Έπεσαν οι τόνοι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο δικός μου, που τον έχω φυτεμένο στην Κουμουνδούρου και με ενημερώνει για διάφορα, αναρωτιέται (και εγώ μαζί του, εννοείται) «ως πότε;». Αυτός, τρελός και παλαβός με τον Τσίπρα (μιλάμε για έρωτα μεγάλο – είχα να το δω από τον καιρό του Ανδρέα με τον περίφημο… Ρόρη) είναι της άποψης ότι «Ο Αλέξης έπρεπε να το ξεκαθαρίσει τώρα το τοπίο, τώρα που προέκυψε το θέμα, και όχι να περιμένει μήπως και καλά ξανασυμβεί κάτι».
Ρώτησα τον άνθρωπό μου, πόθεν η απαισιοδοξία του για τη σχετική εξέλιξη:
– Κοίτα να δεις, αυτά τα πράγματα κόβονται με το μαχαίρι, όχι με την κουβέντα. Ο Τσακαλώτος θα τον αμφισβητήσει ξανά τον πρόεδρο, να μου το θυμάστε. Μπορεί όχι σε τρεις μέρες ή σε μια εβδομάδα. Αλλά σε έναν μήνα ας πούμε ή σε δυο, και ενώ θα έχει προκόψει σοβαρότατο θέμα, όχι το “πολιτικός απατεώνας” με τον Μητσοτάκη. Το ξέρω το έργο, το έχω ξαναδεί…
Συμφώνησα με τον δικό μου – αν όντως ο πρόεδρος Τσίπρας έχει στο μυαλό του να στήσει ένα αρχηγικό κόμμα κατά τα πρότυπα του ΠΑΣΟΚ, ένα έπρεπε να κάνει: να πάρει το κεφάλι του Τσακαλώτου για να παραδειγματιστούν και να συμμορφωθούν και οι υπόλοιποι. Τώρα, απλώς περιμένουμε την επόμενη φορά…
Ο άνθρωπός μου, μου ανέφερε χθες το απόγευμα ότι «έπαιξαν ρόλο για να κατευναστούν τα πνεύματα, ο Βούτσης και ο Φλαμπουράρης, οι οποίοι ζήτησαν και από τους δυο να αποφύγουν την εμφύλια σύρραξη η οποία θα προκαλέσει ζημιά στο κόμμα».
Στο πλαίσιο αυτό ο δικός μου υποστήριξε (παρότι δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά…) ότι πραγματοποιήθηκε και κατ’ ιδίαν συνάντηση μεταξύ Τσίπρα – Τσακαλώτου, κατά την οποία υπήρξε «μια ειλικρινής συζήτηση, δυο καλών φίλων και συντρόφων».
Αμα είναι έτσι οι φίλοι, τι να τους κάνεις τους εχθρούς; Αναρωτιέμαι…
Του Γιώργου Παπαχρήστου από το Στίγμα στα Νέα
