«Κωλοτούμπες», «αυταπάτη» και «τακτοποιήσεις» είναι μερικές μόνο από τις λέξεις που επιλέγουν οι «υγιείς αριστεροί» όπως αυτοπροσδιορίζονται.
Το σύνθημα στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν: «Νέα Αρχή, Πολιτική Αλλαγή, Προοδευτική Κυβέρνηση». Ο πρόεδρος του κόμματος, από την εναρκτήρια ομιλία του στο Συνέδριο, φρόντισε να ξεκαθαρίσει τι σημαίνουν και οι τρεις στόχοι: μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, εκλογική νίκη και σχηματισμός «προοδευτικής κυβέρνησης».
Εδώ και αρκετές ημέρες κυκλοφορεί ένα κείμενο στα μέλη και τα στελέχη της αριστερής αντιπολίτευσης που βάζει τα πράγματα εκεί που τα ήθελαν πάντα οι συγκεκριμένοι: στην αριστερή «καθαρότητα του 3%».
Σε αυτό αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε με κορμό την πάλαι ποτέ ευρωκομμουνιστική Αριστερά σαν ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα. Και, σαν τέτοιο, κουβαλούσε πάντα την αντίφαση της αστικής πολιτικής και της οργανωμένης αριστερής βάσης. Αυτή η αντίφαση υπήρχε και όταν ήταν στο 3% και όταν ήταν στο 32% στις κάλπες. Ολες οι ‘‘κωλοτούμπες’’ της ηγεσίας, και στην περίοδο της διακυβέρνησης και στην περίοδο της αντιπολίτευσης, έπρεπε να ‘‘λογοδοτήσουν’’ στην οργανωμένη βάση.
Ο Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει, και πέτυχε στο Συνέδριο, να έχει τα ‘‘χέρια ελεύθερα’’ και για το είδος της αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση και για τα σενάρια συνεργασίας της μελλοντικής ‘‘προοδευτικής κυβέρνησης’’ και για την πολιτική που αυτή θα ακολουθήσει.
Το ερώτημα είναι αν αυτή η εσωκομματική νίκη του Τσίπρα θα δουλέψει. Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.
Για τον ‘‘ηγετικό’’ ΣΥΡΙΖΑ, η ‘‘πολιτική αλλαγή’’ δεν θα έρθει από τους αγώνες του κόσμου στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, στον δρόμο, αλλά με την ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ του κόσμου ‘‘στην κάλπη της απλής αναλογικής’’. Αυτό από μόνο του είναι μια αυταπάτη.
Η αντίληψη ότι ο κόσμος της δουλειάς, όταν με το καλό έρθει η ώρα των εκλογών, θα χρησιμοποιήσει το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με μισή καρδιά, έστω και με χαμηλές προσδοκίες, ως τον μόνο ‘‘ρεαλιστικό’’ τρόπο απέναντι στην κυβέρνηση, είναι εκτός από κοινοβουλευτικός κρετινισμός και μεγάλη ουτοπία.
Τα περίφημα ‘‘5+1 σημεία’, ακόμα και αν υλοποιηθούν και δεν έχουν την τύχη του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης, είναι και ‘‘σταγόνα στον ωκεανό’’ και δεν αγγίζουν τη ρίζα του προβλήματος που είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Σε μία περίοδο στασιμοπληθωρισμού, σαν τη σημερινή, τα όρια της κοινωνίας είναι πολύ στενά.
Δεν είναι μόνο τα διαπιστευτήρια στην οικονομική πολιτική. Είναι και τα διαπιστευτήρια σε ΝΑΤΟ και ΕΕ».
Και το κείμενο συνεχίζει: «Η στήριξη στη γραμμή της Δύσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν ήταν μόνο λόγια. Η ίδια η παρουσία και η ομιλία του Ζάεφ στο Συνέδριο ήταν η υπενθύμιση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που ‘‘τακτοποίησε’’ τις ‘‘εκκρεμότητες’’ στα Δυτικά Βαλκάνια για να μπορεί η ΕΕ και το ΝΑΤΟ να βάλουν πόδι στην περιοχή. Τέτοιες ‘‘τακτοποιήσεις’’, που αποκτούν τεράστια σημασία για το στρατόπεδο της Δύσης στην περίοδο του πολέμου στην Ουκρανία, είναι απαραίτητες στις ‘‘εκκρεμότητες’’ του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού που υπάρχουν στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η ‘‘νέα αρχή’’ του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη τα ‘‘δικά του’’ ΜΜΕ. Αμέσως μετά το Συνέδριο, ο Νίκος Ξυδάκης καρατομήθηκε από διευθυντής στο ρ/σ Στο Κόκκινο επειδή διαφώνησε με τις αναδιαρθρώσεις και το νέο σχέδιο για τα κομματικά ΜΜΕ, που προβλέπει μείωση του προϋπολογισμού και απολύσεις εργαζομένων, που κράτησαν ψηλά τη σημαία του κόμματος».
Προς το τέλος έχουν κρατήσει το καλύτερο: «Το δίλημμα ‘‘σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα’’ δεν είναι σύνθημα, είναι επιλογή πολιτικής στρατηγικής και αντίστοιχης στράτευσης. Και είναι μια επιλογή που δίνει προοπτική στην εργατική τάξη, αυτήν που ο Τσίπρας διαχρονικά υποτιμάει».
Από τα παραπάνω είναι εμφανές ότι μπορεί η επιφάνεια του ΣΥΡΙΖΑ να φαντάζει σαν μια ήρεμη θάλασσα, αλλά το εσωτερικό φαίνεται ότι βράζει. Με την κατάρτιση μάλιστα των ψηφοδελτίων και τους εξοβελισμούς μη αρεστών «υγιών αριστερών», τα καλύτερα για τον Τσίπρα είναι μπροστά. Μόλις ανακοινωθούν τα οριστικά ψηφοδέλτια, θα το εισπράξει με το παραπάνω…
