Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί την προεκλογική εκστρατεία της νεότερης βουλευτού στην ιστορία του αμερικανικού Κογκρέσου.
Δέσποινα Κουτσομητροπούλου
Όταν η Ρέιτσελ Λίαρς άρχισε να ακολουθεί και να καταγράφει με την κάμερα της την Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ, το 2016, κανείς δεν γνώριζε ποια θα ήταν η εξέλιξη αυτού του εγχειρήματος. Δύο χρόνια αργότερα, μετά την επικράτηση της στις εκλογές του Ιουνίου, η Κορτέζ, στα 29 της χρόνια έγινε η νεότερη βουλευτής στην ιστορία του αμερικανικού Κογκρέσου και το αγαπημένο παιδί όλων των αντικυβερνητικών αμερικανικών μέσων.
Η σκηνοθέτης Λίαρς δεν περιορίστηκε μόνο στην Οκάσιο-Κορτέζ, την σταρ πλέον των Δημοκρατικών. Έφτιαξε μια ταινία με τέσσερα πορτρέτα. Ακολούθησε άλλες τρεις γυναίκες στις προεκλογικές τους εκστρατείες, που έγραψαν κι αυτές ιστορία ως πολιτικά αουτσάιντερ. Δεν ήταν επαγγελματίες πολιτικοί, καμία σχέση με πολιτικούς καριέρας, δεν πατούσαν στο χαλί του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου και απλά έτυχε να είναι γυναίκες. Και έτσι γεννήθηκε το ντοκιμαντέρ «Knock Down The House», που πριν λίγες ημέρες έκανε πρεμιέρα στο Netflix.
Κινηματογραφώντας τις τέσσερις ηρωίδες της, η σκηνοθέτης αποτύπωσε τη σύνδεση τους με τον μέσο Αμερικανό πολίτη. Με τον πολίτη που εργάζεται κι αγωνιά. Πρωταγωνίστριες είναι η Έιμι Βιλέλα, η Κόρι Μπους, η Πόλα Τζιν Σουέρεντζιν και η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ. Αναμφισβήτητη σταρ του ντοκιμαντέρ είναι η τελευταία όχι μόνο γιατί είναι η μόνη που κατάφερε να εκλεγεί, εκτοπίζοντας τον ισχυρότατο αντίπαλο του Δημοκρατικού κόμματος, ο οποίος κρατούσε την έδρα από το 1999, αλλά και για το γεγονός ότι σε χρόνο ρεκόρ αναδείχθηκε σε διασημότητα της πολιτικής με ζωηρότατη παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την ίδια να προσελκύει το ενδιαφέρον του κόσμου σε ό,τι κι αν κάνει. Όλα λοιπόν βασίζονται στην επικοινωνία με τους απλούς πολίτες. Και η Κορτέζ το είχε πετύχει πριν καν εκλεγεί.
«Σκοπός του ντοκιμαντέρ δεν είναι η δημιουργία μιας πλατφόρμας για πολιτικούς» εξηγεί η Λίαρς σε συνέντευξη της « σκοπός ήταν να αφηγηθώ μια ιστορία για μια ιστορική στιγμή, πώς την έζησαν οι άνθρωποι από μέσα και πώς το πολιτικά ανέφικτο μπορεί να γίνει εφικτό. Εμείς διατηρήσαμε απόλυτη ανεξαρτησία στην παραγωγή, όλες οι χρηματοδοτήσεις προήλθαν από μη κερδοσκοπικές πηγές και δεν δώσαμε υλικό στις υποψήφιες για τη δική τους προώθηση. Καμία σύγκρουση συμφερόντων. Τραβήξαμε μια πλατιά κόκκινη γραμμή στην άμμο».
