Κάποιοι βιάστηκαν να βάλουν τίτλους «Τέλος» στην πανδημία και δεν αναφέρομαι στην κυβέρνηση. Το πάθημα του Φουκουγιάμα δεν τους έγινε μάθημα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με θεωρητικές περιπλανήσεις στον όμορφο κόσμο των ιδεών. Έχουμε απέναντί μας έναν σκληρό αντίπαλο, απρόβελπτο όπως αποδεικνύεται εκ των παραγμάτων, κυρίως όμως ιδιαίτερα επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
Στην Ευρώπη άργησαν στην πρώτη φάση να το καταλάβουν και σήμερα ακόμα με μπακάλικες τακτικές του τύπου «τρεις το λάδι» τις οποίες βαπτίζουν τεχνοκρατικές προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις ενός πολέμου που νόμιζαν ότι τέλειωσε. Τα κρούσματα και οι θάνατοι αποδεικνύουν ότι ο πόλεμος συνεχίζεται και αυτοί ακόμα συζητάνε για τα χρήματα.
Κι ενώ αυτοί προσεγγίζουν τις επιπτώσεις στην οικονομία και στη κοινωνία ως παράπλευρες απώλειες, κάποιοι άλλοι επενδύουν στον θάνατο προκειμένου να δικαιωθούν οι ιδέες τους. Αναφέρομαι στους λαϊκιστές που είδαν φως στο σκοτάδι της καταστροφής και επιθυμούν να επιστρέψουν δικαιωμένοι. Στη λαϊκιστική δεξιά που με σύμμαχο την Covid-19 και τις μεταλλάξεις της επιθυμεί να επιβάλλει τις σκοταδικστικές αντιλήψεις της, αλλά και τη δημαγωγική και λαϊκιστική αριστερά που μαζεύει τα ψίχουλα αυτών των αντιλήψεων για να ζήσει.
Και οι δύο αυτές φαινομενικά διαφορετικές ιδεολογικές αντιλήψεις συγκλίνουν και συμμαχούν με απώτερο στόχο να επικρατήσουν μετά από μια ολοκληρωτική καταστροφή. Και ίσως για πρώτη φορά οι ταύτιση των εννοιών δεξιά- αριστερά με την πρόοδο και τη συντήρηση είναι άνευ περιεχομένου, αφού η πανδημία λειτουργώντας ως καταλύτης επανακαθορίζει τη στάση τους όχι στη βάση του αφηγήματος που η κάθε μια έχει ως πρόταση, αλλά με βάσει τη στάση τους απέναντι στα καταστροφικά αποτελέσματα που έχει επιφέρει.
Ο πόλεμος ωστόσο συνεχίζεται και όσο διαρκεί οι συνέπειες θα είναι κατά πολύ σοβαρότερες από αυτές που θεωρητικά υπολογίζονται. Οι ζημιές στην οικονομία όταν θα έρθει ο λογαριασμός θα είναι ανυπολόγιστες, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι όπως εννοιολογικά οι όροι επανακαθορίζονται διαμορφώνοντας το νέο πλαίσιο αντιπαράθεσης μεταξύ αριστεράς-δεξιάς, με τον ίδιο τρόπο αναδιαμορφώνεται και ο πολιτικός χάρτης στην «μεταπολεμική» περίοδο.
Αυτό θα συμβεί είτε το θέλουν οι «αρνητές» της πραγματικότητας είτε το ενθαρρύνουν αποσκοπώντας σε πολιτικά οφέλη οι λαϊκιστές που αξιοποιούν την καταστροφή για την επιστροφή. Η μάχη με την πανδημία αργά ή γρήγορα θα τελειώσει με νίκη της ζωής και των δυνάμεων της ελευθερίας. Η μάχη, όμως, τις δυνάμεις του σκοταδισμού θα συνεχισθεί και θα είναι αμφίρροπη. Ενδεχομένως και να διαρκέσει περισσότερο από την πανδημία εφόσον οι ηγεσίες των κρατών μελών της Ευρώπης συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες με λογιστικές πρακτικές.
Είναι αδιανόητο οι νεκροί και τα κρούσματα να είναι αντίστοιχα ενός παγκοσμίου πολέμου- ενδεχομένως και να τα ξεπεράσουν- οι επιπτώσεις σε κοινωνικοοικονομικό πεδίο να είναι τηρουμένων των αναλογιών ίδιες και χειρότερες, και οι ηγέτες να στρώνουν το χαλί στους σκοταδιστές αντιμετωπίζοντας την κατάσταση ως ένα πρόβλημα που η λύση του έγκειται στη τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων.
Το ότι δεν βλέπουμε τους νεκρούς και τους «τραυματίες»- κρούσματα, το ότι δεν βλέπουμε τις βόμβες να πέφτουν και τα κτίρια να καταρρέουν, δεν σημαίνει ότι η πανδημία δεν θα αφήσει τις ίδιες πληγές που άφησε ο παγκόσμιος πόλεμος και δεν θα χρειασθούν ηγεσίες αντίστοιχες εκείνων που κράτησαν τη δημοκρατία όρθια ανασυγκροτώντας τις οικονομίες των κρατών τους με βάσει τις κοινωνικές ανάγκες των κοινωνιών τους.
Βρισκόμαστε σε καιρό πολέμου και ως εκ τούτου θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι έκτακτες συνθήκες απαιτούν έκτακτους χειρισμούς. Όπερ μεθερμηνευόμενο εστί, πάση θυσία πρέπει να κρατηθούμε στη ζωή με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς το βαθμό άρσης κάποιων ατομικών δικαιωμάτων. Αυτή την ώρα προέχει ο σκοπός και η πραγμάτωσή του. Να κρατηθούμε ασφαλείς ώστε μετά να ξαναχτίσουμε όσα γκρέμισε η πανδημία με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
