Είναι απορίας άξιο για πολλούς το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτινάξει τη ρετσινιά του κόμματος που φλερτάρει με το περιθώριο και τα φαινόμενα βίας. Αναφερόμαστε στην πιο ακραία εκδοχή βίας, την εγκληματική συμμορία της «17 Νοέμβρη», τη φονική δράση της οποίας –με διάφορες αφορμές– τα στελέχη του κόμματος βρίσκουν τρόπο να αθωώνουν. Από τον Μάκη Μπαλαούρα και τον Θοδωρή Δρίτσα έως (δυστυχώς) τον Θεόφιλο Ξανθόπουλο και πόσους άλλους λιγότερο γνωστούς.
Αλλωστε, όταν είχε προκύψει το (μη) θέμα με την περίφημη απεργία πείνας του Κουφοντίνα για το αν θα πάει σε άλλη φυλακή από αυτήν που ήταν, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Κουμουνδούρου είχε δώσει ρεσιτάλ υποστήριξης του πιο απεχθούς δολοφόνου της μεταπολίτευσης.
Πολλοί, συνεπώς, απορούν πώς ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία δεν έχει ξεκαθαρίσει τους δεσμούς του με τη βία και την τρομοκρατία, όπως έκαναν άλλα κόμματα της Αριστεράς στην Ιταλία, τη Γερμανία κ.α.
Η εξήγηση είναι σχετικά απλή: ακόμα και σήμερα ο «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ», όπως λένε για αυτούς που βρίσκονται στην «αυλή του κόμματος», γοητεύεται από την κουλτούρα της βίας, συμμετείχε σε διάφορες εκδηλώσεις βίας, δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα του ένοπλου αγώνα. Ετσι εξηγείται που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδικάζει τα μπάχαλα στις διαδηλώσεις ή τα πανεπιστήμια ή που δεν ήθελε να αλλάξει ο νόμος για τις μολότοφ ή που (κάποια από) τα στελέχη του τρέχουν για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα και των υπολοίπων δολοφόνων.
Αυτός ο περίγυρος ασκεί τεράστια επιρροή στο στελεχικό δυναμικό του κόμματος, καθώς και στη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ. Και επειδή πολλά στελέχη του νιώθουν ενδεχομένως ενοχές που φορούν το κουστούμι του βουλευτή και συμμετέχουν στην αστική δημοκρατία, δίνουν συνεχώς εξετάσεις σε αυτόν τον περίγυρο. Και ο πιο εύκολος τρόπος να χαϊδέψουν αυτόν τον περίγυρο είναι δίνοντας νομιμοποίηση στη βία ή τρέχοντας στα δικαστήρια και στα αστυνομικά τμήματα για να υπερασπιστούν ανθρώπους του κοινού ποινικού που φορούν τον μανδύα του «αγωνιστή».
Ως γνωστόν, άλλωστε, στη μυθολογία του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η διάκριση μεταξύ καλής και κακής βίας, ανάλογα ποιος την ασκεί αλλά και ποιος την υφίσταται.
Οποιος μελετήσει τη στάση πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ όταν γινόταν η δίκη της «17 Νοέμβρη», όπως επίσης και την αντίδραση της πλειοψηφίας του κόμματος στα γεγονότα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, θα καταλάβει ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ η –για να μην πούμε τίποτα χειρότερο– ανοχή στη βία είναι συστατικό στοιχείο της ύπαρξής του.
*Δημοσιογράφος, υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στον Βόρειο Τομέα