Αρχικά η σκηνοθέτης απευθύνθηκε στις κινηματικές οργανώσεις λαϊκής βάσης όπως οι «Brand New Congress» και «Justice Democrats» που στηρίζουν «μη επαγγελματίες πολιτικούς», πρακτικά άγνωστους υποψήφιους, όπως αυτές τις γυναίκες στις προκριματικές εκλογές του 2018. Από αυτή τη δεξαμενή η Λίαρς επέλεξε τέσσερις υποψήφιες του Δημοκρατικού Κόμματος με τα εξής κριτήρια : καθεμιά είχε μια ελκυστική ιστορία, έναν φαινομενικά αήττητο αντίπαλο και μια προοδευτική πλατφόρμα. Η Βιλέλα (Νεβάδα) στράφηκε στην πολιτική μετά από μια οικογενειακή τραγωδία. Τόσο η Μπους (Μιζούρι) όσο και η Σουέρεντζιν (Δυτική Βιρτζίνια) είχαν μπουχτίσει από το κατεστημένο των Δημοκρατικών βουλευτών που εκλέγονταν στις περιοχές τους. Και τελευταία ή καλύτερα πρώτη η Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ (Νέα Υόρκη-Κουίνς), που εξελέγη, με καταγωγή από το Πουέρτο Ρίκο, η πρώην «σερβιτόρα από το Μπρονξ», υπέρμαχος της δωρεάν ασφάλισης υγείας για όλους καθώς και της δωρεάν εκπαίδευσης. «Βγαίνουμε από την κοιλιά του κτήνους που κλωτσά και ουρλιάζει» λέει η Κορτέζ και οι προβολείς την ερωτεύονται. Σαν γεννημένη για την κάμερα, έξυπνη, χαρισματική και ομιλήτρια με φοβερή αυτοπεποίθηση. Έχοντας χάσει τον πατέρα της το 2008, ήταν αρχιτέκτονας, η Κορτέζ με τη μητέρα της και τον αδελφό της, αντιμετώπισαν οικονομικές δυσκολίες. Η πρώτη της επαφή με την πολιτική ήταν όταν σαν φοιτήτρια-σπούδασε διεθνείς σχέσεις και οικονομικά στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης-απασχολήθηκε ως ασκούμενη στο γραφείο του γερουσιαστή Τεντ Κένεντι.
Με προσωπική ακτινοβολία και άνεση η AOC, όπως είναι γνωστή από τα αρχικά της, μιλάει στο ντοκιμαντέρ, κάνοντας μια διασκεδαστική ανάλυση για τα δύο φύλα και την ίδια ώρα μακιγιάρεται. Σήμα κατατεθέν της το κόκκινο κραγιόν. Στην ταινία «Knock Down The House» μιλάει και ο Κόρμπιν Τρεντ, εκπρόσωπος των «Justice Democrats», ο οποίος λέει πώς μεγαλύτερος κοινός σκοπός με την οργάνωση «Brand New Congress» είναι η «εξάλειψη της διεφθαρμένης επιρροής των χρημάτων στην πολιτική». Και οι δύο οργανώσεις, λέει ο Τρεντ προσφέρουν έναν εναλλακτικό δρόμο προς το Κογκρέσο, μακριά από λομπίστες και ομάδες ειδικού-ενδιαφέροντος. «Το Κογκρέσο αποτελείται αυτή τη στιγμή από άνδρες σε ποσοστό 81%, είναι κυρίως λευκοί, κυρίως εκατομμυριούχοι, κυρίως δικηγόροι».
Στο ντοκιμαντέρ αυτές οι γυναίκες διεκδικούν την εξουσία, ενώ οδηγούν, βαδίζουν, συζητούν ή περπατούν ακόμα περισσότερο για να κερδίσουν καρδιές και ψήφους. Συχνά μοιάζουν σαν να τρέχουν για τη ζωή τους. Ή όπως λέει σθεναρά η Οκάσιο-Κορτέζ «τρέχουν για να κερδίσουν».
Και η ίδια βγήκε στους δρόμους και έλιωσε πολλά ζευγάρια παπούτσια. Ένα ζευγάρι από αυτά, βρόμικο, ταλαιπωρημένο και τρύπιο, το φωτογράφισε και το ανέβασε στο instagram.
«Αυτά είναι τα παπούτσια που φορούσα. Χτύπησα πόρτες έως ότου τρύπησαν και έμπαινε στα πόδια μου το νερό της βροχής».
