Χθες, με την ύψωση της ελληνικής σημαίας στη φρεγάτα «Κίμων», δεν προστέθηκε απλώς ένα ακόμη πλοίο στο Πολεμικό Ναυτικό. Σφραγίστηκε μια ιστορική συνέχεια.
Από εκείνες τις στιγμές που η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά συνομιλεί ευθέως με το παρόν. Γιατί υπάρχουν εποχές που η ισχύς είναι απτή και οι αποφάσεις κρίσιμες.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, το «Γεώργιος Αβέρωφ» εμφανίστηκε σε μια Ευρώπη γεμάτη ρωγμές. Αυτοκρατορίες υποχωρούσαν, σύνορα αμφισβητούνταν και η στρατηγική ισχύς καθόριζε τα πάντα. Η Ελλάδα τότε δεν είχε την πολυτέλεια της αδράνειας. Επένδυσε συνειδητά στη θάλασσα. Το «Αβέρωφ» δεν έγινε σύμβολο εκ των υστέρων. Έγινε εργαλείο κυριαρχίας. Με την παρουσία του, το Αιγαίο έπαψε να είναι αμφισβητούμενο και η ελληνική ναυτική ισχύς απέκτησε κύρος και σεβασμό.
Σήμερα, ο «Κίμων» υψώνει τη σημαία του σε έναν κόσμο ξανά ασταθή. Πόλεμοι στα σύνορα της Ευρώπης, γεωπολιτικός αναθεωρητισμός, εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Η αποτροπή δεν είναι θεωρητική. Είναι καθημερινή και απαιτεί επιχειρησιακή ετοιμότητα. Όπως τότε, έτσι και τώρα, η κυριαρχία δεν εξασφαλίζεται με κραυγές και υπερπατριωτικές φλυαρίες. Η πραγματικότητα τις διαψεύδει.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ανάδρομη πλώρη του «Κίμων» θυμίζει εκείνη του «Αβέρωφ». Είναι ένα σιωπηλό σύμβολο συνέχειας. Τότε με θωράκιση και πυροβόλα, σήμερα με αισθητήρες, δίκτυα και stealth. Άλλες τεχνολογίες, ίδιο στρατηγικό ζητούμενο: παρουσία και έλεγχο σε κρίσιμες θάλασσες.
Ο «Κίμων» δεν θα δράσει μόνος. Θα πλαισιωθεί από τρεις ακόμη Belharra, συγκροτώντας έναν στόλο ικανό να εγγυηθεί αποτροπή και κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο. Μα η αρχή πάντα έχει βάρος. Ο πρώτος φέρει το μήνυμα: η Ελλάδα δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις. Συμμετέχει σε αυτές.
Και αυτό το μήνυμα ακυρώνει όσους φωνάζουν περί «εκχώρησης κυριαρχίας». Κυριαρχία δεν είναι οι κραυγές ούτε οι σημαίες στα προφίλ. Είναι τα πλοία που πλέουν, οι συμμαχίες που λειτουργούν και η ισχύς που δεν χρειάζεται να απολογείται.
Το «Αβέρωφ» το απέδειξε τότε.
Ο «Κίμων» μόλις ξεκίνησε να το αποδεικνύει ξανά.
