Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Ένα μέρος του πολιτικού κόσμου, που μέχρι πρότινος συναντιόταν σε γάμους και κηδείες, εσχάτως φαίνεται να ξαναδίνει ραντεβού στις πλατείες φορώντας το ίδιο σπαραξικάρδιο ύφος με το οποίο έχτισαν τις καριέρες τους. Επιστρέφουν για τον τελικό γύρο του… θανάτου: ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν όπως έχει ειπωθεί πολλάκις από τους πολάκηδες αυτής της μερίδας του πολιτικού κόσμου.
Σε ελεύθερη απόδοση η μεταφορά της κοινωνικής κωμωδίας του αείμνηστου Αλέκου Σακελλάριου «Ο θάνατός μου η ζωή σου» επί πολιτικής σκηνής στον απόηχο της ανείπωτης τραγωδίας στα Τέμπη. Ο θάνατος 57 ανθρώπων στον βωμό της πολιτικής επιβίωσης και της επανόδου των… θυμωμένων αντισυστημικών στην εξουσία.
Στο πρόσφατο παρελθόν η Ελλάδα πλήρωσε το τίμημα της επιλογής του εκλογικού σώματος με τους «αγανακτισμένους» στις πλατείες και τους «θυμωμένους» αντισυστημικούς στην κυβέρνηση.
Στην πορεία έγινε αντιληπτό ότι με τον θυμό και τη θλίψη δεν μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα· πόσο μάλλον τώρα που στέκεται στα πόδια της, επέστρεψε στον στενό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρωταγωνιστεί στην περιοχή ΝΑ Μεσογείου με ισχυρό σύμμαχο τις ΗΠΑ και η οικονομία της ανακτά την εμπιστοσύνη των αγορών.
Ο δικαιολογημένος θυμός δεν πρέπει να δώσει την ευκαιρία να ξαναδοκιμάσουν εκείνοι που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Αντίθετα, πρέπει να γίνει δύναμη για ριζικές αλλαγές στο Δημόσιο και ρήξη με τις παθογένειες του συστήματος.
Η Ελλάδα χρειάζεται κυβέρνηση αποφασισμένων και όχι κυβέρνηση διαμαρτυρομένων.
