ένας άνθρωπος που δεν έπρεπε καν να οδηγάει, μια στιγμή ανευθυνότητας και τελικά ένας θάνατος. Μια ζωή που κόπηκε στα δύο. Πόσες φορές πρέπει να γίνει αυτό για να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια χαλαρότητας; Πόσες φορές πρέπει να θρηνήσουμε για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο δρόμος δεν είναι πίστα ούτε παιχνίδι;
Δεν είναι πολιτικό αυτό το ζήτημα. Δεν έχει χώρο για αντιπαραθέσεις. Είναι καθαρά θέμα συνείδησης. Τα μέτρα πρέπει να τα στηρίξουμε όλοι. Όχι με «ναι μεν αλλά», όχι με δικαιολογίες, όχι με «σιγά μην πιάσουν εμένα». Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι, πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας. Γιατί όσο καλά κι αν είναι τα συστήματα, οι έλεγχοι, οι νόμοι, στο τέλος όλα πέφτουν πάνω στον άνθρωπο. Στον οδηγό.
Και η αλήθεια είναι απλή: μπορούμε να κάνουμε τους δρόμους μας ασφαλείς. Μπορούμε να μειώσουμε τα τροχαία, να βάλουμε ένα τέλος στις οικογενειακές τραγωδίες, να οδηγάμε χωρίς να φοβόμαστε τι κάνει ο άλλος στο διπλανό ρεύμα. Γιατί στην ζωή δεν μπορούμε να κάνουμε retry, αλλά ούτε και restore.
