Η υπόθεση παρακολουθήσης του Νίκου Ανδρουλάκη, οι πολιτικές εξελίξεις που σηματοδοτεί και η στάση του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ απέναντι στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ανδρέας Παπαδόπουλος
Το πλήγμα της κυβέρνησης από τις παρακολουθήσεις είναι μεγάλο, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα επακολουθήσει στο πεδίο των αποκαλύψεων. Ήδη το ρεπορτάζ της έγκριτης «Καθημερινής της Κυριακής» -που δεν έχει διαψευστεί- μιλάει για παρακολουθήσεις άλλων 7 ή 8 πολιτικών.
Από τις εξελίξεις αυτές το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ βρέθηκε στον αφρό της επικαιρότητας από τη στιγμή που ο πρόεδρός του ήταν το θύμα αυτών των σκοτεινών πρακτικών και πρωτοστάτησε στο πεδίο των αποκαλύψεων. Και πρωτοστάτησε με θεσμικό τρόπο, ενδεικτικό της σοβαρότητας με την οποία κινείται ο κ. Ανδρουλάκης.
Οι εξελίξεις τοποθέτησαν εκ των πραγμάτων το ΠΑΣΟΚ μετωπικά απέναντι στην κυβέρνηση και πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, μιας και ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να αξιοποιήσει με κάθε τρόπο τη δυσώδη αυτή υπόθεση. Όποιοι δεν παρακολουθούσαν την αλληλουχία των γεγονότων, θα πίστευαν πως ο Τσίπρας είναι αυτός που παρακολουθείται. Ενδεικτικό, για παράδειγμα, το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη, που έδωσε ρεσιτάλ όλες αυτές τις μέρες, με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ έξω από τα γραφεία της ΕΥΠ να δίνει το τηλέφωνό του μπας και τον παρακολουθήσουν και αυτόν.
Τα γεγονότα, λοιπόν, τοποθετούν το ΠΑΣΟΚ απέναντι στην κυβέρνηση, άσε, δε, που δεν ήταν και ποτέ «κοντά». Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει διά της διολισθήσεως το ΠΑΣΟΚ να πάει πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γλιτώνεις από κάτι που θεωρείς κακό, επιλέγοντας το χειρότερο. Και αποδεδειγμένα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το χειρότερο.
O χρόνος, στην περίπτωσή του, δεν λειτουργεί απαλυντικά. Αφενός γιατί δεν έχει κάνει την παραμικρή αυτοκριτική, αφετέρου γιατί δεν έχει αλλάξει τίποτα σε σχέση με το παρελθόν. Τα ίδια πρόσωπα είναι δεδομένο ότι θα επιδιώξουν να επαναλάβουν τις ίδιες άθλιες πρακτικές, χωρίς καν τον πρώιμο ρομαντισμό ή και αφέλεια της πρώτης περιόδου.
Το περίφημο «αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», που τόσο θέλει να σπάσει ο Αλέξης Τσίπρας και κάποιοι ανερμάτιστοι συνοδοιπόροι του, δεν ήταν μια σημαία ευκαιρίας. Ήταν μια πολιτικά ετερόκλητη συμμαχία ανθρώπων που πίστευαν στην Ελλάδα των ανοιχτών οριζόντων, της Ευρώπης και της ευρωζώνης, του κράτους δικαίου. Οι άνθρωποι αυτοί συνασπίστηκαν κάτω από την ομπρέλα του «ναι» το καλοκαίρι του 2015 για να αποτρέψουν την καταστροφή, την παράλυση του κράτους, την χρεοκοπία, την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τους ένωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα που δεν σέβεται τη διάκριση των εξουσιών, που δεν πιστεύει στη λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών, που θεωρεί πως οι αρμοί της εξουσίας πρέπει να καθορίζονται από το ίδιο το κόμμα, που βλέπει τους δημοσιογράφους ως εχθρούς του – πλην αυτών που είναι στην υπηρεσία του κόμματος. Που εντέλει κινείται πάνω σε αντιθεσμικές ράγες.
Τα κυβερνητικά πεπραγμένα του το επιβεβαιώνουν, ενώ σε ό,τι αφορά στο μέλλον την πιο γλαφυρή περιγραφή την έχει κάνει ο Παύλος Πολάκης λέγοντας πως «την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς». Ο καθένας μπορεί εύκολα να προβλέψει τι θα είναι το «αλλιώς»…
Το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας ήταν αυτό που κράτησε όρθια τη χώρα απέναντι στον χυδαίο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και της ακροδεξιάς, αλλά και της αντιμνημονιακής ΝΔ των Ζαππείων. Οι ηγέτες του, Γιώργος Παπανδρέου και Ευάγγελος Βενιζέλος, ελεεινολογήθηκαν ως Πινοσέτ, Κουίσλιγνκ, γερμανοτσολιάδες κλπ. Τα στελέχη του στοχοποιήθηκαν ως προδότες που υπέγραφαν ότι τους έδιναν οι κακοί δανειστές. Οι «ηρωικοί» ψηφοφόροι του λοιδορήθηκαν και δεχόντουσαν επί χρόνια το bullying από τους (όψιμους) συριζαίους. Πίσω από όλα αυτά ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ευρύτερος «χώρος» του.
