Αρνητές του κορωνοϊού και των εμβολίων δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχουν και αλλού και μάλιστα πολλοί. Τόσοι αρνητές υγειονομικοί ειδικά, όμως, όσοι υπάρχουν στη χώρα μας, πρέπει να αποτελούν κάποιου είδους ρεκόρ. Ο λόγος για την τελευταία ενημέρωση από την ΠΟΕΔΗΝ, σύμφωνα με την οποία το υγειονομικό προσωπικό της χώρας έχει εμβολιαστεί κατά του κορωνοϊού σε ποσοστό μόνο 55%!
του Μιχάλη Δεμερτζή
Και κάπως έτσι, πάει και το παραμύθι των υγειονομικών που σώζουν τις ζωές μας. «Κάνουν ό,τι μπορούν υπό δύσκολες συνθήκες», θα πείτε. Συγγνώμη, αλλά στα έκτακτα, στους σεισμούς, τους λιμούς και τους καταποντισμούς που όλοι τρέχουμε, όλοι καλοί είμαστε γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι. Μόνο που σε αυτή τη χώρα δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους, αλλά επαγγελματίες. Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε «σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν κάποιοι λίγοι κακοί». Όπως φαίνεται όμως εδώ και αρκετά χρόνια, αυτό δεν ισχύει. Είναι μύθος: Οι «κακοί» δεν είναι καθόλου λίγοι.
Με άλλα λόγια, η χώρα μας σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα νοσεί βαριά, όχι επειδή δεν τα καταφέρνουμε στα απρόβλεπτα περιστατικά, αλλά επειδή, αντιθέτως, είμαστε ασυνεπείς στα προβλεπόμενα. Γιατί στα προβλεπόμενα είναι που πρέπει να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Δεν χρειάζεται ούτε να υπερβείς εαυτόν ούτε να τρέχεις πανικόβλητος. Όταν μας χτυπά την πόρτα η καταστροφή, όλοι τρέχουμε και προσπαθούμε, αλλά αυτό είναι απλώς θέμα αντανακλαστικών, καμία σχέση με συνέπεια και επαγγελματισμό.
Αυτή η ρήση περί «λίγων κακών επαγγελματιών», βέβαια, είναι βολική για όλους μας, για αυτό και είναι ένας μύθος που κρατά πολλά χρόνια. Δεν είναι ο μόνος… Περίπου για τον ίδιο λόγο, υπάρχουν και επιβιώνουν μεταξύ μας κι άλλες πολλές λάθος πεποιθήσεις. Με αφορμή τα παραπάνω, λοιπόν, συγκεντρώσαμε δέκα από αυτές, φτιάχνοντας έτσι ένα άτυπο «τοπ-τεν» με τους μεγαλύτερους μύθους που διατρέχουν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, καθώς τους ενστερνίζονται άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα:
- «Σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν κάποιοι λίγοι κακοί»:
Δυστυχώς, οι «όχι καλοί» επαγγελματίες στην Ελλάδα δεν είναι μία μικρή μειοψηφία – αν ήταν, η ιστορία της ελληνικής κρίσης θα ήταν πολύ διαφορετική – και η σημαντικότερη απόδειξη αυτού δεν είναι οι υγειονομικοί που δεν εμβολιάζονται εν καιρώ πανδημίας, αλλά τα εγχώρια επίπεδα φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Κι αν οι επαγγελματίες έχουν δικαιολογία τώρα, που φόροι και εισφορές έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, δεν έχουν για την περίοδο των παχιών αγελάδων, όταν και τα ποσοστά των μη δηλωθέντων εισοδημάτων των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών κυμαίνονταν στο 58% και στο 53% αντίστοιχα (Ernst & Young, έρευνα για τα έτη 2004 και 2005). Εδώ που τα λέμε βέβαια, αν είμαστε «κακοί» οι πολίτες, περιμένοντάς τα όλα από το κράτος (βλ. τον επόμενο μύθο), τι προσδοκίες να υπάρχουν για τους επαγγελματίες;
- «Τι κάνει το κράτος;»/«Φταίει η πολιτεία»:
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το αγανακτισμένο «Τι κάνει το κράτος!»; Για τον περισσότερο κόσμο, φταίει η πολιτεία που δεν επεμβαίνει αποφασιστικά για το οτιδήποτε, που δεν κάνει κάτι, που δεν ασχολείται γενικότερα, αλλά νωρίτερα την ευνουχίσαμε, οπότε πρωτίστως φταίμε εμείς. Η χιλιόχρονη ιστορία των αυθαιρέτων στη χώρα μας είναι ένα καλό παράδειγμα επ’ αυτού. Για να το πούμε κι αλλιώς, υπάρχει λόγος που λεγόμαστε «πολίτες» και όχι «υπήκοοι».
- Προοδευτισμός = Αριστερά:
Προοδευτισμός στην πράξη = προσπάθεια να γίνουν όλα καλύτερα. Αριστερά στην πράξη = προσπάθεια να γίνουν όλα δημόσιο. Απλά όχι.
- Η αστική δημοκρατία:
Αν και εμπνευσμένο από την Αριστερά, πρόκειται για ένα εφεύρημα το οποίο όχι απλά αποδέχονται και στη Δεξιά, αλλά το υπερασπίζονται κιόλας. Έχουμε ξαναπεί, καθώς έχουμε ασχοληθεί και παλαιότερα με το ζήτημα, ότι η δημοκρατία είναι μία, και δεν είναι άλλη από αυτή που βλέπουμε ότι λειτουργεί παντού στο σύγχρονο κόσμο. Για αστούς και προλετάριους, φτωχούς και πλούσιους, δεν έχει άλλη. Επίσης, εκτός από την αστική δημοκρατία, σε καμία σύγχρονη κοινωνία – όπου η μεσαία τάξη είναι η πλειοψηφία σε ισοπεδωτικά ποσοστά – δεν υπάρχει αστική ευγένεια, αστική ανατροφή κ.α.
