Θέση για το θέμα της μετονομασίας των σταθμών του μετρό στην Αθήνα πήρε και ο πρόεδρος της Αττικό Μετρό Νίκος Ταχιάος με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δκτύωσης.
«Έχω αποφύγει να σχολιάσω το θέμα της μετονομασίας των σταθμών του μετρό της Αθήνας, πριν να έχω εικόνα της κατάληξής του. Τώρα, μετά την ανακοίνωση της οικογένειας Μπακογιάννη, οφείλω να το κάνω:
1. Δεν μου ήρθε ξαφνικά θεία επιφοίτηση και με το «καλημέρα» ένας Θεσσαλονικιός πρόεδρος της Αττικό Μετρό αποφάσισε να βαφτίσει ξανά τους σταθμούς της Αθήνας. Το θέμα έφτασε σ’ εμένα απολύτως ώριμο και σε πλήρη γνώση όσων η ανάμειξη είναι προφανής και άγγιζαν οι συνέπειες της απόφασης. Άλλωστε, για κανέναν στη σημερινή διοίκηση της Αττικό Μετρό, ο Παύλος Μπακογιάννης δεν θα μπορούσε να είναι ένα όνομα σε μία ταμπέλα, όπως το ίδιο ισχύει αυτονόητα και για την οικογένειά του με την οποία υπήρξε διαρκής συνεννόηση στις λίγες αυτές ημέρες που έπρεπε να προλάβουμε την 30η επέτειο της δολοφονίας, αφού πέραν της πατρότητας της ιδέας, αυτή είχε αναλάβει και την δαπάνη της τιμητικής εκδήλωσης.
2. Ξέρω καλά τις περιπλοκές μιας μετονομασίας, αφού έχω 20 χρόνια προϊστορίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μπορούσα να γνωρίζω και τις πολιτικές και τις τεχνικές παραμέτρους του εγχειρήματος. Δεν συμφώνησα να εισηγηθώ κάτι που δεν μπορούσα να υποστηρίξω σε πολλαπλά επίπεδα. Όσοι με γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται ότι δεν θα το έκανα ποτέ.
3. Στο πολιτικό επίπεδο πιστεύω ότι ο Μπακογιάννης έχει καταγραφεί ως συνώνυμος της εθνικής συμφιλίωσης, όπως και ο Παναγούλης ως σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα. Σε μία εποχή που όλα αυτά μοιάζουν σε πολλούς «ψιλά γράμματα» και στους δρόμους έφτασαν να αλωνίζουν ελεύθερα οι νοσταλγοί των ναζί, ενώ και ο δολοφόνος Κουφοντίνας έκανε αυτοψία στα ματωμένα ίχνη που ο ίδιος έσπειρε στους αθηναϊκούς δρόμους, η εμφατική ανάδειξη θετικών συμβόλων της πολύ σύγχρονης ιστορίας είναι επιτακτική.
4. Γιατί στο μετρό, λοιπόν; Πιστεύω ότι σε μία σύγχρονη πόλη και μάλιστα με τις ευκολίες που παρέχουν σήμερα τα smartphones, οι ονομασίες των σταθμών μπορούν κάλλιστα να ιντριγκάρουν τον πολίτη και ιδανικά κάθε χρήστη που έχει κάτι να αποκομίσει από αυτές, χωρίς δογματική προσκόλληση στην αναφορά στον χώρο. Προφανώς, κανείς δεν μπορεί να αγγίξει το «Σύνταγμα» ή το «Πανεπιστήμιο», όσο κι εάν για τον δεύτερο θα έβρισκα πιο ευρηματικό το «Αθηναϊκή Τριλογία». Όμως «Ευαγγελισμός»; Εάν η χωρική ονομασία είναι η σημαντικότερη, γιατί όχι «Εθνική Πινακοθήκη» που αφορά και τους επισκέπτες της πόλης; Ας μην υπερβάλλουμε! «Botzaris» λέγεται η παρισινή στάση που αποτίει φόρο τιμής στον Μάρκο Μπότσαρη κι εκεί πέφτει το μάτι κάθε Έλληνα που χτενίζει τον χάρτη του μετρό. Γιατί όχι, «Παύλος Μπακογιάννης» ως ένα νέο τοπωνύμιο; Άλλωστε, κανείς δεν ξεκινά για ένα νοσοκομείο, χωρίς να ξέρει την στάση που θα κατεβεί.
Σε κάθε περίπτωση, λυπούμαι που έγινα και ο ίδιος, άθελά μου, μέρος μιας συζήτησης που έβαλε στο «κάδρο» έναν σπουδαίο απόντα που θα πρέπει να συζητιέται μόνο ως σύμβολο της Ελλάδας που χρειαζόμαστε. Και λυπούμαι που αυτό συμβαίνει λίγες ημέρες πριν την 30η επέτειο της δολοφονίας του.
Υ.Γ.: Με αυτήν μου την ανάρτηση εξαντλώ το θέμα. Δεν πρόκειται να απαντήσω σε τίποτε και κανέναν για το γεγονός, ούτε να μπω σε θεωρητική συζήτηση για τις ονοματοδοσίες» αναφέρει ο κΤαχιάος.
