Κατά τη γνωστή πρακτική η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να ψαρεύει σε θολά νερά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εισπράξει πολιτικά κεφάλαια, υπονομεύοντας ευθέως το πρόγραμμα εθνικού εμβολιασμού. Με μπροστάρηδες από τη μια τον πρώην αναπληρωτή υπουργό υγείας, Παύλο Πολάκη ο όποιος κατά δήλωση του δεν έχει εμβολιαστεί και δεν ξέρει πότε θα το κάνει, αφήνοντας σαφείς υπόνοιες για την ασφάλεια των εμβολίων αλλά και των επιστημόνων συναδέλφων του και από την άλλη την Θεοδώρα Τζάκρη η οποία μας είπε ότι το εμβόλιο βρίσκεται σε στάδιο προσωρινής άδειας, δήλωση η οποία συνιστά επίσης καθαρή υπονόμευση του εμβολιασμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στήνει ένα στημένο σκηνικό με μνήμες από τις πλατείες των «αγανακτισμένων». Όπως και τότε έτσι και τώρα ο στόχος παραμένει ίδιος. Η επιστροφή στην καρέκλα. Η βασική διαφορά όμως με το 2014 είναι ότι η όποια προσπάθεια κομματικού οφέλους δεν αφορά αριθμούς. Αφορά το ύψιστο αγαθό της ανθρώπινης ζωής και βάλλει κατά της δημόσιας υγείας.
Σήμερα «αφρίζουν» όταν ακούν τον Βορίδη να μιλάει για τη διαδικασία που θα ακολουθηθεί στο Δημόσιο σε περίπτωση που καταστεί υποχρεωτικός ο εμβολιασμός και τις επιπτώσεις με τις οποίες θα έρθουν αντιμέτωποι. Είναι οι ίδιοι που σιγοντάρουν το αφήγημα των απολύσεων στο Δημόσιο για να τρομοκρατήσουν τους δημοσίους υπαλλήλους.
Αρνούνται να λάβουν ξεκάθαρη θέση, χαϊδεύουν υποκριτικά εκείνους που φοβούνται ή αρνούνται εκ πεποιθήσεως να εμβολιαστούν και τους υπόσχονται έναν νέο, εύκολο δρόμο όπως το 2015, όταν έπαιξαν τις τύχες της χώρας στα ζάρια.
Γνωρίζουν ότι το τελευταίο τους χαρτί είναι η πανδημία. Είναι το τελευταίο καταφύγιο στο οποίο έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για επιστροφή στην εξουσία. Η επένδυση στο φόβο με οδηγό την παραποίηση της πραγματικότητας και τα fake news τελειώνει. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη αυτής της συμφοράς και αυτό τους τρομάζει. Όσο περισσότερο γίνεται αυτό αντιληπτό από τους πολίτες τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος. Εξάλλου, έτσι έχουν μάθει να ασκούν πολιτική. Στο σκοτάδι και τη μιζέρια.
Σε όλες τις χρονικές περιόδους και ιδιαίτερα στις περιόδους κρίσεων που θεωρούνται «ευκαιρίες» το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ένα: Πάνω απ όλους και απ’ όλα το κόμμα είχε, έχει και θα έχει πάντα την πρώτη προτεραιότητα.
