Με άρθρο του στα “ΝΕΑ”, με αφορμή την επέτειο της 3ης Σεπτέμβρη, ο γραμματέας της ΚΕ του Κινήματος Αλλαγής, Μανώλης Χριστοδουλάκης, επισημαίνει μεταξύ άλλων ότι σήμερα η πρόκληση για τη προοδευτική παράταξη είναι να παράξει πολιτική και απαντήσεις στα σύνθετα σύγχρονα προβλήματα που έχουν όλο και περισσότερο έχουν παγκόσμιες διαστάσεις.
«Η σημερινή συνεισφορά της δημοκρατικής παράταξης και του προοδευτικού χώρου -του κανονικού, όχι του αλά καρτ- είναι να αποτελέσει απλά έναν σχολιαστή της πορείας της Μεταπολίτευσης, ίσως απλά με την οικειότητα της ιστορικής συνέχειας; Έναν συγκινητικό «αναπολητή» που θα διεγείρει το θυμικό όσων κυρίως έζησαν τα πρώτα της χρόνια, με τη μορφή ετήσιων μνημόσυνων θύμησης και όρκων πίστης;», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Χριστοδουλάκης και τονίζει: «…. καλούμαστε να επιλέξουμε. Θέλουμε να αναπαράγουμε, ή να παράγουμε;
Γιατί, αυτό που έκανε τον Ανδρέα Παπανδρέου να τον “θυμούνται” μέχρι σήμερα, ήταν η επιλογή του στις συνθήκες του ’74, μετά τη χούντα και με τη συνολική επανατοποθέτηση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου γίγνεσθαι, να μιλήσει ριζοσπαστικά, να μιλήσει για αυτά που δεν μιλούσε άλλος στην Ελλάδα, να ακουμπήσει αυτούς που ονομάτισε ο ίδιος “μη προνομιούχους”, να τους δώσει το όραμα και την ελπίδα, όχι ότι θα τους τα λέει ωραία, αλλά ότι μπορεί, λιγότερο ή περισσότερο να αλλάξει τη ζωή τους, την καθημερινότητα τους. Τον εμπιστεύτηκαν σταδιακά, και το έκανε. Υπήρχε η πεπατημένη, και σε επίπεδο κόμματος, και σε επίπεδο πολιτικής ατζέντας, και σε επίπεδο ρητορικής. Αλλά διάλεξε να μην την ακολουθήσει».
Ο γραμματέας του ΚΙΝΑΛ προσθέτει ακόμα ότι «σήμερα, λοιπόν, αφού πούμε τα συντροφικά “χρόνια πολλά”, έχουμε ένα πράγμα μόνο να μάθουμε. Πώς να είσαι ριζοσπαστικός για την εποχή σου και για τα δεδομένα της, όχι για τα δεδομένα μιας άλλης εποχής».
Υπογραμμίζει μάλιστα ότι «σ’ αυτό πρέπει να δώσουμε μορφή. Στην εποχή που η οικονομική δραστηριότητα βρίσκεται στα πρόθυρα της ριζικής μεταβολής, την εποχή του απόλυτου αυτοματισμού, της τεχνητής νοημοσύνης, με την επερχόμενη εξάλειψη κυρίαρχων εργασιακών κλάδων και αντικειμένων, την απαίτηση δομικών αλλαγών στην εκπαίδευση και στα παρεχόμενα γνωστικά αντικείμενα, στην απασχόληση, στις εργασιακές σχέσεις, ακόμα και στην κοινωνική προστασία και ειδικότερα στο στάδιο μετάβασης στη νέα αυτή εποχή, αλλά παράλληλα στην εποχή που η κλιματική κρίση έφυγε από τους «πόλους» και έφτασε στη Χαλκιδική, που το δημογραφικό τείνει να επηρεάσει καθοριστικά τις εργασιακές αλλά κυρίως τις κοινωνικές ισορροπίες, στην εποχή της αμφισβήτησης και επαναξιολόγησης της αποτελεσματικότητας του υφιστάμενου ευρωπαϊκού οικοδομήματος, πρέπει να μιλήσεις για το πώς οραματίζεσαι την επόμενη μέρα. Όχι μόνο τη σημερινή και σίγουρα όχι μόνο την προηγούμενη».
Όπως αναφέρει ο κ. Χριστοδουλάκης χαρακτηριστικά « ως “αυτόνομος” δεν κατοχυρώνεσαι οργανωτικά. Επιβάλλεσαι και δυναμώνεις από την ποιότητα της πολιτικής σου διαφοροποίησης. Και η πολιτική σου διαφοροποίηση αφορά στο πώς ξανά, ριζοσπαστικά αλλά με ασφάλεια, θα περιγράψεις μία επόμενη μέρα καλύτερη από τη σημερινή. Και φυσικά όχι με το πολιτικό υποδεκάμετρο, μετρώντας αποστάσεις, δεξιά και αριστερά, αλλά αφήνοντας τη μικροδιαχείριση των άλλων πίσω και σε απόσταση. Αυτός θα ήταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου σήμερα».
