Πόση δύναμη αποκτά ένα μήνυμα…μέσα στη χαοτική στιγμή της αναζήτησης του συμπαντικού γίγνεσθαι, την ώρα εκείνη που έρχεται το ανθρώπινο να μεταβεί στην επουράνια ζωή εν ειρήνη.
Γράφει η ΑΡΙΣΤΕΑ ΚΟΝΤΟΖΟΓΛΟΥ*
Πόσο πόνο μάτια μου μπορεί να αντέξει μια καρδιά…; Σε τι tempo συνεχίζει να χτυπά; -Καλό ταξίδι,να προσέχεις,όταν φτάσεις στείλε μήνυμα…- Μάταια τόσες μανάδες περίμεναν το μήνυμα αυτό…
-Μάνα έφτασα- , δυο λέξεις, η απόλυτη ευτυχία της στιγμής που δεν έφτασαν ποτέ σε πολλούς παραλήπτες και ξαφνικά χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια τους, συννέφιασε ο ουρανός ,τραντάχτηκε η γη από τον σπαραγμό της μάνας και χιλιάδες κραυγές απελπισίας, πόνου, θλίψης, οδύνης, πίκρας ταξίδεψαν σε όλο τον πλανήτη.
Αυτές τις μέρες και για μέρες, μήνες, χρόνια η σιωπή κλαίει και θα κλαίει εκκωφαντικά μπροστά στη τραγικότητα του ολέθριου μετωπικού δυστυχήματος των δύο τρένων στα Τέμπη, όπου ο ανθρώπινος νους δε μπορεί να το διανοηθεί ότι…κι όμως συνέβη.
Βρέθηκα στους δρόμους της πόλης να περπατώ με ακαθόριστο προορισμό, όλα γύρω ξάφνου μαύρισαν, ανάμεσα σε γκρι σκιές περαστικών και το μοιρολόι, ο πόνος της μάνας, έφτασε μέχρι και δω στο κέντρο της αιώνιας αναβλητικότητας σοβαρών καταστάσεων.
Και μονολογώ… «Πώς να γιάνουν τόσες πληγωμένες καρδιές μάτια μου, πώς;;;»
Έτσι όπως κόπηκε το νήμα της ζωής τόσων ανθρώπων, ανάμεσά τους πολλοί νέοι που μόλις είχαν ανοίξει τα φτερά τους στη πραγματοποίηση καρποφόρων ονείρων, πέταξαν στο άυλο, αφήνοντας πόνο αβάσταχτο στην επίγεια εν ζωή που προσπαθεί υποβασταζόμενη να συνεχίσει για τη δικαίωση και λύτρωση των αδικοχαμένων αυτών ψυχών.
Και κλείνω με το ποίημα του ποιητή Μίλτου Σταχτούρη με τίτλο «Η πληγωμένη άνοιξη» :
« Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
απ΄ όλες τις σημαίες που πονέσανε
από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν
για να χτιστεί ένας πύργος κατακόκκινος
μ΄ ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά ΄ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά ΄ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ΄ ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της».
Κοιτώντας το πένθος κατάματα βλέπουμε την ίδια την ομορφιά ματωμένη να χάνει την νιότη της και έτσι όπως πληγώθηκε η άνοιξη αυτή, τέτοια να μην ξανάρθει.
Αιωνία η μνήμη τους…
*Η Αριστέα Κοντόζογλου είναι Δημοσιογράφος
