Η ατσάλινη θέληση έφερε την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη στην κορυφή του βάδην στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου, όμως τα λόγια της πρέπει να ηχήσουν ως… καμπανάκι στα αυτιά μας.
Γράφει ο Φώτης Καρύδας
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη στα 38 της χρόνια κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα των 35 χιλιομέτρων βάδην, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου, που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στο Μόναχο της Γερμανίας. Μια φοβερή επιτυχία αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία της αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προπονείται τα τελευταία χρόνια, χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη.
Η Αντιγόνη δεν γεννήθηκε από πλούσια οικογένεια. Δουλεύει ακόμα στην ταβέρνα των γονιών της στην Καρδίτσα για να τα βάζει πέρα, ταυτόχρονα με τις εξαντλητικές προπονήσεις σε καθημερινή βάση. Ξεκίνησε την ενασχόλησή της με το άθλημα του βάδην από το σχολείο ακόμα. Αρχισε να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά στη συνέχεια διάφορα προσωπικά προβλήματα την ανάγκασαν να εγκαταλείψει το άθλημα για οκτώ χρόνια: από τα 19 μέχρι τα 27 της. Η ατσάλινη θέλησή της, όμως, την έφερε το 2011 πίσω στα γήπεδα.
Από τότε έχει προκριθεί και συμμετάσχει σε Πανευρωπαϊκά, Παγκόσμια Πρωταθλήματα όπως στο Ορεγκον του Καναδά, όπου βγήκε 4η, αλλά και σε δύο Ολυμπιάδες στο Ρίο και στο Τόκιο, όπου κατέκτησε την 8η θέση. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι σήμερα που ήρθε το χρυσό μετάλλιο, ένιωθε και ήταν απελπιστικά μόνη. Οπως ανέφερε και η ίδια σε περσινή συνέντευξή της: «Αν έβγαινα από το “Survivor” θα κέρδιζα περισσότερα». Είναι πραγματικά λυπηρό μια ολυμπιονίκης στη χώρα μας να αισθάνεται έτσι. Οπως λέει η αθλήτρια, έχει μια μικρή χρηματική στήριξη από την ομοσπονδία, η οποία όμως κόβεται μόλις αποσυρθεί κανείς από το άθλημα και έτσι στην ουσία βρίσκεσαι να είσαι 40 ετών και ανεπάγγελτος.
«Τώρα περιμένουμε από τον υπουργό να αλλάξει ο νόμος και να μπαίνουν στα στρατιωτικά σώματα οι οκτώ πρώτοι ολυμπιονίκες». Ενα απόλυτα δίκαιο αίτημα, αν σκεφτεί κανείς πως αυτό εφαρμόζεται σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα στην Ιταλία και την Ισπανία. Επιπλέον, σε αυτές τις χώρες η ομοσπονδία βρίσκει και χορηγούς στους αθλητές. Δυστυχώς στην Ελλάδα οι χορηγοί γοητεύονται από το ποιος αθλητής έχει περισσότερους followers στο Instagram και όχι από την αθλητική αξία του.
Οταν προκρίθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, κρατούσε τα παπούτσια της πολύ περισσότερο από ό,τι πρέπει, γιατί δεν είχε λεφτά να πάρει καινούργια. «Εφταναν στο σημείο να τρυπάνε από κάτω, έφευγε η σόλα. Επρεπε να νιώθω ότι καίγεται το πόδι μου για να πάρω καινούργια». Πόσο αξιοζήλευτο είναι πραγματικά μια αθλήτρια να φτάνει σε αυτό το επίπεδο αγωνιστικά, μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες.
Πρέπει να αλλάξουν σίγουρα πολλά στον χώρο του αθλητισμού και η πολιτεία να πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες στήριξης των πρωταθλητών μας. Αυτών των υπερανθρώπων που με αυταπάρνηση και πολύ κόπο μας συγκινούν, μας κάνουν τόσο υπερήφανους, υψώνουν τη γαλανόλευκη σε κάθε μεγάλη αθλητική διοργάνωση και οδηγούν τη χώρα μας ψηλά. Ταυτόχρονα, οι μεγάλες εταιρείες αξίζει να ψάξουν και να μάθουν για τις ιστορίες αυτών των παιδιών και να στηρίξουν δίχως κανέναν δισταγμό τους αθλητές ήρωές μας. Υπάρχει καλύτερο πρότυπο από την Αντιγόνη Nτρισμπιώτη; Ψάχνετε ακόμα για πιο επιδραστικό «influencer»;
Εύχομαι πραγματικά τόσο η Αντιγόνη όσο και όλα τα νέα παιδιά που κάνουν πρωταθλητισμό να βρουν την υποστήριξη που τους αξίζει και να συνεχίσουν να μας εμπνέουν όπως μόνο εκείνοι ξέρουν.
