ΦΤΑΙΕΙ η πολιτική απελπισία; Φταίει η αλαζονεία και η έπαρση; Ότι και να φταίει, χθες ο Α. Τσίπρας μιλώντας στους Financial Times (με συνέντευξη- καταχώριση, χορηγημένη από κρατικές επιχειρήσεις ή επιχειρήσεις που συναλλάσσονται με το κράτος π.χ. ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, Vivartia, Όμιλος Μυτιληναίου κλπ), άνοιξε άθελα του ένα τεράστιο θέμα.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ουσιαστικά, ότι συζητούσε το σκοπιανό με την Α. Μέρκελ από το 2015. Μια συζήτηση, η οποία έγινε όπως προκύπτει την περίοδο της «υπερήφανης διαπραγμάτευσης», η οποία ως γνωστόν κατέληξε στο μεγαλειώδες «αριστερό μνημόνιο».
Ο ΑΛΑΖΟΝΑΣ πρωθυπουργός στην προσπάθεια του να κερδίσει σε ηγετικότητα, αποκάλυψε, ότι είπε στην Γερμανίδα Καγκελάριο, πως μπορεί να λύσει το σκοπιανό. Και ήταν τόσο σίγουρος, ώστε-όπως είπε ο ίδιος-η Α. Μέρκελ του απάντησε, «δεν σε πιστεύω». Πέραν της παιδαριώδους ανάγκης του κ. Τσίπρα να καμώνεται τον παγκοσμίου βεληνεκούς πολιτικό, ο οποίος εντυπωσιάζει και την Μέρκελ, διέπραξε μοιραίο λάθος. Ομολόγησε την ένταξη του σκοπιανού στις καταστροφικές διαπραγματεύσεις του 2015.
ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ που γεννώνται, είναι πολλά και αμείλικτα. Με σημαντικότερο, αν στα ανταλλάγματα που έδωσε-όταν έπαψε να έχει «αυταπάτες» και ο Σόιμπλε τον είχε «σπρώξει» τόσο, ώστε να βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ΕΕ-έδωσε κι άλλα απ’ αυτά, που δεν έδιναν ο Α. Σαμαράς και η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αν δηλαδή εκτός από την δέσμευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, ανέλαβε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και για την επίλυση του σκοπιανού.
ΔΕΔΟΜΕΝΗΣ της μυστικής διπλωματίας που ακολούθησε στην συνέχεια και δεδομένου του κάκιστου περιεχομένου της συμφωνίας των Πρεσπών, το ερώτημα καθίσταται περισσότερο βάσιμο και κατά τούτο πιο πιεστικό: Είχε δώσει υποσχέσεις ο κ. Τσίπρας για το σκοπιανό; Είχε αναλάβει δεσμεύσεις; Κι αν ναι, ποιες;
ΤΟ ΘΕΜΑ είναι μείζον. Και είναι καλό και για τον ίδιο, πριν τα απαντήσει ο ιστορικός του μέλλοντος ή κάποιο από τα στόματα που μπορούν να ανοίξουν μετά την ήττα του, να τα απαντήσει ο ίδιος. Και μάλιστα πριν από τις 26 Μαΐου.
