Η Μάργκαρετ Θάτσερ συμβολίζει την ήττα του χουλιγκανισμού. Είναι παιχνίδι της ιστορίας το ότι η κορυφαία ιδεολόγος εναντίον του κράτους χρησιμοποίησε τη ρυθμιστική ισχύ της πολιτείας, τους μηχανισμούς και τις δομές του κράτους για να διαλύσει ένα φαινόμενο με βαθιές ρίζες στην αγγλική κοινωνία και να καταστήσει το ποδόσφαιρο ασφαλές και προσιτό στους πολίτες.
Η δολοφονία του Αλκη είναι αλήθεια πως συντάραξε την ελληνική κοινωνία. Οι γονείς του, άνθρωποι συντετριμμένοι από τον πόνο, υπήρξαν φωτεινό παράδειγμα αποκηρύσσοντας το μίσος και την εκδίκηση. Ζήτησαν Δικαιοσύνη και Αποτροπή του φαινομένου. Σαράντα χρόνια τώρα το πολιτικό σύστημα, η πολιτεία, η Δικαιοσύνη, αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε τον «ελληνικό χουλιγκανισμό», όχι ως μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά ως συνιστώσα του φαινομένου της βίας που συναντάται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας. Συντεχνίες, μεγάλα και μικρά προσωπικά και ομαδικά συμφέροντα έχουν γίνει μια αλυσίδα γύρω από τον λαιμό της ελληνικής κοινωνίας.
Η πολιτεία με τα εργαλεία του κράτους είναι αυτή που πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Βραχυπρόθεσμα θα πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη για την αναίτια δολοφονία ενός 20χρονου παιδιού. Οι αναγκαίες αλλαγές στον ποινικό νόμο, η πραγματική έκτιση των ποινών και η παραδειγματική τιμωρία των παραβατών του νόμου, από τους προέδρους των ΠΑΕ μέχρι τα μέλη των συλλόγων, είναι αυτονόητα, αλλά δύσκολα να υλοποιηθούν μέτρα σε έναν χώρο σπαρμένο με κάθε είδους μαύρα συμφέροντα. Αυτά αφορούν τον τομέα της τιμωρίας.
Η αποτροπή της βίας αντίστοιχα απαιτεί ένα σύνολο μακροπρόθεσμων πολιτικών. Οικογένεια, εκπαιδευτικό σύστημα, ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης παίζουν τον ρόλο τους στο να γίνει η βία ένα ενδημικό φαινόμενο στη χώρα. Ολα ξεκινούν από το εκπαιδευτικό σύστημα. Στο δημοτικό σχολείο οι μαθητές μπορούν να γράφουν στα θρανία, στους τοίχους, να σκίζουν βιβλία, να μιλούν με έλλειψη σεβασμού στους δασκάλους τους. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο μπορούν να βάζουν λουκέτα στις πόρτες των σχολείων, να καίνε θρανία, να ρίχνουν καπνογόνα, να απαγορεύουν με βία στους συμμαθητές τους να μπουν στο σχολείο.
Αποφοιτώντας από το σχολείο, η βία παίρνει νέες διαστάσεις στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα, στις αναρχικές ομάδες και στις καταλήψεις, ακόμα και σε πολιτικές νεολαίες κομμάτων, σε ανορθολογικές κινήσεις όπως οι αντιεμβολιαστές στις μέρες μας. Οι εκφραζόμενοι με βία κάθε μορφής δεν είναι η πλειοψηφία, είναι μικρές μειοψηφίες για τις οποίες πολλές φορές αναπτύσσονται ιδεολογικές θεωρίες αιτιολόγησής τους.
Είναι μειοψηφίες οι οποίες επιβάλλονται, τρομοκρατούν και αναπαράγονται, ενώ η κοινωνία δείχνει τουλάχιστον ανοχή. Τι είναι άραγε η μεταρρύθμιση; Μην είναι οι νόμοι που συνέχεια αλλάζουν; Μην είναι ανακοινώσεις της στιγμής που ξεχνιούνται; Μεταρρύθμιση για την αποτροπή της βίας είναι ένα σύνολο πολιτικών που ξεκινάει από τη διοίκηση, αξιολόγηση και κανονισμό λειτουργίας του σχολείου, συνεχίζει με επανασχεδιασμό των κοινωνικών υπηρεσιών που υποστηρίζουν σε επίπεδο γειτονιάς σχολεία και οικογένειες με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.
Βάζει κανόνες και όρια στον λόγο των ΜΜΕ που παράγουν μίσος και ωθούν στη βία. Και είναι πια πασιφανής η ανάγκη διεθνούς ρυθμιστικού πλαισίου για τη λειτουργία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία αφενός βοηθούν τη δημοκρατία, αφετέρου διευκολύνουν κάθε μορφή εγκλήματος. Η αποτροπή θέλει χρόνο, αλλά ας αρχίσει οργανωμένα και με συναίνεση από σήμερα.
το άρθρο της Αννας Διαμαντοπούλου δημοσιεύεται στα Νέα