Φυσικά τα πράγματα δεν είναι στατικά, πολύ περισσότερο στην πολιτική. Όμως. Όμως με όσους ήθελαν -και θέλουν- να μετατρέψουν τη χώρα σε καθεστώς δεν μπορεί να υπάρξει κανένα περιθώριο διαλόγου. Με αυτούς που δίχασαν τους έλληνες και έπαιξαν την Ελλάδα στα ζάρια, δεν μπορεί να υπάρξει πλαίσιο συνεννόησης. Με αυτούς που πήγαν να βάλουν φυλακή μέσω της Novartis τους βασικούς πολιτικούς τους αντιπάλους δεν μπορεί να κάτσεις στο ίδιο τραπέζι. Με αυτούς που νομιμοποίησαν στα μάτια του δημοκρατικού κόσμου τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο δεν μπορεί να ανταλλάξεις απόψεις. Με αυτούς που πήγαν να ελέγξουν τα μέσα ενημέρωσης και έπαιξαν-και παίζουν-με τον υπόκοσμο της δημοσιογραφίας δεν μπορεί να συνομιλείς για το ρόλο του τύπου, της ενημέρωσης, τις ελευθερίες. Με αυτούς που γοητεύονται από την κουλτούρα της βίας και δίνουν μάχες για τον Κουφοντίνα και την εγκληματική παρέα του δεν ανταλλάσεις εύκολα πολιτική καλημέρα.
Αλλά και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς σε σχέση με όσα ζήσαμε από το 2011 ως το καλοκαίρι του 2019. Τις προγραφές προσώπων; Τις μούντζες; Τους ξυλοδαρμούς πολιτικών; Τις αντισυγκεντρώσεις; Τις κατηγορίες για χούντα που δεν τελείωσε το ’73; Τις κρεμάλες; Την επίθεση στον Κάρολο Παπούλια στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης; Τις χυδαιότητες με τις αυτοκτονίες; Τις αγκαλιές με τον Καμμένο; Τους θεατρινισμούς του Βαρουφάκη; Τους σφιχταγκαλιασμούς με την Χρυσή Αυγή και τα από κοινού ταξιδάκια σε ακριτικά νησιά ή μήπως την παρατεταμένη καθυστέρηση στη δίκη των Ναζί; Την πολύωρη διαπραγμάτευση που στοίχισε πόσα δις ευρώ; Το κλείσιμο των τραπεζών; Το αντιθεσμικό δημοψήφισμα παρωδία; Το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες; Τον Αλέξη Τσίπρα που ρωτούσε τι ώρα θα πετάξουν τα καναντέρ το πρωί ενώ η φωτιά στο Μάτι είχε σβήσει ώρες πριν αφήνοντας δεκάδες νεκρούς; Τον χυδαίο τρόπο που πήγαν να κουκουλώσουν το Μάτι; Τα κότερα και τα πούρα; Το κωμικοτραγικά που συνέβαιναν με τις μετακινήσεις βουλευτών όταν ψηφιζόταν η Συμφωνία των Πρεσπών; Τον Παπαγγελόπουλο ή τον Τζανακόπουλο σε σχέση με την Νοβαρτις και άλλες δικαστικές υποθέσεις; Την υπουργοποίηση Χαϊκάλη; Τον Πολάκη εν συνόλω;
Ποιο πρόσωπο εντέλει να πάρεις και ποιο πρόσωπο να αφήσεις; Μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού όσοι πολιτεύτηκαν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αριστερή ενσυναίσθηση.
Και για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα: Στην πανδημία ο ΣΥΡΙΖΑ φλέρταρε απροκάλυπτα με τους ανεμβολίαστους. Στην εισβολή της Ρωσίας δεν πήρε καμία ξεκάθαρη στάση, αντιθέτως με έμμεσο τρόπο στήριξε τον Πούτιν. Στα θέματα της παιδείας έχει μείνει κολλημένος στη δεκαετία του 1970 και του 1980. Ας μην μιλήσουμε, δε, για θέματα που έχουν μεταρρυθμιστική σκοπιά, όπως αυτά της αξιολόγησης, του ρόλου του δημοσίου, της ανάπτυξης, της οικονομίας κλπ. Στη μεγάλη πλειονότητα των θεμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Ζει και αναπνέει με το διχασμό της κοινωνίας, επιδιώκοντας να στήνει ψευδεπίγραφα δίπολα, όπως για παράδειγμα αυτό με τον Λιγνάδη.
Και τι κάνεις, θα αναρωτηθεί κανείς; Μα, όσα κάνει ο Νίκος Ανδρουλάκης από την πρώτη μέρα που εκλέχτηκε πρόεδρος: Στοχοπροσήλωση στην αυτόνομη στρατηγική, ενίσχυση της προγραμματικής φαρέτρας, ανάδειξη φερέγγυων προσώπων, οργανωτική ανασυγκρότηση, αντιπολίτευση αρχών. Με προφανή στόχο να ξανακερδίσει την ηγεμονία στο χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Τα υπόλοιπα περί συνεργασίας με Τσίπρα και Βαρουφάκη είναι απλώς για τις επιθεωρήσεις του καλοκαιριού.
πηγή: athensvoice.gr