- Η μάχη κατά του νεοφιλελευθερισμού:
Έχει παρατηρηθεί μία κάποια διάσταση απόψεων στη χώρα μας για το τι ακριβώς σημαίνει νεοφιλελευθερισμός. Σε κάθε περίπτωση, αν ποτέ πέρασε από την Ελλάδα, σίγουρα δεν ακούμπησε. Αυτό, γιατί αν σε κάτι οφείλουμε να συμφωνήσουμε όλοι είναι ότι, το λιγότερο, ο νεοφιλελευθερισμός κινείται αντίθετα του κρατισμού. Αν λάβουμε υπόψη, έστω, ότι οι εν Ελλάδι πιο «σοβαροί» πολέμιοι του νεοφιλελευθερισμού, του καταλογίζουν την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, πρέπει να πούμε ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να περιμένουν να απορρυθμιστεί και η αγορά προϊόντος (λ.χ., να ανοίξουν σε ανάλογο βαθμό και τα επαγγέλματα) πριν ορμήσουν στην αντι-νεοφιλελεύθερη μάχη. Δεν έχουμε εν συνόλω αγορά που να κινείται σε υπολογίσιμο βαθμό ελεύθερα; Δεν έχουμε και νεοφιλελευθερισμό, απλά και ξεκάθαρα.
- Το δικαίωμα στη μονιμότητα:
Η μονιμότητα σε μία θέση εργασίας δεν (μπορεί να) είναι δικαίωμα. Αυτό δεν το καταλαβαίνει μόνο κάποιος που γνωρίζει τι εστί δικαίωμα, αλλά και κάποιος που σκέφτεται με κοινή λογική. Επίσης, το κράτος δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα και η λήξη σύμβασης δεν είναι απόλυση. Όλοι στην Ελλάδα τη λένε «απόλυση», αλλά είναι αυτό που ακούγεται: Λήξη σύμβασης. Υπάρχει λόγος να αναλυθεί παραπάνω το αυτονόητο;
- Οι «προπληρωμένες» συντάξεις:
Το «τα λεφτά της σύνταξής μου τα έχω προπληρώσει» είναι μύθος. Αν υπάρχουν κάποιοι που όντως παίρνουν σύνταξη την οποία ως συνολικό ποσό την έχουν προπληρώσει ως εργαζόμενοι, είναι οι εξαιρέσεις. Αν δεν ήταν οι εξαιρέσεις, το ασφαλιστικό της χώρας θα ήταν βιώσιμο. Και δεν μιλάμε για τώρα, που κάποιος μπορεί να (και έχει) πει ότι το ασφαλιστικό δεν βγαίνει γιατί χτύπησε τα ταμεία η κρίση και το κούρεμα του PSI. Μιλάμε για νωρίτερα, όπως το 2001, που ο Τάσος Γιαννίτσης ήθελε να το μεταρρυθμίσει και δεν τον αφήσαμε.
- Η φωνή του ΚΚΕ χρειάζεται στο Κοινοβούλιο:
Αν μπορεί να φανεί σε οποιοδήποτε κοινοβούλιο χρήσιμη η φωνή του ΚΚΕ, είναι στη ρωσική Δούμα του 1910. Οι μη κομμουνιστές που την βρίσκουν χρήσιμη και τώρα, δεν έχουν παρακολουθήσει ελληνικό Κοινοβούλιο πάνω από πέντε λεπτά συνεχόμενα. Δεν εξηγείται αλλιώς…
- Οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς:
Ψευτοδίλημμα επιπέδου «οικονομία ή πολιτική» και αοριστολογία τύπου «η στατιστική είναι ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέματα» μαζί. Οι αριθμοί και οι ζωές μας είναι οι δύο όψεις του νομίσματος που λέγεται πραγματικότητα. Απλά η πραγματικότητα, ούσα πολύπλοκη, είναι συνδυασμός πολλών αριθμών για αυτό και πολλές φορές, όταν επιλέγουμε μόνο αυτούς που μας συμφέρουν, λέμε μόνο τη μισή αλήθεια. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να θεωρούμε ότι η επιστημονική μέθοδος δεν έχει θέση στην αναζήτηση της ευημερίας μας (γιατί περί αυτού πρόκειται).
- «Όλοι τους το ίδιο είναι (οι πολιτικοί)»:
Το μέγιστο παραμύθι, που όμως καταφέρνει και αναπαράγεται ακόμα. Όσοι κι αν το πιστεύουν, όσο κι αν το πιστεύουν, και μόνο το γεγονός ότι ακούγεται σταθερά τόσα χρόνια δείχνει πόσο έτοιμοι είμαστε πάντα σαν λαός να αποποιηθούμε των ευθυνών μας και ακριβώς εκεί είναι και η δύναμή του. Απόδειξη ότι δεν ισχύει είναι, το λιγότερο, αυτά που ζήσαμε κατά την κυβερνητική θητεία των Συριζανέλ κι αν κάποιος δεν βλέπει διαφορά με τις προηγούμενες και τις επόμενες κυβερνήσεις αυτής της θητείας, καμία ανάλυση και κανένα επιχείρημα, είτε είναι γραμμένα σε άρθρο είτε σε έκθεση του ΔΝΤ είτε σε τοίχο, δεν πρόκειται να του αλλάξουν γνώμη…
